Een woongroep voor remigranten

Vorige week stond op deze site een bijdrage van John Hein, nieuw op dit forum, over zijn plannen (misschien dromen) over een woongroepvorm voor remigranten uit Frankrijk. https://www.nederlanders.fr/profiles/blogs/samen-wonen-in-een-woong....
Elders op het forum is een vergelijkbare discussie gevoerd over woongroepen in Frankrijk, maar ik schrijf hier heel specifiek over wensen en mogelijkheden voor remigranten: Nederlanders die in het verleden naar Frankrijk zijn geëmigreerd en plannen hebben om terug te keren naar Nederland. De beschrijving die John gaf van zo’n woonvorm was weldoordacht, een mooi mengsel van hoop en realiteit. Er hebben zich enkele leden gemeld die belangstelling hadden, maar helaas heeft John niet meer gereageerd, mogelijk afgeschrikt door sommige reacties.

Omdat ik al een tijdje meeloop op dit forum weet ik dat veel leden hier nogal narrig kunnen reageren op plannen of vragen over remigratie. Ik wil niet zo ver gaan om het een taboeonderwerp te noemen op dit forum, maar veel remigranten krijgen het gevoel dat ze zich hier moeten verantwoorden voor remigratie-plannen om een vraag te mogen stellen. Ik wil de leden oproepen om afkeurende geluiden over remigratie nu eens achterwege te laten.

Jaarlijks emigreren gemiddeld tussen de 2000-3000 Nederlanders naar Frankrijk (ruim 1000 gezinnen), aldus het CBS. Dat aantal is al jaren redelijk stabiel (2020 had een uitschieter naar beneden met nog geen 1000 emigranten, maar dat lijkt mij een corona-gerelateerde eenmalige afwijking). Binnen drie jaar is naar schatting de helft van de emigranten weer terug, na zeven jaar nog eens de helft van de overigen. Emigratie naar Frankrijk is voor minder dan één op de vier emigranten definitief, dus drie op de vier emigranten keert, soms snel, soms na vele jaren, weer terug naar Nederland. We hebben het dus over minimaal 1500 remigranten per jaar, waarschijnlijk meer.

Tot een paar jaar geleden hadden remigranten het redelijk gemakkelijk. En dan doel ik nadrukkelijk niet op de emotionele kant van remigratie, die kan heel heftig zijn, noch op alle praktische voorbereidingen waaronder de verkoop van het Franse huis en afwikkelen van zaken als verzekeringen en eventueel het bedrijfje in Frankrijk. In feite is remigreren niet heel veel meer dan afmelden bij de Franse belastingdienst en aanmelden op het gemeentehuis van de nieuwe woongemeente in Nederland. Maar de laatste paar jaar is er een enorm obstakel bijgekomen voor remigranten: de Nederlandse woningmarkt! En dat obstakel wordt met het jaar erger, zonder dat er verbeteringen in zicht zijn voor de aankomende paar jaar.

Ik heb wat cijfers vergeleken van het CBS en de INSEE: De gemiddelde prijs van een Nederlands huis (cijfers van 2019) is meer dan € 2500/m2, de gemiddelde prijs van een Frans huis was in 2019 iets meer dan € 1900/m2. Dat lijkt een overbrugbaar verschil: de meeste remigranten accepteren (of willen zelfs) minder m2 in hun woonhuis in Nederland dan wat ze hadden in Frankrijk. Totdat je gaat kijken naar cijfers die er echt toe doen: Op de Franse campagne kost een huis gemiddeld € 1200/m2, op het Nederlandse platteland € 2100 en dat prijsverschil neemt heel snel toe en wordt dus steeds moeilijker overbrugbaar voor remigranten. Ik kan het ook anders formuleren: de verkoopprijs op het Franse platteland van een gemiddeld huis is € 220.000, de gemiddelde verkoopprijs voor een huis op het Nederlandse platteland is inmiddels opgelopen tot meer dan € 330.000. Kort gezegd: de remigrant komt een ton tekort als hij remigreert en als je daar de gemiddelde kosten van een fysieke remigratie nog bij optelt (verhuiskosten, inrichtingskosten etc.) dan kom je al heel snel tot een tekort van € 125.000 of meer.

Natuurlijk geldt dit tekort niet voor alle remigranten: er zijn er die altijd een huis hebben aangehouden in Nederland en simpelweg daar naar terugkeren, er zijn er met voldoende inkomen of vermogen om zich de hoge huizenprijzen in Nederland te kunnen veroorloven en er zijn er die er voor kiezen om te gaan huren (overigens ook bepaald niet goedkoop in Nederland: voor een gemiddeld woonhuis in Nederland betaal je inmiddels bijna €1200/maand, op het Franse platteland waar de meeste remigranten vandaan komen nog geen €700/maand). Toch blijven er vele honderden Nederlanders met remigratieplannen over, die muurvast zitten omdat ze dat gat van € 125.000 of meer niet kunnen overbruggen. En dan komt het plan van John Hein in beeld.

In de door John beschreven woongroep heeft iedere bewoner zijn zelfstandigheid, maar delen zij niet alleen kosten, maar ook een deel van hun leven. Naar mijn idee is dat alleen maar mogelijk als die bewoners tenminste iets gemeenschappelijks hebben. Remigranten delen de remigratiepijn, maar ook hun liefde voor Frankrijk; naar mijn mening is dat voldoende basis om zo’n gemeenschap mogelijk te maken.

Ik lees graag ideeën van leden van dit forum als reactie op dit artikel en het mag best op dit openbare forum tot een discussie leiden, maar mensen met remigratieschaamte wil ik verzoeken om mij rechtstreeks te benaderen via wimvt@ondernemen-frankrijk.nl. Uiteraard behandelen we jullie gegevens als strikt vertrouwelijk: jullie plannen of dromen of zorgen hoeven helemaal niet in het openbaar besproken, laat staan beschimpt, te worden. Wij kennen ook nog mensen in deze categorie en we willen graag een off-line groepje faciliteren die met elkaar in gesprek komt over de contouren en de haalbaarheid van een Frankrijkremigranten-woongroep in Nederland.

Wim

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20210615, Migratie

Reactie van marielle op 17 Juni 2021 op 14.55: Michael , je slaat de spijker op zijn kop, behalve het feit dat ik mij niet verveel hier. Een periode van bezinning is inderdaad goed en dat was ook mijn plan. In iedergeval 1 jaar niks doen en kijken wat er komt, maar ondertussen is het bijna 2 jaar door de Covid. Afijn ik zie wel en probeer het los te laten...

Michelle, kijk een stel met kleine kinderen in de buurt is juist zo goed in een woongroep lijkt mij. Er zou bijvoorbeeld iets geregeld kunnen worden met de opvang of het uit school halen van de kinderen door de mensen , die niet meer werken. Of een dagje oppassen als een van de kinderen ziek is en de ouders werken. Verder kan er samen ondernomen worden met de kinderen en de ouders in een gezamelijke moestuin. Of andere activiteiten terwijl de ouders werken, maar dat kan natuurlijk ook in een klein dorp , wanneer je de buurt goed kent.

Reactie van Yolanda op 18 Juni 2021 op 9.50: www.stichting-opwegnaarhuis.nl

Reactie van Anja Weinberg op 18 Juni 2021 op 10.31: Hallo Wim, ik ben ook al een paar jaar bezig om terug te keren naar Nederland. Ik ben helemaal alleen nu en spreek geen Frans. Een huurhuis in Nederland in de vrije vestiging kan ik niet betalen met alleen maar een AOWtje en een sociale huurwoning zit er écht niet in. De wachtlijsten zijn overal immens lang. Ik ben nu 70 en het zou mij ook best iets lijken om in een groep te wonen met gewoon je eigen huisje, maar wel de hulp van andere Nederlanders die misschien wél Frans spreken. Ik hoop dat iemand een ideetje heeft want die van mij zijn inmiddels wel op....

Reactie van ineke sollman op 18 Juni 2021 op 11.46: Ik ben het volledig eens met Michelle, hier France laat je het e&a, daar Nederland krijg je wat- een zeer persoonlijke keuze, het is wat het is. Inderdaad rompslomp van papierwerk is complex voor zowel oude als jonge mensen.

Salut

Reactie van Janny O. op 18 Juni 2021 op 12.35: Als je alles rustig op een rijtje zet dan denk ik dat die papieren rompslomp ook wel meevalt. Maar het krijgen van een huis is veelal een veel lastiger verhaal.

Reactie van Yolanda op 18 Juni 2021 op 16.51: Stichting OpWegNaarHuis kan iedereen helpen aan een 55plus woning in Nederland.

Reactie van Jeannette op 19 Juni 2021 op 10.12: Uh.. OpWegNaarHuis is voor daklozen in Nederland zie ik op hun site.
Ik denk niet dat je bij hen kunt aankloppen vanuit Frankrijk en een huis krijgen maar goed het ziet eruit als een totaal hulpverleningsprogramma voor mensen die de weg tijdelijk kwijt zijn.

Reactie van Yolanda op 19 Juni 2021 op 16.56: Stichting OpWegNaarHuis helpt ook gestrande Nederlanders in Frankrijk. Voor referentie kunt u Jacques van Hout van de stichting Aneas in Frankrijk hulp voor Nederlanders in Frankrijk. Aneas helpt al 127 jaar sociaal behoeftige en vereenzaamde Nederlanders in Frankrijk. Aneas werkt samen met stichting OpWegNaarHuis.

Reactie van Janny O. op 19 Juni 2021 op 17.08: Yolanda, ik geloof best dat jullie goed werk doen, maar die opmerking dat jullie 55 plussers in Nederland aan een woning kunnen helpen. Hoe kan men dat goed praten t.o.v. mensen die al jaren op een woning wachten? Je laatste berichtje gaat weer over iets dat hier helemaal niet aan de orde is. Natuurlijk zijn er Nederlanders met problemen, maar dat was niet de insteek van Wim.

Reactie van Wim van Teeffelen op 19 Juni 2021 op 18.54: Ik wil alle reageerders danken en kort melding maken van wat ik verder heb uitgezocht. En uit off-line reacties blijkt dat mensen ook willen weten waarom ik mij hiermee bezig houd.

Ik krijg van tijd tot tijd vragen van emigranten over woongroepen in Frankrijk. Maar mijn ervaringen daarmee zijn zeer slecht. Het begint er al mee dat er heel veel Frankrijken zijn en elke emigrant heeft zijn eigen voorkeur. Het maakt nogal verschil of je juist naar Zuid-Frankrijk wil, of al te hoge temperaturen wil vermijden. Of dat je diep op het platteland wil zitten of in de buurt van een stad. Zet twee emigranten bij elkaar en de beleving van hun 'eigen Frankrijk' is heel vaak onoverbrugbaar. Voor remigranten speelt dit veel minder: Nederland is maar klein en zeker als je de afstanden in Frankrijk gewend bent geweest, maakt het uiteindelijk voor veel remigranten niet zoveel uit waar ze in Nederland terecht komen. Immers de afstand tot vrienden, familie, kinderen en kleinkinderen is altijd goed te doen, waar ze ook komen te wonen.
In Frankrijk is er dan nog het probleem dat de meeste Nederlandse emigranten juist niet samen met Nederlanders willen wonen, na emigratie. Na vele jaren komen ze daar overigens vaak op terug, maar bij de meeste verse emigranten spelen er zowel push- (weg uit het drukke Nederland) als pull-facturen (genieten van de Franse culture, cuisine, klimaat) en dat laatste is in de hoofden van veel mensen niet te rijmen met het samenwonen met Nederlanders.
Tenslotte komen de meeste initiatieven van een aanbieder van onroerend goed. Dat betekent dat er naar het gevoel van de kopers weinig inspraak is hoe e.e.a. wordt ingericht. En als er een appartement overblijft, wil en kan de verkoper die aan elke willekeurige koper verkopen en weg is het idee van een woongroep. Nagenoeg alle mooie initiatieven door aanbieders in Frankrijk heb ik op den duur zien mislukken.

Ik heb in het verleden best wel wat tijd gestoken in het coördineren van bovenstaande soort activiteiten: allemaal tijd die niets heeft opgeleverd. Ik wilde het nu nog één keer proberen, maar dan met remigranten, omdat ik een paar zeer schrijnende gevallen ken, die echt tegen hun wil vast zitten in Frankrijk. In mijn naïviteit heb ik echter de Nederlandse bureaucratie zwaar onderschat, die in niets blijkt onder te doen voor de Franse, op het gebied van ruimtelijke ordening zelfs nog wel erger is.
Ik kreeg een reactie uit een onverwachte hoek: een groep Nederlandse remigranten uit Spanje heeft zich in 2019 verenigd om iets vergelijkbaars te doen. Dit betrof remigranten tussen 60 en 80 jaar en er was een goede onderlinge sfeer van geven en nemen toen ze aan het proces begonnen. Zelfs het aanwijzen van een plek in Nederland ging in goede harmonie. En ze hebben ook gezamenlijk enkele panden gevonden waar de plannen gerealiseerd konden worden. En toen begon de ellende. De kosten bleken enorm, er moesten allerlei studies worden uitgevoerd, door professionele bureaus, voordat een boerderij kon worden omgebouwd tot enkele appartementen en een gezamenlijke ruimte. Er moest een omgevingsplan komen, een onderzoek naar de mogelijke aanwezigheid van vleermuizen (dat onderzoek alleen al zou € 7000 moeten kosten), onderzoek naar toekomstige geluidsoverlast, PEFAS en CO2-uitstoot tijdens de bouw, onderzoek naar toename verkeersintensiteit, en natuurlijk moesten er bouwvergunningen worden aangevraagd via een architect. Alleen al de planfase zou €50.000 gaan kosten en dan kwam daar de aankoopsom + kosten koper nog bovenop. En ook een vervallen boerderij in Nederland bleek meer te moeten kosten dan de opbrengst van de verkoop van de zes appartementen die de deelnemers in deze groep zouden verkopen voorafgaande aan remigratie. Kortom, ik heb de Nederlandse regelgeving zwaar onderschat en mij zijn de ogen geopend. Ik heb dus besloten om geen tijd meer te steken in dit idee. Het spijt me werkelijk dat ik verkeerde verwachtingen heb gewekt!

Geïnteresseerden zouden zich kunnen aansluiten bij projecten die nu in de planfase zitten: https://knarrenhof.nl/?fbclid=IwAR10wdSkGOeBZi0cukdcuHW-we5vwMY3V5l...
Maar ook daar bleek de toestemming een groot obstakel voor veel plannen.

Dus, het spijt me, tot mijn schande moet ik toegeven dat mijn idee is ontstaan door iets te veel enthousiasme, maar iets te weinig vooronderzoek.

Ik wens iedere remigrant toe dat hij toch snel een plekje weet te vinden in Nederland!

Wim