Honden in Frankrijk

Waarde Forumleden,

Jarenlang heb ik veel plezier beleefd van mijn hond, een Duitse Staande korthaar, die enige tijd als maatje had een Dwerg-schnauzertje. Het vervoer van en naar Frankrijk was een speciale affaire. Veelal namen we nogal wat bagage mee en het was altijd passen en meten om de hond( en) voldoende ruimte te geven.

Door mijn regelmatige ommetjes bij het uitlaten had ik in Nederland al veel hondensoorten leren kennen.

Van Ierse Wolfshond tot een Schippertje had ik in het park zien hollen. Ik heb altijd getracht mijn hond goed onder appel te houden en een prettig gedrag bij te brengen, ook in een ander omgeving, met kleine kinderen en in een andere omgeving. Ook aangelijnd lopen zonder trekken leerde ze snel.

Ik viel voor de Duitse Staander omdat ik een goede wandelaar wilde die zich snel en soepel wist te bewegen. Geen gekunsteld fokproduct maar een meer natuurlijk 'model' met een prettig karakter en met een mooie gedekte kleur zonder veel haarverlies of lange, zwiepende staart.

Al spoedig zag ik in Frankrijk bij kennissen en bij jagers andere honden die ik in Nederland nooit had gezien. De Epagneul Breton en de Bleu de Gascogne waren van die rassen, die je in Nederland niet snel zal tegenkomen.

Ook de 'blaf' van de Bleu de Gascogne was iets wat mij deed denken aan 'The Hound of the Baskersville'.

Soms bleef er een jachthond bij ons vertwijfeld achter als hij tijdens de jacht zijn baas in het bas wat kwijtgeraakt.

Onze honden werden heel onrustig als er tijdens het jachtseizoen weer eens meute, hevig blaffend, de hevels doorzochten of wild achtervolgde.

Alert werd mijn Staander bij het horen van een soort geblaf , ver weg in de heuvels. Het bleek het korte geblaf te zijn van een vos , op zoek naar een partner.

Helaas heb ik één van mijn eerste Staanders in Franse aarde moeten begraven. Hij had zich op de spoorbaan begeven en was, door de Micheline gegrepen. Zwaar aangeslagen heb ik de resten van mijn dierbare hond bij elkaar moeten zoeken. Hoe kan zoiets gebeuren? Een SNCF man vertelde mij dat voor honden op het spoor niet wordt gestopt !

Vreemd genoeg springen honden niet even opzij ,maar gaan in paniek voor de trein uitrennen, met alle gevolgen van dien. Ondanks alles zijn mijn honden oud ( 15j ) geworden en hebben in het Franse land een geweldige tijd gehad. Vrijheid ,blijheid en zo nu en dan lekker graven naar een woelmuis of lekker staan blaffen bij het zien van een Couleuvre, een ongevaarlijke grasslang.

Ook moet ik denken aan de onprettige gewoonte die de hond had met een eerst begraven bot na lange tijd eens te komen aanzetten.

Er resten nu slechts nog de hondenpaspoorten en halsbanden die boven ik boven hun grafjes heb opgehangen. Waar vind je nog toegewijde ,brave dieren met een onbegrensde trouw ?

Wat zij uw ervaringen met uw hond of andere Franse honden ?

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200106, Dieren

Reactie van A.L. Longayroux op 6 Januari 2020 op 18.21: Mariëlle, nu realiseer ik mij dat de woorden adopteren en apporteren dicht bij elkaar liggen.

Apporteren zal zeker een woord zijn dat ui de Franse vocabulaire komt, dat terzijde.

veel plezier heb ik gehad met mijn honden om stokken, ballen en ook boemerangs te laten apporteren. Boemerangs maken een lusvormige baan ,als je de goede werptechniek beheerst.

Mijn Duitse staande vond het dolletjes en rende luid janken en blaffend achter de boemerang asn. Nog staan zijn tandafdrukken in het hout. Zijn manier om de boemerang te laten weten: Hebbes !

Reactie van wilsam op 6 Januari 2020 op 18.33: Mijn eerste hond heb ik als pup gehaald uit de SPA. Een kruising Mechelaar en beauceron, met doopnaam Nell. Ik heb hem omgedoopt naar Bo. Het eerste wat hij deed toen we thuiskwamen, was in mijn hand bijten. Hij is hier aan de rand van het dorp aangereden. Ik heb hem nog in de kofferbak gelegd en naar de dierenarts gereden. Hij was net één jaar geworden.

Ongeveer twee weken later vroeg de SPA of ik een hond erbij wilde. Eén van de broers uit hetzelfde nest was geadopteerd en ook weer teruggebracht omdat hij onhandelbaar was. Hij was in het opvanggezin ook al niet langer welkom. Ik kreeg er een muilkorf en een flesje wondontsmettingsmiddel bij. Hij was erg bang voor het flesje, voor de borstel, voor bezems, voor van alles. En ik voor hem na een aantal forse beten. Met heel veel geduld, pleisters en een flesje jodium is het steeds beter gegaan. Dus het werd het tijd voor een hond erbij. Het werd een kruising border collie uit dezelfde SPA. Deze heeft ook een gebruiksaanwijzing. Hij deed zijn behoefte binnen, het maakte niet uit hoe lang ik hem uit liet. Hij ging meteen op zijn gemak zitten als hij binnenkwam en keek mij nadenkend aan. Na veel emmers sop en maandenlang ’s nachts in de bench, gaat het nu goed. Nou ja, bijna altijd goed.

Reactie van A.L. Longayroux op 6 Januari 2020 op 18.59: Beste Wilsam,

Ik prijs je barmhartigheid vis à vis de opgevangen honden en je vasthoudendheid en geduld.

Misschien kan je je aansluiten bij de volgers van St. Franciscus. Deze Heilige kon ook goed met dieren omgaan en ze zelfs bewegen naar zijn woord te luisteren.

Zou deze figuur ook mrt termen hebben gewerkt als : mooi zit en braaf ? ;)

Bravo voor je inzet en van mij krijg je virtueel vast een medaille in het op te richten “Légion des amateurs/sauveurs des chiens “ Dat wordt vast een respectvol genootschap.

Reactie van Maria vercammen op 6 Januari 2020 op 19.54

Reactie van wilsam op 6 Januari 2020 op 20.00: Ik denk dat het eerder mijn naïviteit was. Mechelse herders zijn erg intelligent, maar ook bijzonder eigenwijs en bovendien erg sterk. Veel werk dus, wel werk waar je al snel resultaat van ziet. Bovendien leer ik net zo veel als de honden, zo niet misschien wel meer.

Ik vermoed dat St. Fransiscus een vorm van Italiaans sprak. Mooi is dan bello en braaf wordt bravo. Zijn volledige naam is St. Fransiscus van Assisi, dus voor zit zal hij wel assis hebben gebruikt. Dat gebruikt ik nog dagelijks voor de honden.

Reactie van A.L. Longayroux op 6 Januari 2020 op 20.55: Dank Maria voor je fraaie spreuk in mooie omlijsting.

Het is een waar woord welke ik geheel kan beamen.

Reactie van A.L. Longayroux op 6 Januari 2020 op 20.58: Ook Wilsam wederom dank voor de grappige reactie.

Ik denk dat je de filosofische uitspraak die Maria Vercammen heeft geplaatst kan onderschrijven .

Wie goed doet , goed ontmoet ! Succes met de opvang van de animali.

Reactie van Matty van Doorn op 6 Januari 2020 op 22.12: Heer Longayroux,

Er is nog hoop voor u, zelf heb ik jaren mogen jagen speciaal met mijn duitse korthaar die als pupy van 6 weken werd uitgekozen daarnaast diploma's en veldwerk gedaan. Wat jou Espaneul betreft ze zijn ook in Nl erg gewild in het veldwerk heb voor een neef zijn teefje zelfs al meegenomen om te dekken in de buurt van Parijs. Dezelfde neef is zelfs Wereldkampioen veldwerk in Italie geworden er mee. 20 jaar geleden zijn wij naar Frankrijk gekomen met een juweel van een Border Colie we hadden hier 100 schapen dus de link was er. Helaas na een zeer gelukkige tijd moesten we van haar ook afscheid nemen. Het verdriet was immens en namen ons voor dit verdriet willen wij nooit meer opnieuw. Na 7 jaar hondeloos kwamen we in contact met een nestje Jacky Russel en jawel zij heeft ondanks haar kleine gestalte het voor elkaar gekregen een warm plekje in ons hart te krijgen.

Reactie van A.L. Longayroux op 7 Januari 2020 op 7.06: Beste Matty,

Dank voor reactie en tip

Reactie van A.L. Longayroux op 17 Januari 2020 op 16.32: Voor hondenliefhebbers bestaat er een leuk gedicht van de dichter die zich ‘de Schoolmeester noemt.

Het begint le volgt:

Een hond is vermaard

Om zijn gezellige aard

En ‘ t kwispelen van zijn staart

Zijn neus , doorgaans rond

Staat gewoonlijk in het front

En zo lang die maar nat en fris is,

is het een bewijs dat meneer zo gezond als een vis is.

Een hond is iemand die van zijn baas bijzonder veel houdt

Die hij, om zo te spreken als zijn derde vader beschouwt,

en die hem dikwijls een hele boerenwoning toevertrouwt

waar hij door zijn blaffen bedelaars en dieven vandaan weet te jagen

En de post van portier waarneemt, zonder er ooit geld voor te vragen.

Zie zelf voor het grappige vervolg !