Achtergebleven Franse Kriegs Gefangene

Wij waren 10 januari 2018 weer met 750 andere bejaarden te gast op het 'repas de noël des anciens' Behalve een uitgebreide maaltijd en onbeperkt 'vin des trois couleurs' verscheen ook een professionele fotografe en kregen wij een aardige foto cadeau: 'Vive le conseil municipal de Mèze..!!'

De praatgrage oude façadier tegenover mij vertelde mij over zijn vader die als Franse krijgsgevangene tewerk werd gesteld op een Duitse boerderij in Sudetenland. De boer en zijn zoon waren in de Wehrmacht ingelijfd en hij moest dus het harde werk doen op die afgelegen boerderij. In 1947 was hij op het land aan het werk in zijn Kriegs Gefangene kloffie met die grote letters KG op zijn rug, toen hij opgemerkt werd door een colonne voorbij marcherende Russische soldaten. Hun officier kwam op hem toe en vertelde hem dat de oorlog al twee jaar voorbij was en hij dus vrij man was. De officier riep de boerin ter verantwoording, maar die vertelde dat haar man en zoon niet terug gekomen waren en dat ze die Fransman dus nodig had op de boerderij, Verzeihung stond niet in haar woordenboek. Zo kwam papa pas in 1947 thuis maar vond gelukkig snel werk bij een copain uit het de Stalag.

en interessant verhaal met wat onwaarschijnlijke trekjes, maar het kwam vaker voor dat Franse krijgsgevangenen pas jaren later terug keerden tot 1952 aan toe. Dat waren dan toch vaak mannen die in Duitsland een relatie hadden gekregen en geen haast hadden om naar huis te gaan..

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180112, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur, Overheid

Overleden Reactie van Theodora Besse op 12 Januari 2018 op 18.43: Henri, wat een mooie foto van jou en Natalja! Dat je daar blij mee bent kan ik me goed voorstellen.

Het verhaal van de achtergebleven franse krijgsgevangene is ook heel mooi, maar wel triest. Als je je voorstelt wat zo'n man moet hebben gevoeld toen hij er achter kwam dat hij twee jaar voor niets voor "de vijand" had gewerkt en al die tijd bij zijn vrouw en gezin had kunnen zijn. Vreselijk.

Wij hebben ieder jaar een speciale herdenking voor de spaanse gevallenen in de 2e wereldoorlog. Na afloop is er dan een apero. Tijdens een van die apero's ontmoette ik een oude franse dame van spaanse afkomst die mij het verhaal vertelde van de "spooktrein", die met meest spaanse gevangenen opgepakt in beestenwagens, in 1944 nog naar een kamp in Duitsland reed, terwijl de Duitsers in feite de oorlog al hadden verloren. Haar man vertelde dat hij als kind deze mensen op een paar meter afstand langs zich had zien lopen, uitgeput en ondervoed. Ze moesten namelijk af en toe de trein uit en vele kilometers lopen. Ook zo'n indrukwekkend verhaal dat je een enkele keer bij dergelijke gelegenheden te horen krijgt.

Reactie van El Burro Català op 13 Januari 2018 op 23.45: Mooi verhaal, @Henri Bik. Maar wat een tristesse. Zulke verhalen hoor je inderdaad (alleen) bij dit soort gelegenheden. "Van de rare dingen die gebeuren". Bedankt dit met ons gedeeld te hebben!

De foto is erg leuk. Twee gelukkige mensen. Dat is altijd zo mooi om te zien.