De neerbuiging

Er zijn toch al snel een kleine 150 boeken geschreven door Nederlanders met op of één of andere manier de auteur in de hoofdrol en Frankrijk en zijn bewoners in een bijrol.

Veel van de verhalen in die boeken spelen zich af op het Franse platteland; niet bij toeval de plaats waar veel Nederlandse boomer- en post-boomer-pensionados en prépensionados zich hebben gevestigd. Niet zelden, vanuit het zwarte gat van het niets doen, wordt er dan een boek geboren. Omdat niet veel uitgevers nog brood zien in het volgende in een reeks van boeken met een hoog ‘de Slegte’-gehalte, worden deze baringen in eigen beheer, soms zonder enige vorm van redactie, uitgegeven.

Wat bijna zonder uitzondering op mijn zenuwen werkt is het gebrek van de meeste Nederlanders echt te integreren, als ze er eenmaal voor gekozen hebben in Frankrijk te wonen. Het is niet moeilijk te wonen in Frankrijk: het is een prachtig land met eindeloze woonmogelijkheden. De taal, ach die leer je ter plaatse of je beheerst de basics en de rest komt vanzelf, is een vaak gehoorde houding. Dat is voldoende om te wonen maar niet om te leven natuurlijk. Zonder onderdompeling is er alleen plaats voor oppervlakkigheid en dat is wat je dan ook vaak leest in de semi-literaire opstellen van de Nederlandse franse-plattelands-auteurs. In hun kijk op de wereld wordt Frankrijk bewoond door aandoenlijk onnozele laaggeletterde boeren, handwerkslieden, tuinmannen, onwillige ambtenaren en zwembadreparateurs. Die willen graag bevriend raken met de nieuwe en belangrijke Nederlandse buren. Omgang met die buren straalt op ze af, maakt ze ook belangrijk. Ze helpen je graag met de taal en dan de taal waar je echt wat aan hebt. Ze komen graag bij je over de vloer, repareren voor een vriendenprijsje je tondeuse en passen op je huis als je weer eens naar Nederland moet van je vrouw, voor een bezoekje aan de kleinkinderen. Ze lachen luid en hartelijk om je mislukte woordgrapjes.

Dat is dan de perceptie. De boertjes en boerinnetjes en mannetjes hebben in werkelijkheid een heel andere agenda. Geworteld in hun geboortegrond hebben ze een geboorterecht op het Frans zijn. De Fransen zijn vanaf hun geboorte opgevoed in keurig gedrag: je bent beleefd, je groet mensen, je opent deuren voor dames en laat ze voorgaan, je bedankt ze voor hun bestaan. Je bent kritikaster van je land en zijn regering, maar het is wel jouw land. Je tolereert het bestuur zolang je er geen last van hebt en als het moet rol je de guillotine weer naar buiten.

De Fransen zijn de Brabanders van Europa: hoe erg je ook je best doet als niet-Fransman, je hoort er nooit echt helemaal bij en je ziet nooit het achterste van hun tong. Ze zien die nieuwe Nederlandse bewoners voor wat ze zijn en wat ze zijn zien ze in hun gedrag en kun je lezen in hun boeken: behalve dat de Nederlandse toeristen hun eigen aardappelen meenemen op vakantie, zijn de bewoners van vakantiehuizen pedante betweters met beperkt zelfinzicht. Ze maken een buiging voor de Fransman, een neerbuiging. Als de guillotines weer naar buiten worden gerold, zijn de Nederlanders na de Parisiens als tweede aan de beurt.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20191206, Kunst en Cultuur

Reactie van Lodewijk Lievendag op 6 December 2019 op 23.17: @Sequoia Ik vind het prima dat u uw conclusies trekt uit mijn woorden maar doe me lol, probeer dat niet mijn woorden te laten zijn.

Ik weet dat je als bewoner van waar dan ook completer zult zijn als je op een positieve manier kunt interacteren met je directe omgeving (mijn deeldefinitie van integreren). Als je niet wilt interacteren met je directe omgeving zoals Jeanette, als je te lui bent om te interacteren zoals Gerard of als je het te druk hebt om te interacteren zoals u, dan is dat een keuze. Ieder zijn meug... dat kan ook als Nederlander in Nederland.

Mijn bijdrage gaat hier over de houding die veel Nederlanders hebben ten opzichte hun Franse dorpsgenoten, interactie of niet. Je kunt vinden wat je wilt maar als je de mensen in je straat, de bewoners van je dorp of de mensen die voor je werken laat figureren in jouw verhaal, doe dat dan in ieder geval met respect.

Off topic: Levensvreugde is in mijn optiek een innerlijke gesteldheid die geen direct verband heeft met de lengte van je tenen, de kleur van je ogen of de kwaliteit van je omgeving. Als u veel levensvreugde haalt uit een intensief contact met uw klanten in de toeristische sector en daarmee zo druk bent dat u uw buren slechts zelden waarneemt... prima.

Reactie van Sequoia op 7 December 2019 op 8.16: @ Lodewijk, Met iemand die geen antwoord geeft op vragen is het lastig discussiëren. Druk zijn is overigens niet altijd een keuze, om dromen te bereiken moeten sommige mensen gewoon nog (keihard) werken voor hun geld!

Reactie van Roef op 7 December 2019 op 9.17: En met deze zin, beste Lodewijk, sla je de spijker geheel op zijn kop!

"Maar, als je Nederland verruilt hebt voor Frankrijk maar je blijft hardnekkig verkeren in een sociale omgeving die door Nederlanders en Nederlandse gewoonten wordt gedomineerd, dan integreer je niet, vereenzaam je en behoor je voor je het weet tot de grote groep spijtoptanten die uiteindelijk teleurgesteld terugkeert naar het land van herkomst. "

Reactie van Janny O. op 7 December 2019 op 9.46: Ik voel vooral neerbuiging van @Lodewijk en @Roef. Waarom zou iedereen moeten integreren? En dan ook nog op de manier die jullie vinden dat goed zou zijn. Het lukt Fransen al niet om te integreren als ze uit een ander gebied komen.

Wij zijn 2 keer naar de Nieuwjaarsreceptie geweest, twee keer genegeerd. Dan ben je er snel klaar mee.

Manlief is lid van een wielervereniging. Gaat mee met vakanties, helpt die vakanties ook mee te organiseren. (Want de meeste Fransen hebben geen idee hoe ze iets in het buitenland kunnen organiseren). Maar ik weet zeker dat wanneer hij geen lid meer zou zijn, hij ook al snel geen contact meer met de leden zal hebben. Op een paar leden na, die nu toevallig ook geen Fransen zijn.

We hebben één stel lieve buren. Daar hebben we goed contact mee, zover het gaat. Want ze spreken geen Frans maar een flink dialect. Dat dialect wijkt weer af van andere Fransen waar we contact mee hebben. Andere buren zijn vooral bezig om aan landjepik te doen. Sinds de buurman ernstig ziek was praten ze weer vriendelijk, daarvoor werden we ontweken.

En toch zijn we in Frankrijk heel gelukkig. Maar als ik alleen zou komen te staan, dan ga ik terug naar Nederland. Op hangende pootjes? Nee in zijn geheel niet. Gewoon een nieuwe fase in mijn leven.

Reactie van Lodewijk Lievendag op 7 December 2019 op 10.25: @Sequoia Als u vragen hebt over wat ik schrijf zal ik proberen te antwoorden. Als u antwoorden wilt op vragen die u hebt naar aanleiding van uw eigen interpretaties van mijn woorden mag u zelf ook de antwoorden geven. Ik hoor graag welke vraag u onbeantwoordt vindt.

Reactie van Lodewijk Lievendag op 7 December 2019 op 10.35: @Janny O De 'neerbuiging' die ik in mijn stukje bezig heeft betrekking op het gevoel dat 'de Fransman' (voor zover die bestaat) heeft als het over 'de Nederlanders die in Frankrijk wonen' voor zover die bestaan. Dit direct gelinkt aan de inhoud van boeken van de Nederlandse franse-plattelands-auteurs.

Nergens leest u dat ik vind dat iedereen moet integreren. Uiteindelijk moet iedereen doen wat hij of zij wil. Ook onderscheidt integreren in Frankrijk zich niet van integreren in Nederland. Ik geloof dat Theodora iets zei over haar integratie in Limburg als Amsterdamse. Iedereen moet doen wat hij of zij belieft.

Reactie van Brittany op 7 December 2019 op 10.59: Het beste lijkt me om eerst goed Frans te leren en thuis te raken met de Franse gewoonten voor je naar Frankrijk komt. Dan is de integratie makkelijker.

Maar dat ondanks alles de meeste buitenlanders een Arts zoeken die ze goed begrijpt lijkt me logisch. Symptomen uitleggen in een andere taal is niet makkelijk. Mijn ouders op vakantie in Italie gingen naar een Arts omdat mijn moeder de zogenaamde "tourista" had opgelopen. Ze spraken geen woord Italiaans, wel wat Latijn voornamelijk geleerd door de kerk. Ze zeiden dus tegen de arts "Habemus diarrhee" Hij moest er hartelijk om lachen.

Reactie van Jeannette op 7 December 2019 op 17.52: Wim, ik begrijp het volkomen, ik ga ook al een poosje mee en lees regelmatig zonder te reageren, dus ik weet precies waar je het over hebt.
Ik raad je simpelweg aan niet te reageren op dergelijke reacties, het voegt niks toe maar haalt jouw reputatie naar beneden. Sta er boven en leg het naast je neer.