Onze kippen: hoe verder?

Een tijdje terug schreef ik over onze kippen. Pas aangeschaft, en wij dus nog vol verwondering over wat een bijzondere dieren dat eigenlijk zijn. Er waren lezers die benieuwd waren naar het vervolg. Onze drie kippen kregen wel erg veel ruimte om zelf te bepalen hoe hun ideale leven eruit mocht zien. Vonden ze. Ik zal ze niet teleurstellen, of juist wel.

Ze hadden een mooie zomer, onze drie dames. Zwart waren ze, met gouden veren in hun hals. Ze begonnen de dag met hun plicht: een ei leggen. Vervolgens scharrelden ze gedrieën de hele dag lekker over ons terrein of in ons bos, en rustten uit in de schaduw van de appelboom. Onze twee labradors lieten ze na een onstuimig begin met rust. Saar wilde nog wel eens blaffend op ze af hollen, maar veel meer was het ook niet. Keek me dan wel even aan: ‘wat doen die beesten eigenlijk hier, op mijn terrein?’ Maar de dames drentelden rustig onder onze paarden door, zonder angst langs hun enorme hoeven. Kortom, een harmonisch geheel.

Maar het paradijs was inderdaad van korte duur. Het begon met een buizerd, denken we -met ons de autochtonen om ons heen. We vonden haar, in de kippenren, opengescheurd, ingewanden eruit hangend. Dood dus. We legden haar een paar honderd meter verderop in het struikgewas, voor de vossen. Toen hadden we er nog maar twee. Niet veel later werd er een ziek. Coccidiose. Ze werd steeds slomer, zonderde zich af, kreeg vreemde poep, at en bewoog niet meer. We gaven haar een apart hokje met veel zacht hooi, waar ze mocht sterven, een hospice. Naar om te zien, zo’n lijdend dier. Op een ochtend was het zover. Toen hadden we er nog maar een.

En dus reden we maar weer naar de kippenfokker en kochten er twee nieuwe bij: een rode en een grijze. Ze waren nog jong en legden nog niet, waardoor onze gigantische eierenvoorraad begon te slinken. De groepsvorming liet ook even op zich wachten. Waren we gewend aan een gezellig clubje, nu deed ieder voor zich maar wat. Complicerende factor was dat we ook opeens een jong poesje kregen. Van onze aannemer die een nestje kwijt moest.

Bibi, hoe klein ze ook was, ontpopte zich gelijk als een roofdier. Nam gelijk al af en toe een dode woelmuis mee naar binnen. Maar had ook bijzondere aandacht voor de kippen. Met name de twee nieuwelingen, de jonkies, lieten zich door haar opjagen. Op een ochtend joeg Bibi ze over ons terrein, waarop de rode en de grijze pardoes het meer invlogen. Ze bleken te kunnen zwemmen. Maar hoe ver en hoe lang was nog maar de vraag. De rode zwom in paniek naar het midden van het enorme meer, waarop Pomme, onze bruine labrador als een echte strandwacht het water in dook en met een grote boog om de rode kip heen zwom, en haar daarna naar de oever dirigeerde. Over intelligentie bij dieren gesproken.

De andere, de grijze, waren we kwijt. Verzopen? We vroegen het Pomme. Zoek! Ze dook het meer weer in en zwom alsmaar op en neer langs een stuk oever wat verderop. Ik besloot mijn liespak, of hoe heet zoiets, waar vissers mee het water in kunnen, aan te doen. Ooit aangeschaft om een omgevallen boom uit het water te kunnen zagen. Kwam weer eens van pas! Half wegzinkend in de blubberige bodem zocht ik langs de route die Pomme alsmaar zwom, en ja hoor. Opeens zag ik haar. Ze had zich in paniek in het bramige struikgewas langs de waterkant geworsteld. Het duurde nog even voordat ik haar daaruit had gekregen, maar ze waren gered. Misschien wat getraumatiseerd, maar ach.

Enfin, ze werden langzaam maar zeker toch wel weer een clubje, al deden ze ook veel dingen apart. Soms kwamen we de rode dame in haar eentje ergens tegen op het zandpad, achter ons terrein. Waar ze op haar dode gemak uit het bos kwam aanlopen, alsof ze met haar handtasje even was wezen winkelen. Ze begonnen ook te leggen, geheel volgens plan. Maar ze wandelden steeds vaker bij de buren, in plaats van gezellig op ons terrein. Die nog steeds geen omheining hebben, geen afscheiding van de weg.

Vorige week stond er opeens een mevrouw voor onze deur, met een hond aan een lijn. Een husky. Ze zag er droef uit. Het was een van de bewoonsters van het gehuchtje verderop. We kenden haar wel. Ze stond in tranen voor onze deur. Wat bleek? Ze wandelde met haar hond, niet aangelijnd, langs het weggetje. Haar husky zag in zijn ooghoek een van onze kippen, de laatst overgebleven zwarte, op het terrein van onze buren lopen. Nam een spurt, greep de kip, en rende er keihard mee weg. Tegen de tijd dat de eigenaresse bij hem was, had hij de kip al vermoord. Duizend excuses, en natuurlijk wilde ze de kip vergoeden, enzovoort.

C. liep, toen de buurvrouw weg was, met onze dochter Tessa (ik was ziek die dagen, lag met buikgriep en koorts op bed), in de richting van plaats delict. De kip was ernstig verwond, maar af en toe bewoog er nog een poot. Met de creperende kip in haar armen kwam C. terug naar huis, vroeg een bijl, liep door naar het hakblok waar we onze stammetjes op klieven en nam haar verantwoordelijkheid. Van achter het raam zag ik ze na afloop samen staan, Tessa met haar armen om C. Plattelandsleven next level.

Leo Pauw

Voor meer verhalen over ons Franse leven: www.leopauw.com