9 augustus 2024, de werkweek van onze ambassadeur

Niet alleen om de knikkers

Inmiddels gaan we richting de laatste dagen van de Spelen, en terwijl de zon blijft schijnen stromen de Nederlandse medailles gestaag binnen. Er gebeurt zoveel dat ik de tel een beetje kwijt ben welke dag het is.

Zoals u op TV heeft kunnen zien, was kroonprinses Amalia begin deze week weer even terug in Parijs om een reeks wedstrijden en het TeamNL-huis te bezoeken. Op het scherm in het Oranjehonk zag zij Sifan Hassan haar eerste medaille van deze Spelen binnenhalen. Hopelijk is het voor Hassan het begin van een serie successen, want terwijl ik dit schrijf heeft ze nog de 10 kilometer en de marathon voor de boeg.

Op het TeamNL-huis ontmoette de Kroonprinses de medaillewinnaars die maandagavond gehuldigd werden. Haar keuze om daarna naar de Place de la Concorde te gaan, pakte goed uit: Prinses Amalia zag daar vanaf de eerste rij hoe de Nederlandse 3x3-basketballers de finale tegen thuisploeg Frankrijk speelden, en op spectaculaire wijze goud opeisten. Wat mij betreft was die bloedstollend spannende finale tussen Nederland en Frankrijk één van de hoogtepunten van deze Spelen.

Afgelopen dagen was ook onze nieuwe ‘minister voor Sport’, staatssecretaris Vincent Karremans van VWS, op bezoek in Parijs. Het was een genoegen hem te ontmoeten, en ik moet zeggen dat hij als een vis in het water was bij deze Olympische Spelen. Na zich bij de lunch op de residentie te laten bijpraten door sportkoepel NOC*NSF en de ambassade, ging Karremans zaterdag direct door naar de wegwedstrijd wielrennen, waarbij Mathieu van der Poel een van de grote favorieten was. Helaas voor Van der Poel konden zelfs de aanmoedigingen van de staatssecretaris onze zuiderbuur Remco Evenepoel niet van een tweede gouden medaille (!) afhouden.

Het enthousiasme waarmee Karremans van afspraak naar afspraak spurtte was aanstekelijk. Hij is in Den Haag een betrekkelijke nieuwkomer, maar je kunt wel zien dat hij ambitieus is en het zou zomaar kunnen dat we nog meer van hem zullen gaan horen. Naast een aantal sportwedstrijden waarbij ik de staatssecretaris mocht begeleiden, kreeg hij ook de kans om een aantal familieleden en vrienden van sporters kunnen bij de ‘Friends and Family’-bijeenkomst die we met NOC*NSF organiseerden op de residentie.

Daar had ik allerlei leuke gesprekken, onder meer met de ouders van de discuswerpster en kogelstootster Alida van Daalen. Moeder Jacqueline Goormachtigh deed zelf mee met de Spelen van Atlanta in 1996. Ze was een tijdlang ook de coach van haar dochter en leerde haar de kneepjes van het vak. Alida van Daalen woont inmiddels in Florida waar ze sport en studeert (ze is pas 21). Topprestaties leveren in de sport hangt natuurlijk van veel dingen af. Van de wilskracht en het doorzettingsvermogen van de atleten. Van de kansen die ze krijgen, van de vereniging waar ze bij terechtkomen. Van toeval. Maar toch ook heel erg van welke ouders je hebt. Daarop ben je aangewezen voor een stimulerende omgeving, voor allerlei praktische ondersteuning en -je kunt er niet omheen- voor het juiste genetische materiaal.

Ook noemenswaardig was de (elektrisch ondersteunde) fietstocht door Parijs met Vincent Karremans, van de residentie naar het TeamNL-huis, waar we een korte ontmoeting hadden met de Franse minister van Europese Zaken, Jean-Noël Barrot, die een rondje maakte langs alle nationale huizen die het Parc de la Villette rijk is. Meneer Barrot was erg onder de indruk van het Nederlandse huis, vanwege de grootte en de sfeer die het heeft – die oranjesfeer is eigenlijk met weinig te vergelijken.
Ik geloof ik dat ik de afgelopen 7 dagen 6 keer in het TeamNL Huis was, en dat terwijl ik om sportieve redenen al vier maanden alleen maar 0,0-bier drink. Woensdagavond bijvoorbeeld ging ik nog even terug omdat de deelnemers aan de ‘Nederlandse Borrel Parijs’ https://www.facebook.com/groups/nlborrelparijs/ daar hadden afgesproken. Voorlieden Rob Broos en Arjan Angenent, die zeventien jaar lang met veel inzet de borrel hebben georganiseerd, droegen het stokje over aan de volgende generatie. Veel dank aan Rob en Arjan voor alle energie die zij hierin staken, en veel succes voor de nieuwe club!

Wat mij zelf opviel, was dat er in de wijde omgeving van La Villette een grote hoeveelheid Nederlanders op hun dooie gemak rondfietsten, vaak herkenbaar aan hun oranje uitdossing natuurlijk. Mooi om te zien dat de Nederlandse sportfans het in Parijs naar hun zin hebben. Het past wat mij betreft ook bij de sfeer die deze Olympische Spelen uitstralen: die is ontspannen, de organisatie is goed. Het helpt natuurlijk ook dat er veel mooie successen zijn geboekt, met de bijbehorende verhalen. Pieken (gisteren twee keer gouden, een zilveren en twee bronzen medailles) en ook wel wat dalen (arme Femke…), maar zonder dat reliëf zouden de sport een stuk minder interessant zijn. We zitten helaas alweer een paar dagen voor het einde, maar dan wachten gelukkig nog de Paralympische Spelen, vanaf 28 augustus.

Voor mij zit bij deze Olympische Spelen het venijn hem in de staart, want mij staat, zoals ik al eerder vertelde, nog een marathon te wachten. Bepaald geen topsport in mijn geval, maar wel iets waar ik met vele plezier naar toe leef, al is het wel wat woekeren met de tijd. Afgelopen zondag stond er een rustige 19 km op het programma, dus ik wilde weer eens door de bossen naar Versailles rennen. Het park van Saint-Cloud is de maand augustus gesloten voor publiek, dus ik moest over weg. In het prachtige dorpje Marnes-la Coquette (aanrader als lunchplek: op 6 km van Parijs waan je je in een dorpje in de Jura), werd ik aangesproken door een hardloopster, die zich afvroeg of dit het parcours van de Olympische marathon was. Vervolgens rende ze een stukje met me mee, en we raakten aan de praat. Ze loopt morgen ook mee. Na een paar kilometer verontschuldigde ze zich dat ze niet zo hard ging: ze had de afgelopen nacht te veel gefeest want haar zoon was op zaterdag tweede geworden in de Olympische wielerwedstrijd op de weg. Ik geloofde mijn oren niet, maar dit was dus de moeder van Valentin Madouas, de Franse kampioen die zilver won na Remco Evenepoel! We namen nog even de verwachtingen voor de vrouwenwedstrijd door (de reputatie van de Nederlandse vrouwen bleek nog ijzersterk), en daarna gingen we ieder in ons eigen tempo verder.

Er wordt veel gepraat over dat sport voor meer dingen van waarde is dan alleen voor de prestaties. Ikzelf geloof daar heilig in. Bijvoorbeeld ben ik op deze manier al veel bijzondere mensen tegengekomen, sommigen daarvan zijn vrienden voor het leven geworden. Naar aanleiding van het gesprek op TV met Humberto Tan, bijvoorbeeld, kreeg ik een berichtje van een middelbare school- en sportvriend, die ik al bijna 45 jaar (!) niet gezien had. We hebben meteen met hem en zijn vrouw afgesproken, want ze waren in Parijs voor de Spelen. Een erg leuk weerzien. Een beetje in dezelfde geest: het leek me leuk om de Nederlanders die ook aan de ‘Marathon pour Tous’ op zaterdagavond meedoen de volgende ochtend uit te nodigen voor een kop koffie. De residentie is vlakbij de Esplanade des Invalides waar de marathon finisht, en waar Sifan Hassan zondagochtend dus hopelijk ook kort na tien uur over de finish komt. Mocht u meedoen aan de ‘Marathon pour Tous’ (of aan de echte race, waarom niet), en u wilt op zondag om 11.30 wat andere Nederlandse deelnemers ontmoeten, stuur dan vóór zaterdag 17 uur een mailtje naar par-cdp@minbuza.nl met uw naam en die van uw begeleider(s) (max. 2), dan zetten we u op de lijst en sturen we u nadere details.

In de tussentijd wens ik u een mooi einde van de Olympische Spelen en een goed vervolg van de augustusmaand.

Jan Versteeg