Henk

Henk heeft een beetje een rotjaar.

Het begon allemaal al weinig belovend, toen ik hem vroeg in de lente per ongeluk uit zijn winterslaap schoffelde en met een hoge gil zijn trommelvliezen tot leven bracht. Voor ons beiden een vrij traumatische ervaring, al was dat hem niet aan te zien. Hij bleef bewegingsloos zitten, opende behoedzaam één van zijn bolle, goudbronzen ogen, observeerde door de horizontale pupilspleet de situatie en deed zijn oog langzaam weer dicht.

Toen ikzelf een beetje van de schrik bekomen was, dacht ik, tot zijn grote afgrijzen, een flinke schep prut op zijn kop te moeten smijten in een onnozele poging hem weer in te graven en terug in dromenland te brengen. Henk hield zich een paar minuten dood, alvorens hij bloedchagrijnig zijn logge lijf uit de grond hees, de aarde van zijn hoofd liet glijden en met vermoeide pas opzoek ging naar een uitslaapplek met meer privacy.

Deze lijvige, bruine pad heeft zich jaren geleden in onze tuin gevestigd en ons menig kreetje doen slaken als hij in de zwoele schemering, vlak voor onze blote voeten het terras overstak. Hij werd een vertrouwde tuinbewoner en we doopten hem Henk. De katten snuffelde wel eens aan zijn bultige rug, maar bleven er verder onverschillig onder. De katten wel.

Onze bordercolliepup daarentegen voelde een paar weken geleden, toen Henk zijn ronde deed, een onbedwingbaar waakinstinct bovendrijven en joeg het wrattige monster de stuipen op het lijf door als een bezetene in zijn gezicht te gaan blaffen. Bij gebrek aan schaap, moest ze vervolgens ook nog haar drijverskunsten op het arme beestje demonstreren. Henk vond het allemaal weinig amusant. Dat deze pup tijdens de dagelijkse wandelingen de gewoonte heeft zich vol passie op elk platgereden paddenlijkje te storten en er bevallig overheen gaat rollebollen, was voor hem ook niet per se een geruststellend gegeven. We hebben Henk wekenlang niet meer gezien.

Tot gisteravond.

Opeens zag ik hem. Hij stond doodstil onder het tuintafeltje met één poot gestrekt naar achter halverwege een stap, alsof hij de eindpose van een klassieke dans uitbeeldde. Van vreugde begon ik bijna te applaudisseren. Naast mij lag mijn kleuterhondje op een bot te knagen en had nog niks in de gaten. Na enige tijd zag ik Henk even vooruit gaan en meteen weer roerloos stilstaan. Toen begreep ik het. Hij deed geen ballet met mooie poses, maar een soort ‘un-deux-trois-soleil!’ Een ouderwets bewegingsspelletje voor kinderen dat in Nederland 'Annemaria-koekoek!' heet. Zodra de gevreesde pup zijn kant op keek, stond hij stil, en als ze even niet oplette deed hij weer een pas. Slimme Henkie.

Hoe behoedzaam ook, het mocht niet baten, ze kreeg hem toch in de gaten. Gelukkig is ons paddenhoedertje inmiddels iets ouder, wijzer en een beetje opgevoed, dus het blaffen liet ze achterwege, ze begon alleen wel fanatiek met haar poot op Henks kop te rammen. Haastig riepen we haar tot de orde en al keek ze ons wat bevreemd aan bij deze onnatuurlijke ontzegging, ze was de beroerdste niet en hield er braaf mee op. Henk heeft een halfuurtje nurks voor een tuinmuurtje gezeten, niet instaat het incident lichtvaardig op te vatten, en pup verloor haar interesse.

Nu ook ons jongste gezinslid weet dat Henk met respect behandeld dient te worden, hopen we dat het tweede deel van zijn wakkere seizoen iets voorspoediger zal verlopen en dat hij het leven weer een beetje toe gaat lachen. Aan de omstandigheden zal het niet meer liggen, want volgens mij hangt er romantiek in de lucht.

We hebben inmiddels ook Ingrid gesignaleerd.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200730, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Reactie van helga van velsen op 31 Juli 2020 op 8.05: Ben toch blij om te lezen dat wij niet de enigen zijn die hun "Henk" waarderen. Bij ons heet hij overigens Willem of Guillaume, al naar gelang de stemming. Mijn man heeft de onsmakelijke gewoonte alle dagelijkse doodgeslagen vliegen te verzamelen en Willem komt 's avonds op het terras naast hem zitten om een beetje bijgevoed te worden, met het oog op alle moeilijke seizoenswerkjes die op hem zitten te wachten. Dit onder de smachtende blikken van 3 ernstig jalourse labradors. Die hebben allemaal geprobeerd Willem af te likken, maar dat is zelfs voor een labrador te veel kennelijk en Willem mag komen en gaan wanneer hij wil. Maar jaloers zijn ze wel.
Dank voor je mooie verhaal.

Reactie van Wouter van Zuilekom op 31 Juli 2020 op 9.49: Mooi verhaal.
Ik heb een pad die in de (vochtige) put van de watermeter leeft.
Alleen wanneer de meter wordt gecontroleerd of onverhoeds het water moet worden afgesloten is er een summiere vorm van contact.
Nooit Ingrid waargenomen...

Reactie van Lien op 31 Juli 2020 op 10.26: Wat een leuk verhaal :-)
Hie rop het terrein woont ook minimaal 1 megapad, maar ik vermoed dat het er wel meer zullen zijn.
Als ik hem/haar onverwacht tegenkom schrik ik me ook telkens weer een hoedje, laten we eerlijk zijn, het zijn niet de knapste wezens.
Leuk dat jullie Henk een Ingrid tegen is gekomen, wie weet word het wat!

Reactie van Evert van der Weide op 31 Juli 2020 op 11.57: Nou ja, ik moet het doen met groen gras en lieveheersbeestjes. En ze kennen geen Nederlands.

Reactie van Eliane Vandezande op 31 Juli 2020 op 13.21: Wat een gezellige verhalen over padden.....ik heb er ook een in de tuin! overdag zie ik hem niet maar 'savonds als het afkoelt, dan verschijnt hij en gaat op de tegels kijken hoeveel insecten daar de warmte opzoeken....en hij ruimt ze op! de kat kijkt er naar maar doet hem geen kwaad. Het is een flink dier misschien tussen 14 of 15cmx15x15.....prachtig.

Reactie van Marga op 31 Juli 2020 op 14.53: Grappig dat er zoveel mensen met een pad zijn. Ook wij hebben er een, die elk voorjaar weer tevoorschijn komt, en elke avond hetzelfde wandelingetje maakt over ons terras.

Hij/zij heeft al meerdere malen geprobeerd door het kattenluik te gaan, maar dat is tot op heden nog niet gelukt:-)

Reactie van Christoffel op 31 Juli 2020 op 16.30: Inderdaad viel het mij ook op dat er veel mensen hier een pad in de tuin hebben, wij ook, onze kleinkinderen hebben hem/haar Paddy genoemd, laat zich sporadisch zien, 1 keer per jaar in de put waar de watermeter zit en een enkele keer zie je hem onder de bessenstruiken, daar staat altijd een bakje water, voor de vogels en dus ook voor Paddy! Leuk verhaal trouwens.

Reactie van A.L. Longayroux op 31 Juli 2020 op 23.44: Een vermakelijk verhaal. ook onze Henk heeft geen haast en je kan hem/haar dus makkelijk eens bekijken. Padden schijnen wel een vloeistof te kunnen afgeven die irritant is voor de huid.

Ooit maakte ik een foto van een pad die mijn zoon , toen nog een jongen , had gevonden.

Ik kon mijn zoon er niet toe brengen het beest te kussen in de hoop op een bloedmooie prinses.

Die kwam later op zijn 'levenspad' Nog dit ter zijde. Langs de weg heb ik wel eens een ludiek verkeersbord gezien bij een oversteekplaats van padden met het opschrift 'ZEBRAPAD'.

Reactie van Dorine van der Marel op 1 Augustus 2020 op 11.05: Wat een heerlijke paddenverhalen allemaal, ... en lieveheersbeestjes. Misschien moeten wij ook dode vliegen gaan verzamelen, dat zal Henks humeur vast oppeppen! Ik hoop inderdaad wel dat hij niet door het kattenluik gaat hupsen, ik zit niet echt op een pad in huis te wachten. Een prins wel natuurlijk, maar tegen het kus-gedeelte zie ik wat op. Leuk verhaal van de pad en de kikker!! Er is hoop.

Hartelijk bedankt voor alle reacties!

Reactie van Eliane Vandezande op 1 Augustus 2020 op 12.38: als je geen wonden aan je handen hebt is er geen probleem.....met de huid van de pad!

mooie foto!

grappig, misschien voor gestreepte ( zebra)kikkers?

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.