AMÉLIE (Een Franse ontmoeting in Nederland)

Op Schiphol komt ze de trein binnen. Een jonge vrouw, een meisje eigenlijk nog.

Hoewel ik op de vloer een tas en wat pakjes heb neergezet, waar ik niet zo gauw ergens anders een plekje voor kon vinden en de coupé aan de andere kant helemaal leeg is, geeft ze er de voorkeur aan, bij mij in de coupé te komen zitten.

Zelf heeft ze ook nogal wat bagage bij zich. Een rugzakje, een koffer, een dikke jas en wat plastic tassen met allerlei pakjes.

Als ik probeer mijn bagage wat opzij te schuiven, beduidt ze me dat ik geen moeite hoef te doen. Ze legt haar bagage naast zich op de bank en terwijl ze tegenover me gaat zitten, kijkt ze me met een stralende lach aan.

Die lach was me meteen al opgevallen. Toen ze de trein binnen kwam, keek ze om zich heen, alsof het leven één groot feest is, en overal mooie en nieuwe avonturen op haar lagen te wachten. Terwijl ik haar via het spiegelende raam van de trein observeer, zie ik ook, dat zich in dat mooie koppie met het kortgeknipte haar, van alles afspeelt. Ondanks de vrolijke lach en de open blik heeft ze daardoor ook iets onbereikbaars. Het lijkt wel of ze in een eigen wereld leeft, waar niemand anders vat op heeft.

Ze doet me aan iemand denken, maar aan wie? Heb ik haar misschien al eens eerder gezien? Terwijl onze blikken elkaar kruisen, toont ze me weer haar stralende lach en opeens weet ik het weer! Jaren geleden heb ik de Franse film "Le fabuleux destin d'Amélie Poulain" gezien. Ik werd op slag verliefd op de hoofdrolspeelster Audrey Tautou. Nadien heb ik de film op video gekocht en nog verschillende keren bekeken.

Audrey speelt in de film de rol van een jonge vrouw in Parijs, die een jongeman aan zich weet te binden, door hem verschillende min of meer geheimzinnige boodschappen te sturen, die verwijzen naar allerlei plekken in Parijs. Telkens komt het net niet tot een ontmoeting, maar aan het einde, weet ze het zo te regelen dat alles goed komt. En passant weet ze allerlei onrecht aan de kaak te stellen en waar nodig in te grijpen. Nu ik het zo neer schrijf klinkt het allemaal een beetje oubollig, maar de film heeft op mij een grote indruk gemaakt, en niet in de laatste plaats door het acteertalent van Audrey.

En nu zit ze hier tegenover mij. Natuurlijk kan ze het niet echt zijn, maar toch…….

Als ik in Leiden de trein verlaat en haar nog even toeknik, zegt ze met een zwaar Frans accent: "Iek wens joe nok un eel koede dak."    (Ik wens U nog een hele goede dag)