Het heldendom

Tijdens de corona crisis werd het zorgpersoneel tot het heldendom verheven. Nu we het ergste lijken te hebben gehad, komt de anticlimax. Ik heb dat heldendom altijd overdreven gevonden. Zeker, ze hebben prima werk verricht, en veel overuren gemaakt, maar is dat nu het heldendom waardig? Iedereen wordt toch geacht zijn of haar werk zo goed mogelijk te verrichten? En naast het zorgpersoneel hebben ook andere beroepsgroepen het behoorlijk voor hun kiezen gehad. Ik noem maar een paar voorbeelden; onderwijzend personeel, politie, BOA’s, winkel personeel, de transportsector, en al het andere personeel dat het land draaiend heeft gehouden.
Ik heb groot respect voor de inzet van het zorgpersoneel en al die anderen die zich extra hebben ingezet. Het zorgpersoneel krijgt nu een bonus die in Nederland € 1000 bedraagt en belastingvrij is. Ik vind dat prima, het is een soort tevredenheidsbetuiging voor uitstekend verricht werk.
Heldendom wordt niet betaald. Dikwijls krijg men het postuum. Het blijft meestal bij een medaille en een oorkonde. Of het zorgpersoneel voldoende wordt betaald weet ik niet. Daar gaat het hier ook niet om. Maar van sommige klachten van hun kant stond ik toch wel even te kijken. We hebben extra overuren moeten draaien en nu vallen we buiten een aantal toeslagen. Maar dat geldt toch voor iedereen? Toeslagen zijn inkomensafhankelijk en het geld dat overuren oplevert hoort bij het inkomen. En let wel, de zorg wil een hoger salaris en ik gun ze dat, maar met dat hogere salaris is er ook een kans dat ze buiten bepaalde toeslagen komen te vallen. Ja we draaiden wel 12 uur per dag. Nu er zijn vele beroepen waarbij dat heel normaal is. Twaalf uur per dag, ook in de weekenden en dat vele maanden achter elkaar. Kijk eens naar de scheepvaart.
De zorg is een mooi maar zwaar beroep. Daar kies je voor.
Er is voor hen nog wel één troost. Hun baan staat niet op het spel. Dat ligt voor veel anderen wel anders

Het valt niet mee, dat heldendom!

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200626, Covid, Geldzaken

Reactie van Hans van den Bos op 27 Juni 2020 op 16.08: Beste Janny

Heb ik dan ook maar ergens beweerd dat ik grote opofferingen heb moeten doen? Ik ben 73 en werk niet meer. Het zou kunnen dat mijn pensioen met 20% gaat worden gekort. Vind ik best een aderlating.
Het gaat ook niet over mij. Wel over mijn nichtje dat in dertig jaar een kapperssalon heeft opgebouwd en nu al haar personeel heeft moeten ontslaan en maar net het hoofd boven water kan houden. En zo zijn er duizenden die door de lockdown in ernstige financiële problemen zijn gekomen. Al die mensen die hun baan verliezen. Al die mensen die in de culturele sector werkten en nu geen inkomen meer hebben. Heel veel mensen zien alles wat zij tijdens hun leven hebben opgebouwd ineenstorten. Zijn dat geen grote offers? Dat alles is gebeurd opdat de zorgsector niet overbelast zou gaan worden. Zonder die offers zou de zorg ontploft zijn! Dus naast bewondering en respect voor de zorg, ook bewondering en respect voor al die mensen die door de lockdown grote offers moeten brengen.

Reactie van Hans van den Bos op 27 Juni 2020 op 16.19: @ Sequoia

Het is maar net wat je onder het begrip held verstaat. Voor mij is een held iemand die zonder dat het zijn of haar beroep is, zonder dat iemand het hem of haar vraagt vrijwillig en zonder betaling zijn of haar leven op het spel zet om anderen te helpen. Daarom zijn helden heel zeldzaam en moet je voorzichtig zijn om iemand dat predicaat op te spelden. Het heldendom schept verplichtingen!
Iedereen vraagt mij steeds weer naar mijn verleden. En ik vraag je bewijs te leveren dat ik ooit geklaagd heb over mijn bestaan als zeeman. Tja, het is een zwaar beroep, maar ik had nooit iets anders willen doen. Sterker nog, als ik het over kon doen, had ik weer voor dat bestaan gekozen. Lees mijn verhaal maar eens op:
https://nl18.hansvandenbosencreuse.com/index.php/familie/hans/een-k...

Het was een zwaar maar o zo mooi bestaan! Een verhaal met een glimlach!

Reactie van El Burro Català op 27 Juni 2020 op 17.03: @Hans, als jongetje las ik graag de verhalen over de zeevaart. Over stoere mannen op de grote oceaan. Over echte kerels. Helden. Maandenlang dobberen rond een eiland vol wilden omdat de wind het naliet. Scheurbuik, muiterij enzovoort. Als jongetje wilde je maar één ding: varen als eerste stuurman op zo'n prachtig zeilschip. De zee op. Later, in café's zag je ze zitten: die echte mannen. Met baarden, wilde haren, bier en stoere verhalen.

Veelal hadden ze een tatoeage. Zo' n echte. Zo' n verweerde. Een blote vrouw, een hart, een naam of.... en dat waren de mooiste, de meest stoere: een anker.

Hans, heb jij ook zo'n anker op je arm?

Reactie van Rudolf op 27 Juni 2020 op 17.10: Ja, ja vroeger...

Vroeger hadden we boten van hout en mannen van staal, nu hebben we mannen van hout en boten van staal.

Tijden veranderen nietwaar.

Reactie van Hans van den Bos op 27 Juni 2020 op 17.32: Nee hoor ik heb geen tatoeages. Die dingen krijg je er namelijk nooit meer af. Ik heb op houten schepen gevaren. En schepen met een open brug. Was in de zomer prachtig, maar in de winter best afzien. De koopvaardij is niet meer wat het geweest is. Je ligt bijna niet meer binnen en de havens zijn tegenwoordig ver van de staf af gelegen. De romantiek is er een beetje af. Een soms twee Nederlanders aan boord en de rest oost Europeanen of Filipijnen. Ik heb nog de goede tijd meegemaakt vertrokken uit Rotterdam, daarna Kaapstad, Bandar mashar (toen Perzië), Bombay, Madras, Calcutta, Singapore, Hongkong, Nahbe (Saigon), Camran, Vungro, Danang (Allemaal Vietnam), Bangkok, Brunei, Ceylon, Laurenzo Marques (Mozambique, toen nog Portugees), Durban, Port Elisabeth, Kaapstad, Trinidad, Willemstad, Panamakanaal, Rosario (Mexico), Anchorage (Alaska) Seatle, San Diego, Panama Kanaal, Punta Cardon (Venezuela), Oranjestad Aruba, Kingston (Jamaica), St. Thomas (virgin Islands) New haven (New York), Baltimore, Baton Rouge (New Orleans), Bermuda, Willemstad, Oranjestad, Thameshaven en daarna Rotterdam. Sommige havens zoals Singapore meerdere keren tussen de reizen naar Vietnam. Dat allemaal in ruim dertien maanden. Dat heb je niet meer in deze tijd.

Ik denk er met veel plezier aan terug.

Reactie van Rudolf op 27 Juni 2020 op 17.44: Nog een leestip: pas verschenen "Zeeangst" van L.H. Wiener. Een verslag van een amateur zeiler van Nederland naar Engeland. Is wel geen beroepsvaart, maar wel interessant. De belangrijkste "les" neem nooit je kat mee!

Reactie van Jeannette op 27 Juni 2020 op 17.55: Ik heb je raad ter harte genomen Hans en je link gevolg en gelezen, dat wil zeggen ik heb me dapper woord voor woord door de eerste 4 pagina's geworsteld. Maar je verhaal staat zo vol met afkortingen en vakjargon dat ik er geen jota van snap, sorry, de rest van het verhaal heb ik een beetje 'gescant'.

Als voorbeeld:

"Hennie had nogal een problemen met de scheepstoko. Op een keer, kort voor een scheepstoko inspectie, vroeg hij mij hem te helpen, want hij kwam er niet uit. Dat was snel gefikst. Hij kwam later grijnzend vertellen dat hij een negen had gescoord, terwijl ik maar een zeven had! Tja, ik had anderhalve gulden te veel in kas en dat was natuurlijk een administratieve doodzonde! "

Voor mij is dit werkelijk abacadabra zoals zovele passages en vooral de vele afkortingen.

Er spreekt wel een zeker plezier en genoegen uit, dat is een ding dat zeker is, het is duidelijk dat je het naar je zin hebt gehad.

Het geeft wel een beeld weer van een strikte mannenwereld; op pagina 15 zie ik opeens dat je inmiddels getrouwd bent en een zoon op het VWO hebt, ik lees niets meer over hen, maar ik heb die pagina's ook alleen maar een beetje gescant.

Je eindigt met: Ik hoop dat de lezers ook het feest der herkenning meemaken bij het lezen -het is dus duidelijk voor insiders geschreven, voor mij is het althans onbegrijpelijk- als dat ik heb gevoeld bij het schrijven ervan, het plezier is duidelijk Hans, maar ook een beetje het probleem meteen; je kunt je overduidelijk niet indenken dat iemand anders ook een dergelijk verhaal heeft waar jij dan weer de finesses niet van begrijpt...

Reactie van Hans van den Bos op 27 Juni 2020 op 19.00: @ Jeannette

Ja dit stuk is door een marineman voor marinemensen geschreven. In het stukje wat jij aanhaalde kwamen overigens geen afkortingen voor. De term "toko" is in Nederland heel bekend en is Maleis voor winkel. Elk beetje dorp had vroeger wel zo'n winkeltje waar je allerleid Indische en Chinese waren kon kopen. In Vlissingen heb je nog steeds Toko Mampir. De marine heeft een rijke Indische traditie en de scheepstoko is gewoon de scheepswinkel. Maar daar ging het mij niet om. Zoals je zelf zegt blijkt uit het verhaal dat ik met heel veel plezier bij de marine gewerkt heb. En helemaal niet vind dat ik er onder "geleden" heb. Daar ging het om. De conclusie dat ik niet de finesses van andermans verhalen zou begrijpen, vind ik wel erg snel getrokken. Als ik de stukken van de gemeenteraad hier moest lezen, stonden die zo vol met afkortingen dat ik er, zeker in het begin,mijn computer bij nodig had. Geen land met zo veel afkortingen als Frankrijk. Als wij over een verzorgingshuis spreken, spreekt men hier over een EHPAD. Ik lees erg veel en heb dat al bijna mijn hele leven gedaan. En als ik iets niet begrijp, zoek ik het op of vraag ik het gewoon. Ik heb zeven commando's gehad en ik verzeker je dat je dat zonder inlevingsvermogen niet voor elkaar krijgt.

Het verhaal gaat niet over mijn gezin. Alleen als het van belang was voor het verhaal betrok ik ze erbij. Het stukje waar jij het over hebt ging over mijn verhuizing naar Oostende. Mijn gezin is toen in Zeeland blijven wonen, omdat de oudste net op het VWO was begonnen en mijn vrouw net een nieuwe baan had.
De marine was toen nog een mannenwereld. Ik ben wel samen met een marinevrouw afgestudeerd. Zij was van de eerste opleiding tot marine officier waarbij ook vrouwen waren toegelaten. Die meiden hebben het toen niet gemakkelijk gehad. Ik heb er een paar van meegemaakt in latere walfuncties. Het meisje (sorry voor dit woord maar ze was 20 jaar jonger dan ik) waarmee ik studeerde, had het heel erg moeilijk en ik heb haar door de opleiding heen geholpen. We deelden samen een studiehok (klein studeerkamertje) en ik heb haar heel wat keren moed ingesproken. Pet af voor deze meiden. Maar tijdens het laatste deel van mijn varende periode begon het vrouwentijdperk bij de marine pas. Ik heb ze' dus nooit aan boord meegemaakt.

Reactie van Hans van den Bos op 27 Juni 2020 op 19.27: @ Rudolf

Het gezegde was; Een vrouw en een kip zijn de pest voor een schip. Of "Alles wat niet over de railing kan pissen hoort niet thuis aan boord". Maar die spreuken zijn inmiddels lang achterhaald. Vrouwen doen het prima aan boord al zijn er bepaalde nadelen aan verbonden. Ik heb wel scheepshonden meegemaakt, maar een kat aanboord kan ik me niet voorstellen.
En scheepsuitdrukkingen zijn talloos. De term "pikheet" voor koffietijd. Het heeft niks met onze term pik te maken maar met pek. Als de pek werd opgewarmd voor het breeuwen, werd tegelijkertijd koffie gezet. Je vind het ook terug in pikbroek. Een radiateurkwast heet in zeemanstaal kuttenlikker. De keuken heet kombuis en het serviesgoed kommaliewant. De "blauwe hap" was Indisch eten. Zo vind je best veel Maleise woorden terug in de zeemanstaal. Er zijn hele boeken over geschreven.
Een heel leuke serie boeken over de scheepvaart is geschreven door Jan Noordegraaf. Onder meer "Goede morgen kapitein, we zitten aan de grond"

Er zijn ook veel zeemansgrappen. Een bekende ervan is een, eigenlijk in de kern trieste, grap over Haïtie. Ik ben er zelf diverse malen geweest in de tijd van papa Doc en de TonTon en kan me dus helemaal voorstellen hoe dat er aan toe ging.

Een derde stuurman werd door de kapitein naar de wal gestuurd om te overleggen over het lossen van het schip met de havenmeester.
Hij was al lopend zich aan het voorbereiden op het gesprek met de havenmeester toen hij aan zijn mouw werd getrokken door een jochie van een jaar of acht.
"Lazer op" riep de derde stuurman naar het jongetje
"Sir, sir, you want tot fuck my sister, very beautifull. One dollar sir"
"Get lost I am busy"
"Sir, sir, my mother, very much expirience; very goed , two quarters sir?"
"I am working, get lost!"
"You want my little brother sir, one quarter!"
"No, get lost I want the harbourmaster!"
Er volgde een korte stilte waarop het joch zei.

"May be possible, but very expensive sir"

Het was en is in de kern nog steeds een mannenwereld. De varende vrouwen vormen nog steeds maar een kleine groep.

Reactie van Jeannette op 27 Juni 2020 op 19.46: Tja, Hans, ik begrijp de clou maar zie de grap er niet van in, maar ja ik ben dan ook een vrouw.
Wat ik hiermee wil zeggen Hans; ik begrijp dat dit jaren geleden in jouw wereldje een 'grap' was, en je schrijft zelf ook dat dit "in de kern eigenlijk een trieste grap is"; maar, en dit is mijn persoonlijke mening, vandaag de dag kun je dit echt niet meer schrijven op een forum als dit!

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.