Ça balance!

Elle était là, au bord de la route, comme une perle blanche dans son écrin de verdure. Une Renault 4L break toute blanche, exactement celle dans laquelle je vécus pendant quelques mois, d'épiques aventures. J'avais 21 ans et m'étais mis en tête de faire un tour de France, surtout le long des côtes mais aussi à l'intérieur des terres, pour faire une centaine d'interviews qui me seraient la base de mon rapport de fin d'études. Je dormais dans ma voiture. Je me rappelle qu'une nuit sans lune, arrivé à la Pointe du Raz, à l'extrême ouest du Finistère, à la toute fin donc de cette Bretagne sauvage que j'aime tant, je décidai d'aller jusqu'à la fin de la route pour me réveiller le lendemain matin dans ce paysage grandiose. C'était une nuit de tempête et les maigres luminaires de ma bagnole n'éclairaient le sentier que très sommairement. À un certain moment, je n'y voyais plus rien. Je me suis alors garé au bord du chemin et ai passé quelques heures mouvementées à essayer de dormir dans un habitacle qui se balançait sous les coups de boutoir d'un vent rageur. Au petit matin suivant, je me suis réveillé et ai regardé dehors... pour refermer les yeux de suite avec un coup au cœur: je m'étais toute la nuit balancé à moins d'un mètre de l'à-pic...

NL/

Daar was ze, aan de kant van de weg, als een witte parel in haar groene juweldoos. Een wit Renault 4L break, precies de wagen waarin ik een paar maanden heb gewoond, en epische avonturen beleefd. Ik was 21 jaar oud en ik had besloten een tour door Frankrijk maken, vooral langs de kusten maar ook in het binnenland, om honderd interviews te maken die de basis zouden vormen van mijn eindverslag. Ik sliep in mijn auto. Ik herinner me dat ik op een maanloze nacht de Pointe du Raz bereikte, het uiterste westen van het Finistère, aan het uiteinde dus van dit zo geliefde wilde Bretagne, aankwam, om de volgende ochtend wakker te worden in dit grandioze landschap. Het was stormachtige weer en mijn magere autolichten lichtten het pad alleen heel summier aan. Op een gegeven moment kon ik niets meer zien en besloot aan de kant van de weg te parkeren. Een paar hectische uren probeerde ik in mijn blikhutje te slapen, maar het slingerde wild onder de woeste wind. De volgende ochtend werd ik wakker en keek naar buiten... om mijn ogen meteen te sluiten van de schik: ik had de hele nacht minder dan een meter van de afgrond geslingerd...

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180323, Cursussen en Opleidingen, Kunst en Cultuur, Vervoer

Reactie van Petra Dijkers op 23 Maart 2018 op 10.19: Mooi verhaal! Ik heb ongeveer een gelijke ervaring. Met zijn tweetjes in de beschreven Renault 4. Achterbank thuisgelaten. 's Avonds bagage naar voren, voorbank naar voren klappen en slapen. Eén maal, stikdonkere nacht in de Pyreneeën eindelijk een plaatsje langs de weg. Slapen! In de ochtend héél vroeg een enorme herrie. Stonden we op een grote bouwplaats! Wat zullen de mannen schik hebben gehad toen ze naar ons keken, in het mini-campertje!