Afschieten

Ik heb de aankoop begeleid van een buitenhuis, ver van de bewoonde wereld in de Alpes-de Haute-Provence. Het proces ging moeizaam. Laten we zeggen dat de verkopers (een bejaard Frans-Zwitsers echtpaar dat al sinds hun huwelijk, vijftig jaar geleden, in dat huis had gewoond) er wat eigenaardige ideeën op nahielden over wat hun invloed op het pand en de exploitatie daarvan nog zou zijn na verkoop. Ook de kopers (Nederlanders veertigers die hun Nederlandse bedrijf iets te goed hadden verkocht) hielden er wat eigenaardige ideeën op na over wat er nog allemaal gedaan moest worden aan het pand en de landerijen door de verkopers, voordat ze wilden tekenen. Zonder de inmenging van Cécile, de dochter van het verkopende stel, was deze deal nooit tot stand gekomen. Cécile vond hetzelfde van mijn inmenging en toen dan eindelijk de laatste handtekeningen waren gezet (alles op afstand per telefoon en mail, wat mij betreft), stelde ze voor om toch eens persoonlijk kennis te maken. De eerstvolgende keer dat ze in de buurt van Orange was, nodigde ze me uit voor de lunch.

Ik zat haar enigszins verbijsterd te bekijken toen ze alle lardons uit haar salade begon te vissen.
Cécile hield niet van lardons: ‘Waarom zijn alle salades in Frankrijk altijd vervuild met vleesafval?’
Ik had geen idee.
‘Nou, dat was me het dossier wel,’ zei ik.
‘Huh?’ zei Cécile, maar toen leek ze zich te realiseren dat ik een buitenlander ben, waarvan je zoiets onbeschaafds mag verwachten dat hij niet eerst de hele lunch over koetjes en kalfjes praat, maar gelijk begint over zaken. Nog voor ze aan haar salade kon beginnen, nota bene!
‘Ik eet geen dieren die afgeschoten worden,’ zei ze toen de laatste crouton was verwijderd.
Ik keek naar het stapeltje lardons op haar servet en meende te weten dat varkens niet werden afgeschoten. Maar veel van de ellende in dit dossier had inderdaad met jachtvergunningen en aanverwante zaken te maken gehad. De verkopers waren militant anti-jacht, de kopers waren enthousiaste jagers die hun oog op dit pand hadden laten vallen, juist vanwege de mogelijke exploitatie als jachthuis, een gasthuis waar jagers zouden samenkomen, zouden blijven slapen en gezamenlijk hun geschoten wild zouden prepareren voor het avondmaal. Een gruwel voor de verkopers!
Ik dacht na over Cécile’s opmerking. Semi-vegetariër zijn en de grens moeten trekken tussen dieren die afgeschoten worden en dieren die op een andere manier om zeep worden gebracht, leek mij vrij ingewikkeld.
‘Hoe is dat zo ontstaan, dat vegetariër worden?’ vroeg ik.
‘Mijn oom en tante wonen niet zo heel ver bij mijn ouders vandaan en daar wordt veel gejaagd. Op een zondag in november waren mijn ouders en ik daar op visite en toen kwam de buurman een paar geschoten konijnen brengen. Ik hield meer van het voeren van slablaadjes aan konijnen. Maar mijn oom zag een konijn het liefst met een schot hagel erin en opgehangen aan een haak met de ingewanden er half uit. Ik heb toen besloten nooit meer iets te eten wat geschoten was.’
‘Begrijpelijk.’
Ze knikte en ze at haar sla zonder lardons.

‘Ik wilde je nog even persoonlijk vertellen hoe de ondertekening van het contract is gegaan, en vooral wat er daarna is gebeurd.’
Het dessert was op, de koffie was geserveerd en Cécile kwam eindelijk tot zaken.
Ik had de kopers het definitieve koopcontract in detail uitgelegd en ze voorbereid op wat er bij de ondertekeningssessie bij de notaris ging gebeuren. Ik had de notaris laten weten dat de kopers het contract ‘en état’ zouden tekenen en daarmee was mijn werk klaar. Ik heb van de verkopers nooit meer terug gehoord hoe de ondertekening was gegaan. Maar dat is niet ongebruikelijk; na het ondertekenen van de acte authentique nemen de kopers bezit van het huis en zijn er duizend zaken te regelen. Klaarblijkelijk had dit specifieke dossier nog een staartje.
‘Mijn ouders konden het niet goed vinden met jouw klanten, de nieuwe eigenaars van hun huis, daar hoeven we niet omheen te draaien,’ ging Cécile verder.
‘Nee, daarom was ik blij dat je je ermee hebt bemoeid,’ zei ik.
Ze keek me aan, maar haar blik maakte me duidelijk dat het daar helemaal niet om ging.
‘Wist je dat je klanten een zoontje van een jaar of zeven hadden?’
‘Ja. Ik heb hun exploitatiebedrijf opgericht en de beide kopers en hun zoon aangemeld voor de ziektekostenverzekering bij de RSI’
‘Ik heb mijn ouders kunnen overhalen om een borrel te organiseren op het terras na de ondertekening van het contract. Ze hadden de buren uitgenodigd en ook de burgemeester. Tegelijkertijd een afscheid voor mijn ouders en een soepele introductie voor de nieuwe eigenaren. De kopers hadden er tevoren mee ingestemd. Ook zij vonden het een goed idee.’
‘Dat was heel aardig van je dat je dat hebt geregeld’
‘De borrel ging prima, de nieuwe eigenaren spreken best wel redelijk Frans en er was gelijk aansluiting met één van de buren en ook de burgemeester, beiden verwoede jagers. “Een echte vent kan een fazant recht in zijn ogen kijken om er vervolgens een schot hagel in te pompen,” hoorde ik de nieuwe eigenaar tegen de burgemeester zeggen. Vreselijk!’
“Het leven,: zei ik tegen hem, “bestaat uit meer dan fazanten.”
“Je bedoelt dat er ook ganzen zijn, wilde eenden, patrijzen, herten en everzwijnen?” zei hij tegen mij. “Daar heb je gelijk in.”
‘Vreselijke man,’ voegde ze nog toe, uit de grond van haar hart.

Ik begrijp niet waar dit heen gaat. OK, Cécile houdt, net als haar ouders, niet van jagen. Nou en? De koop is gesloten, haar ouders zijn verhuisd en ze hoeft deze jagers nooit meer te zien.
‘Tijdens de borrel, zie ik uit mijn ooghoeken dat zoontje van binnen aan komen lopen. Met een luchtbuks. Zou het jochie al zo door zijn vader zijn geïndoctrineerd dat hij op mussen wil gaan schieten, dacht ik nog. Ik ren op hem af en zie tegelijkertijd mijn moeder uit het huis komen rennen, ook achter het joch aan. Ik ben er eerst en leg hem in simpel Frans uit dat een luchtbuks geen speelgoed is.
‘“Wat wilde je ermee gaan doen?,” vroeg ik.’
‘“Op papa schieten,” zei hij.’
“Ik wil niet dat er op wat dan ook wordt geschoten. Ook niet op mensen. Dus geef hier die luchtbuks, er wordt niet op je vader geschoten,” zei ik tegen hem. Mijn moeder kwam er toen bij.
“Waarom niet?” vroeg ze.
“Waaróm niet?”
“Ja, waarom niet?”
‘Ja, waarom eigenlijk niet? Ik begreep dat mijn moeder een hele terechte vraag stelde. Durf vragen te stellen, durf het voor de hand liggende niet voor de hand te laten liggen.’
‘Maar jij houdt toch niet van schieten?’ vroeg ik haar.
‘Dat betreft dieren. In het geval van mensen, de nieuwe eigenaar van ons huis in het bijzonder, heb ik daar geen moeite mee.’
‘Afin, ik gritste de luchtbuks uit de handen van het joch en stuurde hem naar zijn moeder. Mijn moeder en ik liepen terug het huis in, door de achterdeur naar buiten en dan met een grote omcirkelende beweging naar het groepje struiken en bomen dat een prima uitzicht gaf op het terras en toch dekking bood. Door het geroezemoes van de borrel, merkte niemand ons geritsel in het struikgewas op. Mijn moeder had inmiddels de luchtbuks van mij overgenomen, zette hem kalm tegen haar schouder, ze keek langs de loop en vuurde. De pellet ketst af tegen de muur van het huis. Geen reactie onder de borrelaars.
Even kalm laadde ze opnieuw, zette aan en vuurde een pellet in de houten planken van het terras, net naast de voeten van de nieuwe eigenaar. In een onverwachte razendsnelle beweging stapte hij opzij en hij keek spiedend om zich heen.
Het derde schot raakt hem in zijn bovenbeen. Hij greep ernaar, wankelde en zakte toen door zijn benen. “Wat nu?” vroeg ik haar? Ze had immers de regie over deze hele exercitie.’
“Nu kan ik afscheid nemen van dit huis ” zei ze kalm.
Terwijl er een ijzige gil klonk over het terrein, liep ze naar mijn vader, ze haakte haar arm in de zijne en terwijl alle borrelaars zich over het slachtoffer bogen, liepen mijn ouders kalm naar hun auto en reden ze weg.

Zonder Cécile was deze koop nooit doorgegaan, zoals ik al schreef. Nu was ik blij dat ik het echte einde van dit dossier pas hoorde tijdens de koffie. Ik had net een heerlijke hertenbiefstuk gegeten.

Wim