Udo, mijn hond

Mijn hond Udo

Mijn hondje is er niet meer en dat al sinds begin januari 2018. Mijn hond, Udo was zijn naam, was de laatste 15 jaar een groot deel van mijn leven.

Net 2 maanden oud kwam hij in ons gezin. Hij was hét cadeau voor mijn 50 jaar. Mijn dochter had zijn halfbroer sinds 9 maanden en om het wat gezelliger voor hem te maken, hebben we er een tweede Parson Russell terrier bijgenomen, die dan van mij zou zijn. Udo kwam van een boerderij in de buurt van Orléans en had iets rustiek over zich met zijn stugge witte haren en de bruine vlek bij zijn oog en op zijn rug. Hij leek ook een beetje op Milou, de hond van Kuifje uit de bekende stripverhalen van Hergé.

Ik wandelde veel met beiden jonge honden en Spice, de halfbroer, zorgde gedeeltelijk voor de opvoeding. ‘Ik eerst, en dan jij, want ik ben de chef’ liet Spice merken. Zo zat Udo’s opvoeding de eerste maanden in elkaar.

Door een scheiding, een paar jaar later, ging ik kleiner wonen en kon ik slechts één hond hebben. Mijn dochter nam Spice en Udo ging met mij mee.

En daar begon het, want Udo lette op mij en ik lette op hem. Was ik bezig en was het tijd om de maaltijd klaar te maken, dan stond hij op uit zijn mand of uit de stoel, rekte zich uit en krabde met zijn pootje aan mijn been om te vertellen, dat het nu precies etenstijd was. Was het tijd om naar bed te gaan, dan liep hij al rond als of hij mede wilde delen ‘Schiet eens op, we moeten slapen’.

Udo liep ook wel eens weg. Dan was hij met mij in de tuin en hops ineens was hij er niet meer. Op zo een moment wist ik dat ergens in de buurt waarschijnlijk een loops vrouwtjes hondje was en hij haar visite ging brengen. Meestal wist ik wel welke hond het was en vond ik hem wel terug ergens voor een hek of kwam hij zelf weer naar huis lopen.

Udo vond het ook heerlijk om met mij op vakantie te gaan. En dan zocht ik altijd iets uit, waar hij ook plezier had en waar we samen konden wandelen. Het mooiste was de keer dat we beiden een tocht van een paar dagen met een ezel in de Ariège hebben gemaakt.
Niet iedere ezel en hond vinden elkaar aardig en het is altijd even wennen. Maar Udo was lief en wanneer men hem met rust liet, liet hij ook de ander met rust. Op één van die dagen in de Ariège, was ik niet helemaal zeker van het juiste parcours en wist niet hoe naar het dorpje te lopen waar we zouden overnachten. Wat nu? Ik heb toen Udo maar laten bepalen welke kant we op moesten en…..dat was de goede weg. Ik was blij en hij kreeg dan ook een aai, een kus en iets lekkers. In dat dorpje aangekomen, had ik vergeten hem aan de lijn te doen en in een onoplettend ogenblik van mij, rende Udo weg, ging het erf van een boerderij op en kwam snel aanrennend met een kip in zijn bek weer voor mij langs. Een boze boer rende al schreeuwend achter de hond aan met een beweging van zijn handen alsof hij Udo dood wilde schieten. Ook ik begon al te schreeuwen naar mijn hond en op een gegeven moment liet Udo de kip los en vloog het dier, zo goed als het kon, weg en kon de boer zijn kip pakken. De boer begon tegen mij uit te vallen over het feit, dat ik mijn hond aan de riem moest doen en dat het altijd hetzelfde was vanaf de maand mei, wanneer het toerisme weer in de buurt kwam. Ondertussen had hij gezien dat het allemaal wel meeviel met zijn kip. Zijn vrouw kwam er ook bij en zij had een wonderzalfje bij zich, dat ze op het gewonden pootje smeerde. Nadat ik mijn excuses aan had geboden, en vertelde dat mijn hond toch ook wel lief was, maar dat het instinct altijd sterker was, kon ik eindelijk weer verder met de ezel en de hond.

En dit was zo maar een voorval en een van de gebeurtenissen, die ik met Udo heb meegemaakt. Er zijn er zoveel meer.

Vorige zomer, tijdens de hitte begon Udo moeilijk te lopen. Ondertussen was hij bijna 15 jaar en de dierenarts constateerde arthrose en gaf mij het advies, door te gaan met de wandelingen, maar ze aan te passen. Iedere maand zag ik dat hij achteruit ging. Hij kreeg ongeveer iedere 4 à 5 weken een injectie, waar hij dan weer iets van opknapte. Totdat hij in december niet meer alleen op kon staan en steeds viel en nog hoogstens een paar passen kon lopen. Ook begon hij triest en star uit zijn ogen te kijken. Ik heb toen de beslissing genomen, dat het de laatste feestdagen met hem waren en op 3 januari heb ik hem in laten slapen. De laatste regels geven me nu nog kippenvel, want de beslissing om afscheid van mijn hond te nemen was moeilijk.

Nu een jaar later, denk ik nog steeds veel aan hem en ik ben altijd door gegaan met steeds de dagelijkse wandelingen, die ik met hem ook maakte. Maar ik miste iets…..en langzaam aan begon ik er weer over te denken om een ander hondje te adopteren, waar ik weer veel fijne momenten mee zou kunnen delen.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200105, Dieren, Korte Verhalen

Reactie van marielle op 7 Januari 2020 op 10.51: Dank voor de mooie verhalen en het mooie gedicht.....

Ik heb dit verhaal in Oktober geschreven. Ik had het waarschijnlijk nodig om over hem te schrijven en daar door weer plaats te maken voor een andere hond. Net na het overlijden van mijn hond , kreeg ik een contsteking van de schouder, waarschijnlijk ook een soort van rouwproces. Ook had ik een jaar waarin ik met pensioen ben gegaan en mijn opleiding yogalerares af zou maken in oktober. Veel veranderingen.Alles weer een beetje op orde kwam ik een leuke hond tegen via een association , die honden uit Frankrijk, DOM-TOM en Servië redt. Nou het is een kleine zwerver uit Servië geworden. Hij was al in een gastgezin sinds begin oktober en nu sinds 10 november bij mij. Een hele lieve hond, waarschijnlijk zit er iets van een griffon in.
Ik heb soms het idee, dat Udo mij een soort 'frère du coeur' heeft gestuurd

Reactie van marielle op 7 Januari 2020 op 11.22: Dienke, de hond die ik nu heb, lijkt wat op een Smous hond. Ik probeer een foto te plaatsen, maar hij komt steeds omgedraaid te voorschijn .

Reactie van marielle op 7 Januari 2020 op 11.27

Reactie van Maria vercammen op 7 Januari 2020 op 12.03: Als twee bruine ogen je vragen, Help mij, want ik voel me niet fijn. Mag je dan, omdat je voelt 'dit is het einde', Egoïstisch zijn? Als je van de dierenarts hoort, Dit komt nooit meer goed en hij krijgt steeds meer pijn. Mag je dan, omdat je hem niet kunt missen, Egoïstisch zijn? Als twee bruine ogen zich sluiten voorgoed, En je zonder hem naar huis toe moet, Met een halsband in je hand en een hart vol pijn, Dan probeer je jezelf te overtuigen, Ik mocht niet egoïstisch zijn. Al die tijd met zijn tweetjes, Elke dag samen was een feest. En in al die tijd samen, Is hij nooit een keer egoïstisch geweest... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ Tarzan, Mitsi,Simba, Kalief,Kazan, Uma ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ Ze zijn inderdaad, in hun hele leven niet één keer egoïstisch,geweest!

Reactie van Maria vercammen op 7 Januari 2020 op 12.09: 3jaar geleden ...2 januari mijn laatste lieve trouwe Herder Uma. Dit gedichtje had ik gevonden.

De dierenarts had ik thuis laten komen.

Bedankt mensen , voor al deze mooie herinneringen aan onze viervoetertjes.

Reactie van Charles van Hemert op 7 Januari 2020 op 12.11: Lieve Marielle, ik vind het een heel mooi verhaal en kreeg weer een heel groot blok in mijn keel ... Ons kleine hondje, een fox Terrier, moesten wij ook laten inslapen, na jaren lang het zonnetje in huis te zijn geweest. Dat was in October, en nog steeds betrap ik mezelf er op dat ik haar zoek om te zien wat ze aan het doen is ... Maar wat nu ? Een "nieuw" hondje een tehuis geven, of niet ? Hebben anderen dit ook mee gemaakt, en wat was hun beslissing ? Want ja, huis dieren leven nu eenmaal niet zo lang als wij mensen, en dat verdriet kun je dus weer verwachten ...

Reactie van Maria vercammen op 7 Januari 2020 op 12.12: Uma Haha,....binnen zonder bellen, buiten zonder ballen.

Reactie van Christoffel op 7 Januari 2020 op 12.22: Wat een mooie en ontroerende verhalen en zo herkenbaar. Na ruim 35 jaar katten te hebben gehad, kwam 14 jaar geleden Rozie in ons leven, halve griffon/labrador en ik moet zeggen dat zij, buiten ons gezin, het beste is wat ons is overkomen.Op een avond was onze kat niet teruggekomen van zijn dagelijkse uitstapjes en in onze onnozelheid hebben wij overal briefjes opgehangen en in brievenbussen gedaan, maar helaas is hij nooit teruggevonden. Toen er iemand uit het dorp langskwam en zei,mijn zoon heeft jonge hondjes, je kan altijd even gaan kijken, nou dat hebben we geweten, uit de schuur kwamen 2 schattige zwarte bolletjes aangelopen en mijn hart maakte meteen een sprongetje, ik zei tegen mijn man, oh.....ik wil ze allebei waarop mijn man zei:1 of geen! Het ene hondje kwam meteen heel enthousiast op ons afrennen en de andere maakte een wat bange afwachtende indruk, je begrijpt het al, ik koos voor de afwachtende, voor het eerst in ons leven hadden we een hond, ik wist niet veel van honden behalve dat ik ze altijd heel leuk vond. Toen begon het opvoeden en dat heb ik geheel op gevoel gedaan en er veel tijd in gestopt want ik wilde een goed gesocialiseerde hond die lief was voor kinderen en andere honden en ik mag zeggen dat dat goed gelukt is. Iedereen is dol op onze lieverd.Maar ook voor haar komt het einde eraan en ik heb nooit geweten dat dat zo verschrikkelijk zou zijn.Als ik naar haar kijk en zie dat het steeds moeilijker gaat breekt dat mijn hart, maar wanneer neem je de beslissing dat het goed geweest is, wij zijn er nog niet aan toe maar ik vraag me af of je dat ooit bent, ik heb er slapeloze nachten van. Maar het gaat natuurlijk niet alleen om ons, het gaat om haar, is er nog voldoende kwaliteit en kun je dat wel objectief beoordelen? Heel moeilijk allemaal, maar als ik dan naar haar kijk en de liefde en blijdschap in haar ogen zie dan kan ik gewoon nog niet beslissen. Echte hondenmensen begrijpen dit. Soms lees ik het boekje weer van Hugo van Duijn: “Zijn we niet te vroeg” dat geeft wat steun, maar moeilijk blijft het.

Reactie van Maria vercammen op 7 Januari 2020 op 12.27: Charles van Hemert, , mijn Frans Bulldogje is nu 9 jaar, ik hoop dus dat we nog enige jaren te goed hebben......

Maar dan ( later dus) zou ik geen pupje meer nemen , maar een hondje uit een asiel!

Het mag zelfs dan al wat ouder zijn, hihi , vermits ik dit jaar ook 77 jaar word,

Echt ik persoonlijk zou me mijn leven zonder de veranwoording over een woefke niet kunnen voorstellen.

Reactie van marielle op 7 Januari 2020 op 13.20: Maria, dankjewel, voor het delen van je mooie gedicht. Het verliezen van een huisdier heeft tijd nodig en hier hoort ook een rouwproces bij.

Charles, ik wist dat ik weer een hondje wilde hebben, maar niet direct. Ik had echt nodig om het rouwen zijn tijd te geven. Ik heb altijd pups (terriers) gehad, maar deze keer wilde ik graag een adoptie hondje . Ook omdat er zo veel leed is en ze de kans te geven om nog een leuk leven te hebben. Arès, stond in Servië op de wachtlijst voor euthanasie, omdat er naar 3 maanden asiel niemand hem kwam halen. De lieve mevrouw van de association 'un medaille pour ton collier', heeft hem op het laatste moment gered. Daarna is hij 2 maanden in een honden pension daar in Servië geweest, de tijd om zijn vaccins in orde te maken. En toen dus hier ruim een maand in een gastgezin voordat hij weer in zonnetje in mijn huis werd.

Christoffel, wat een mooi verhaal en ja ik ben ook direct verkocht bij het zien van puppy's. Maar een wat oudere hond is ook leuk en lief. Ik heb echt tot aan het laatst van mijn hond genoten. Arès , de hond die ik nu heb is ongeveer 3 à 4 jaar oud. Hij is goed opgevoed, luistert prima. Ik ben toch naar een hondenclub gegaan om hem beter te leren kennen. Daar luistert hij soms wat minder goed, maar het gaat steeds beter. Alleen heeft hij nog wat moeite met dominerende reutjes . Maar dat komt wel; alles op zijn tijd

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.