Udo, mijn hond

Mijn hond Udo

Mijn hondje is er niet meer en dat al sinds begin januari 2018. Mijn hond, Udo was zijn naam, was de laatste 15 jaar een groot deel van mijn leven.

Net 2 maanden oud kwam hij in ons gezin. Hij was hét cadeau voor mijn 50 jaar. Mijn dochter had zijn halfbroer sinds 9 maanden en om het wat gezelliger voor hem te maken, hebben we er een tweede Parson Russell terrier bijgenomen, die dan van mij zou zijn. Udo kwam van een boerderij in de buurt van Orléans en had iets rustiek over zich met zijn stugge witte haren en de bruine vlek bij zijn oog en op zijn rug. Hij leek ook een beetje op Milou, de hond van Kuifje uit de bekende stripverhalen van Hergé.

Ik wandelde veel met beiden jonge honden en Spice, de halfbroer, zorgde gedeeltelijk voor de opvoeding. ‘Ik eerst, en dan jij, want ik ben de chef’ liet Spice merken. Zo zat Udo’s opvoeding de eerste maanden in elkaar.

Door een scheiding, een paar jaar later, ging ik kleiner wonen en kon ik slechts één hond hebben. Mijn dochter nam Spice en Udo ging met mij mee.

En daar begon het, want Udo lette op mij en ik lette op hem. Was ik bezig en was het tijd om de maaltijd klaar te maken, dan stond hij op uit zijn mand of uit de stoel, rekte zich uit en krabde met zijn pootje aan mijn been om te vertellen, dat het nu precies etenstijd was. Was het tijd om naar bed te gaan, dan liep hij al rond als of hij mede wilde delen ‘Schiet eens op, we moeten slapen’.

Udo liep ook wel eens weg. Dan was hij met mij in de tuin en hops ineens was hij er niet meer. Op zo een moment wist ik dat ergens in de buurt waarschijnlijk een loops vrouwtjes hondje was en hij haar visite ging brengen. Meestal wist ik wel welke hond het was en vond ik hem wel terug ergens voor een hek of kwam hij zelf weer naar huis lopen. 

Udo vond het ook heerlijk om met mij op vakantie te gaan. En dan zocht ik altijd iets uit, waar hij ook plezier had en waar we samen konden wandelen. Het mooiste was de keer dat we beiden een tocht van een paar dagen met een ezel in de Ariège hebben gemaakt.
Niet iedere ezel en hond vinden elkaar aardig en het is altijd even wennen. Maar Udo was lief en wanneer men hem met rust liet, liet hij ook de ander met rust. Op één van die dagen in de Ariège, was ik niet helemaal zeker van het juiste parcours en wist niet hoe naar het dorpje te lopen waar we zouden overnachten. Wat nu? Ik heb toen Udo maar laten bepalen welke kant we op moesten en…..dat was de goede weg. Ik was blij en hij kreeg dan ook een aai, een kus en iets lekkers. In dat dorpje aangekomen, had ik vergeten hem aan de lijn te doen en in een onoplettend ogenblik van mij, rende Udo weg, ging het erf van een boerderij op en kwam snel aanrennend met een kip in zijn bek weer voor mij langs. Een boze boer rende al schreeuwend achter de hond aan met een beweging van zijn handen alsof hij Udo dood wilde schieten. Ook ik begon al te schreeuwen naar mijn hond en op een gegeven moment liet Udo de kip los en vloog het dier, zo goed als het kon, weg en kon de boer zijn kip pakken. De boer begon tegen mij uit te vallen over het feit, dat ik mijn hond aan de riem moest doen en dat het altijd hetzelfde was vanaf de maand mei, wanneer het toerisme weer in de buurt kwam. Ondertussen had hij gezien dat het allemaal wel meeviel met zijn kip. Zijn vrouw kwam er ook bij en zij had een wonderzalfje bij zich, dat ze op het gewonden pootje smeerde. Nadat ik mijn excuses aan had geboden, en vertelde dat mijn hond toch ook wel lief was, maar dat het instinct altijd sterker was, kon ik eindelijk weer verder met de ezel en de hond.

En dit was zo maar een voorval en een van de gebeurtenissen, die ik met Udo heb meegemaakt. Er zijn er zoveel meer.

Vorige zomer, tijdens de hitte begon Udo moeilijk te lopen. Ondertussen was hij bijna 15 jaar en de dierenarts constateerde arthrose en gaf mij het advies, door te gaan met de wandelingen, maar ze aan te passen. Iedere maand zag ik dat hij achteruit ging. Hij kreeg ongeveer iedere 4 à 5 weken een injectie, waar hij dan weer iets van opknapte. Totdat hij in december niet meer alleen op kon staan en steeds viel en nog hoogstens een paar passen kon lopen. Ook begon hij triest en star uit zijn ogen te kijken. Ik heb toen de beslissing genomen, dat het de laatste feestdagen met hem waren en op 3 januari heb ik hem in laten slapen. De laatste regels geven me nu nog kippenvel, want de beslissing om afscheid van mijn hond te nemen was moeilijk.

Nu een jaar later, denk ik nog steeds veel aan hem en ik ben altijd door gegaan met steeds de dagelijkse wandelingen, die ik met hem ook maakte. Maar ik miste iets…..en langzaam aan begon ik er weer over te denken om een ander hondje te adopteren, waar ik weer veel fijne momenten mee zou kunnen delen.