Door de ambassade werd ik verzocht om de wekelijkse updates van onze ambassadeur in Frankrijk; Jan Versteeg, onder uw aandacht te brengen. Aan dat verzoek kom ik graag tegemoet, de verslagen van onze ambassadeur zijn informatief voor Nederlanders in Frankrijk en prettig leesbaar. 

Heen en weer

Ik vroeg me af of Internationale Vrouwendag bij u leeft. 8 maart. In mijn wereldje is het toch een speciale dag in het jaar. Niet in de zin dat ik s’ ochtends bij het ontbijt wordt aangekeken van ‘ben je niet iets vergeten?’. Maar in ons werk is het een heel relevant moment. Of het nu om veiligheid of om rechten en vrijheden gaat, in grote delen van de wereld is er een scherpe ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. En hoe je het ook wendt of keert, ook dichterbij huis en bij onszelf, valt er nog wel wat te bespreken. Dat maakt dat op vrijwel alle Nederlandse vertegenwoordigingen in het buitenland Internationale Vrouwendag niet onopgemerkt voorbij gaat.

Een van de activiteiten die er voor mij uit voortkwam, was de bijeenkomst vanmorgen op de Quai d’Orsay met Minister Séjourné. De statige vergulde ontvangstzalen van het Ministerie van Buitenlandse Zaken werden vandaag eens gevuld door mensen van maatschappelijke organisaties die zich met vrouwenrechten bezighouden en met vrouwen uit de rest van de wereld die -soms met gevaar voor eigen leven- het lot van vrouwen aan de kaak stellen.

Minister Séjourné beschreef op welke manier Frankrijk zich, onder de noemer feministisch buitenlandbeleid, wereldwijd in zet voor de rechten en de bescherming van vrouwen. Dat gebeurt op zeer uiteenlopende manieren: door het steunen van organisatie die opkomen voor het stemrecht voor vrouwen, door bij de consulaire dienstverlening extra oplettend te zijn voor tekenen van vrouwenhandel, gedwongen huwelijke en huiselijk geweld, door op te komen voor vrouwen die in oorlogssituaties slachtoffer van seksueel geweld, etc. Er hoort ook bij dat in de eigen organisatie de man-vrouwverhouding meer in evenwicht wordt gebracht. Het zal u niet verbazen dat we op deze terreinen vaak samen optrekken, Nederland en Frankrijk behoren tot een groep landen (met ook bijvoorbeeld Duitsland, Spanje, Luxemburg, Chili, Canada, Mexico) die op dit terrein vaak het voortouw neemt.

De minister reikte ook de ‘Simone Veil Prijs voor Gelijkheid Man-Vrouw’ uit aan Miriame Djangala-Fall van de organisatie MOSUCA, waarin zich meer dan 700 vrouwen hebben verenigd die slachtoffer werden van seksueel geweld in de Centraal-Afrikaanse Republiek, maar het hebben overleefd. Haar aangrijpende betoog liet niemand in de zaal onbewogen, net zo min als de paneldiscussie met vrouwen van vergelijkbare organisaties uit andere landen.

Het was overigens al de tweede keer deze week dat we een paar uur doorbrachten met minister Séjourné. Maandagmorgen had mijn Belgische collega Jo Indekeu, wiens land op dit moment EU-voorzitter is, een werkontbijt georganiseerd waarbij de minister ons bijpraatte en vragen beantwoordde over de Europese en de internationale politiek. Veel aandacht ging natuurlijk uit naar Oekraïne en de noodzaak voor meer en betere militaire steun om te voorkomen dat Rusland profijt trekt van zijn agressie. Ook de situatie in Israël en Palestina, en die in het Verre Oosten kwam aan de orde. Séjourné was tot januari een prominente Europarlementariër, de fractievoorzitter van de liberale fractie RENEW, waar de Nederlandse partijen VVD en D66 bij zijn aangesloten. Het verbaasde niet dat hij ook nog in ging in de komende verkiezingen voor het Europees Parlement, die in Frankrijk sowieso meer leven dan in Nederland.

Woensdag zat ik weer in de Eurostar naar Nederland, om aanwezig te zijn bij het bezoek van de in januari aangetreden Minister-President Gabriel Attal aan Den Haag. Onze minister-president Mark Rutte had hem uitgenodigd voor een kennismaking. Opmerkelijk was dat dit – na een bezoek aan Duitsland – pas het tweede internationale bezoek van de nieuwe premier was, wat volgens mij kan worden geïnterpreteerd als een teken dat de verhoudingen goed zijn tussen Frankrijk en Nederland.

Premier Attal nam de tijd om Nederland te bedanken voor de hulp bij de overstromingen in Noord-Frankrijk. Zoals u misschien heeft gelezen (ik schreef er een aantal weken geleden over) hebben we een aantal pompinstallaties geleverd om de wateroverlast snel het hoofd te bieden.

Het bezoek was vooral een kennismaking, die eindigde met een heel informeel etentje in een klein restaurant in de Haagse binnenstad. Maar er kwam natuurlijk ook nog wel wat inhoud aan de orde. Het accent lag op de vraag hoe we als Europese Unie gezamenlijk kunnen optrekken in onze steun aan Oekraïne. Nederland en Frankrijk spelen daar een belangrijke rol in: vorige week tekende Mark Rutte in Kharkiv een veiligheidsovereenkomst met Oekraïne, waarmee een stevig signaal wordt afgegeven dat we vierkant en langdurig achter Oekraïne staan. Een dergelijke overeenkomst werd eerder ook door Frankrijk getekend, net als door een forse reeks andere westerse landen.

De volgende morgen zat ik weer in de trein richting Parijs, de Eurostar heeft de laatste tijd een goede klant aan me. Die avond mocht ik een paar woorden zeggen zijn op het Collège Néerlandais, bij een bijeenkomst voor Nederlanders die in Frankrijk werkzaam zijn in het onderwijs en de wetenschap. Flink wat jonge Fransen kiezen voor een studie in Nederland, en gelukkig weten ook steeds meer Nederlandse studenten de weg naar Frankrijk te vinden. Dat moedigen we als regering ook aan: niet alleen verruimt een paar jaar studeren in het buitenland de blik, maar het niveau van de opleidingen in Frankrijk is uitstekend (met steeds vaker ook een aanbod in de Engelse taal) en we proberen meer evenwicht in de studentenstromen te krijgen. En de Franse universiteiten zien de Nederlandse studenten graag komen.

Daarnaast is er ook steeds meer contact tussen toponderzoekers uit Nederland en Frankrijk. Beide landen behoren op veel vakterreinen tot de wereldtop. In een tijd waarin de wereld geconfronteerd wordt met ongekende uitdagingen – van klimaatverandering tot volksgezondheid, van technologische vooruitgang tot de bescherming van onze democratische waarden – is het van groot belang dat de wetenschap een bijdrage levert aan die uitdagingen en het maatschappelijke debat daarover. U begrijpt, we hadden genoeg te bespreken die avond.

Omdat de volgorde van dit stukje toch wat warrig is, ga ik nog even terug naar vorig weekend. In de stromende regen besloten we een wandeling naar de oude, maar ook hippe wijk de Marais te maken. En min of meer toevallig liepen we daar tegen weer zo’n creatieve landgenoot aan: Kentroy Yearwood. Deze duurzame modeontwerper had ter gelegenheid van de Paris Fashion Week een leegstaande kapperszaak afgehuurd om zijn ontwerpen te showen aan de inkopers die dan in grote getale de Parijse shows afstropen. Hij maakt echt prachtige dingen, waarbij hij restpartijen stoffen en leer van grote merken gebruikt. De passie waarmee hij sprak over zijn ontwerpen en over het vakmanschap waarmee ze in elkaar worden gezet, was echt aanstekelijk. En zijn bijzondere ontwerpen zijn ook, als je even spaart, nog te betalen. Met een grote grijns wandelde we weer door de stromende regen terug naar de linkeroever.

De komende dagen is er, als ik me niet vergis, zowel in Nederland als in Frankrijk mooi lenteweer voorspeld. Tijd om ervan te genieten.

Prettig weekend!

Jan Versteeg