9/11

Je kunt het je nu nauwelijks meer voorstellen, maar toen in 2001 de vliegtuigen de Twin Towers in New York binnen vlogen had ik hier in Frankrijk nauwelijks contact met de buitenwereld. Ik was in het bezit van een klein radiotoestelletje waarmee ik onder gunstige omstandigheden en door de antenne goed te richten, af en toe de nieuwsberichten op de Nederlandse radio kon ontvangen. Telefoon had ik nog niet, daarvoor was ik afhankelijk van de telefooncel die beneden in het dorp stond. Mijn kennis van de Franse taal was nog maar heel beperkt, waardoor ook hier uit de omgeving nog maar weinig nieuws tot mij doordrong.

Als ik er nog aan terug denk, hoe ik reageerde, toen mijn buurman hier in de straat me kwam vertellen van de vreselijke ramp die New York en de wereld had getroffen, kan het schaamrood me alsnog naar de kaken stijgen.

Aan zijn blik kon ik wel zien, dat er iets vervelends gebeurd was, maar waar het precies over ging, begreep ik niet. De volle ernst van de zaak drong in ieder geval niet echt tot me door. Het leek me op dat moment maar het beste om een luchtig en tevens meest besproken onderwerp aan te roeren en antwoordde dat we er in ieder geval mooi weer bij hadden.

Mijn buurman haalde zijn schouders op, keerde zich om en terwijl hij naar zijn huis liep, voelde ik de teleurstelling van hem af stralen. Ik had nooit gedacht, dat je zoveel onbegrip en teleurstelling van iemands rug af kon lezen. Nu, 20 jaar later, kan ik me dat beeld nog steeds levendig voor de geest halen. Omdat we het er later nooit meer over gehad hebben, ga ik hem deze tekst maar even doorsturen. met de moderne communicatiemiddelen is dat nu geen enkel probleem en ik hoop, dat hij na 20 jaar alsnog mijn excuses wil aanvaarden.