Bien sûr, on a traité Alexandre Marius Jacob (1879-1954) de malfaiteur – ainsi nomme-t-on les voleurs – mais n’était-il pas en fait un véritable bienfaiteur? Je vais vous conter son histoire : à vous de juger! Il nait à Marseille d’un papa ancien marin et d’une maman boulangère. À 11 ans, juste après avoir passé – brillamment – son certificat d’étude, il s’engage comme mousse pour trois ans de navigation de par le monde. À son retour, il commence à fréquenter les milieux anarchistes qui fleurissent à cette époque d’oppression extrême des ouvriers et des pauvres gens. Le vol des bourgeois était alors pour eux une juste cause, une redistribution, un rééquilibrage nécessaire dans une société où la richesse la plus insolente côtoyait la misère absolue. Arrêté pour de menus larcins et des frasques d’ado turbulent, il est fiché par la police comme un danger potentiel et, à sa sortie de prison, celle-ci le fait systématiquement renvoyer des emplois qu’il se trouve. Il décide alors, puisqu’on ne lui permet plus de travailler, de devenir cambrioleur professionnel. Et comme il est doué, inventif, bien organisé et qu’il sait s’entourer d’hommes et de femmes de confiance, il réussit au-delà de toute espérance. Son premier vol d’importance fait sensation : il se présente déguisé en inspecteur chez un prêteur sur gage, réquisitionne tous les objets précieux que celui-ci détient et, en prétendant que ceux-ci proviennent de vols, conduit celui-ci au commissariat… avant de se sauver. Le public marseillais applaudit bien sûr à deux mains. Dans les années suivantes, il monte un réseau professionnel d’artisans du cambriolage, supérieurement outillés, bien formés et parfaitement organisés. On les appelait ‘les travailleurs de la nuit’. Sous le couvert d’une fausse entreprise de quincaillerie, il fait même venir des coffres forts des États-Unis pour tranquillement s’entraîner à les forcer. Habillés comme de simples commerçants, Jacob et son équipe écument la France entière, laissant souvent sur les lieux du crime de petites notes humoristiques à l’adresse de la police. Ce qui est remarquable est que Jacob ne garde que le strict minimum pour lui-même. Quasiment tout son gain va au soutien de la presse anarchiste, et aux pauvres. Finalement arrêté, il est son propre avocat et fait se tordre de rire l’audience du tribunal par son sens de la répartie. Mais surtout, il utilisait son proces comme un podium pour ses idées : « Tout le monde à droit au banquet de la vie! » Condamné au bagne de Cayenne à perpétuité, il y passe 23 ans – alors que la plupart des bagnards ne duraient pas un an. Soutenu pendant toutes ses années par sa mère, qui fait des pieds et des mains pour le libérer, il a la chance de pouvoir raconter au journaliste Albert Londres les horreurs de la détention en Guyane, ce qui entraînera la suppression de ce système inhumain. À son retour en France, il devient forain et se distingue par sa gentillesse et sa générosité. Sentant ses forces décliner, il décide de mettre fin à ses jours, mais tombe alors amoureux d’une jeune anarchiste cinquante ans plus jeune, qui le lui rend bien. Il lui accorde un an de bonheur, puis se suicide posément le 28 août 1954, après avoir offert un goûter de fête aux enfants de son quartier. Dans sa lettre d’adieu, il indique avec humour à ses amis comment bien organiser ses funérailles, en commençant par vider les deux bouteilles de rosé qu’il leur a mises au frais…
Natuurlijk werd Alexandre Marius Jacob (1879-1954) als een misdadiger gezien - zoals dieven worden genoemd - maar was hij in feite geen rasechte weldoener? Ik zal hier zijn verhaal vertellen, zodat u zelf kunt oordelen! Hij is in Marseille geboren uit een vader oud-matrozen en een moeder die een bakkerij had. Op 11-jarige leeftijd, net na het briljant behalen van zijn ‘certificat d’études’, tekende hij zich op als ketelbinkie voor drie jaar reizen over de hele wereld. Bij zijn terugkeer begon hij de anarchistische kringen te bezoeken die in deze tijd van extreme onderdrukking van arbeiders en arme mensen tot bloei kwamen. De diefstal van de bourgeoisie was toen voor hen een rechtvaardige oorzaak, een noodzakelijke herverdeling om het evenwicht te herstellen in een samenleving waar de meest onbeschofte rijkdom pronk naast de meest absolute armoede. Gearresteerd voor kleine diefstallen en onstuimig tienergedrag, wordt hij door de politie geregistreerd als een potentieel gevaar en vervolgens, wanneer hij uit de gevangenis komt, systematisch ontslagen van de banen die hij vindt. Omdat hij niet meer mocht werken, beslist hij om professioneel inbreker te worden. En aangezien hij begaafd, inventief en goed georganiseerd is, en zich weet te omringen met betrouwbare mannen en vrouwen, slaagt hij er boven alle verwachtingen in. Zijn eerste grote diefstal zorgde voor sensatie: hij vermomde zich als politie-inspecteur, klopte aan bij een pandjeshuis, pretendeerde dat alle kostbare voorwerpen die er waren uit diefstal kwamen, nam ze mee als bewijsstukken en leverde de bevreesde pandeigenaar bij het politiebureau… voordat hijzelf het hazenpad koos. De Marseillais vonden het prachtig. In de jaren die volgden, bouwde hij een professioneel netwerk op van hooggekwalificeerde, goed opgeleide en perfect georganiseerde inbrekers. Zij werden ‘les travailleurs de la nuit’ genoemd. Onder de dekmantel van een nep-ijzerwarenbedrijf importeerde hij zelfs kluizen uit de Verenigde Staten om ze rustig te leren openbreken. Jacob en zijn team, gekleed als eenvoudige handelaars, doorkruisten heel Frankrijk en lieten vaak kleine humoristische briefjes achter op de plaats delict voor de politie. Opvallend is dat Jacob slechts het absolute minimum voor zichzelf hield. Bijna al zijn inkomsten gingen naar de anarchistische pers en naar de armen. Uiteindelijk gearresteerd, was hij zijn eigen advocaat en maakte hij het publiek in de rechtszaal aan het lachen met zijn gevatte humor Echter gebruikte hij zijn rechtszaak als podium voor zijn ideeën: "Iedereen heeft recht op het banket van het leven". Hij kreeg levenslang in de ‘bagne’ van Cayenne (Franse Guyana) en bleef er 23 jaar lang - terwijl de meeste veroordeelden het niet é´n jaar volhielden. Ondersteund door zijn moeder, die alles deed om hem vrij te krijgen, heeft hij het geluk gehad de journalist Albert londres over de verschrikkingen van de gevangenschap in Guyana te kunnen vertellen, wat zoud leiden tot de afschaffing van dit onmenselijke systeem. Bij zijn terugkeer in Frankrijk werd hij een kermisklant en onderscheidde hij zich door zijn vriendelijkheid en edelmoedigheid. Toen hij voelde dat zijn kracht minder werd, besloot hij een einde te maken aan zijn leven, maar werd dan verliefd op een jonge anarchist die vijftig jaar jonger was, en aan zijn liefde beantwoordde. Hij gaf haar een jaar van geluk en pleegde vervolgens rustig zelfmoord op 28 augustus 1954, nadat hij de kinderen van zijn buurt een feestelijk hapje had aangeboden. In zijn afscheidsbrief vertelde hij zijn vrienden op humoristische wijze hoe zij zijn begrafenis moesten organiseren, te beginnen met het legen van de twee flessen rosé die hij in de koelkast had gelegd....
Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!
Wordt lid van Nederlanders.fr