Allez les bleues ! ... et aussi les vertes, les oranges, les jaunes, les rouges, et les violettes!

NEDERLANDS ONDERAAN

Quelques jours avant le commencement de l’Olympiade de Paris, je philosophais encore avec un ami à propos de toutes les côtés sombres des Jeux, trop souvent organisés en dépit du bon sens.  Pour ne citer que quelques-uns des problèmes : des complexes sportifs démesurés inutilisables après coup, des coûts écologiques – et souvent, économiques – innacceptables, une compétition malsaine et inégale entre les pays tout autant pour l’attribution des Jeux que pour l’entrainement des athlètes. Nous étions tombés d’accord que la meilleure solution serait de réaliser un seul et unique ensemble d’installations sportives, en Grèce, et de faire élire le Comité Olympique tous les quatre ans par les sportifs eux-mêmes. Voilà, nous avions refait le monde et nous en étions tout à fait satisfaits, jusqu’à ce que... la cérémonie d’ouverture de Paris 2024 se déroule sous nos yeux ébahis et, pourquoi le taire, ravis. Quelle explosion de joie, quelle inventivité, quelle beauté, quelle diversité, quel message ! Et depuis, quelle fête ! La ville est un grand théâtre, l’art y vibre tout autant que le sport, tout y est partage ! Nous vivons un moment de grâce dont nous avons bien besoin et dont – à l’avenir, nous pourrons nous souvenir à la vue des œuvres d’art qui jalonnerons la capitale. En voici une qui me plait particulièrement : devant le fronton de l’Assemblée Nationale, six ‘Vénus de Milo’ ayant retrouvé leurs bras s’exercent aux disciplines olympiques. Quel beau symbole pour les premiers jeux comptant autant de sportifs féminins que masculins ! Honneur à eux tous et toutes !

NL/ Een paar dagen voor de start van de Olympische Spelen in Parijs filosofeerde ik nog met een vriend over alle schaduwkanten van de Spelen, die al te vaak tegen het gezond verstand in worden georganiseerd.  Om maar een paar van de problemen te noemen: te grote sportcomplexen die na het evenement onbruikbaar blijken, onaanvaardbare ecologische - en vaak economische - kosten en ongezonde en ongelijke concurrentie tussen landen voor zowel het houden van de Spelen als de training van de atleten. We waren het erover eens dat de beste oplossing zou zijn om één enkel sportcomplex in Griekenland te bouwen en het Olympisch Comité om de vier jaar door de atleten zelf te laten kiezen. Dus zover waren wij: wij hadden de wereld opnieuw gemaakt en we waren er best tevreden over, totdat... de openingsceremonie van Parijs 2024 plaatsvond voor onze verbaasde en, ik moet het toegeven, verrukte ogen. Wat een explosie van vreugde, wat een inventiviteit, wat een schoonheid, wat een diversiteit, wat een boodschap! En sindsdien, wat een feest! De stad is één groot theater, met kunst zo bruisend als sport, en alles draait er om het delen! Dit is een zeer welkom moment van genade, een moment dat we ons - in de toekomst - zullen kunnen herinneren bij het zien van de kunstwerken die de hoofdstad zullen verfraaien. Hier is er een die me bijzonder aanspreekt: voor het fronton van de Assemblée Nationale oefenen zes 'Venus de Milo' die hun armen hebben teruggekregen Olympische disciplines. Wat een prachtig symbool voor de eerste Spelen met evenveel mannelijke als vrouwelijke atleten! Ere aan ze allemaal!