Schimmel

Als mensen voor de eerste keer ons huis bezoeken, krijgen we vaak te horen dat het nog zo'n authentiek Frans huis is. Dat horen we graag, want we hebben inderdaad kosten nog moeite gespaard om het zo te houden. De vloeren kraken authentiek en de authentieke natuurstenen spoelbak in de keuken -die zo laag is, dat je zo ongeveer op je knieën de afwas moet doen- hebben we gehandhaafd. Die zouden we voor geen goud willen missen.

Generaties  Fransen hebben hier dagelijks díe dingen gedaan waar je een kraan bij nodig hebt, want deze was de enige in het hele huis.

Vol trots laten we dan ook aan iedereen de uitgesleten plek zien, waar de vader van de vorige eigenaar zijn mes sleep, om er vervolgens de ogen van de konijnen  mee uit te snijden.

Zoiets mag je toch niet afbreken. Daarmee zou je de ziel uit het huis halen.

Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat we, in onze ijver om alles zoveel mogelijk in de oude staat te laten, enorm geholpen zijn door een chronisch gebrek aan financiële middelen.

Nou moet natuurlijk ook weer niet de indruk gewekt worden, dat er nooit iets gedaan is. In de afgelopen jaren is de helft van het dak vernieuwd, is er een badkamer met toilet en douche gekomen en zijn de vloeren van de beneden verdieping vernieuwd.

Die vloeren zijn een verhaal op zich. We kwamen er al gauw achter, dat de houten vloer rechtstreeks op de aarden ondergrond lag. Op één plek waren kieren zichtbaar waaruit een vochtige kelderlucht omhoog steeg. Bovendien was er tussen de vermolmde planken zoveel ruimte ontstaan, dat het niet denkbeeldig was, dat er allerlei ongedierte uit te voorschijn zou kunnen komen.

Het openbreken van de oude vloer maakte bij mij romantische fantasieën los. Deze werden in dit geval nog versterkt doordat de oude vloerdelen op twee plaatsen doorgezaagd waren, zodat het leek of er een luikje was gemaakt. Zou in dit huis, waarin vele generaties hebben gewoond, misschien een schat verstopt zijn?  Je weet het maar nooit.

Helaas, onder de vloer was niets anders te vinden dan vochtige aarde. Wel kwam ik op het idee een volgende generatie te verrassen met een kleine schat. In de schuur vond ik een metalen doosje met roestige spijkers. Ik deed er een briefje bij met de datum, het jaartal en schreef er een mooie wens op. Ik kon me nu al verkneukelen, als ik bedacht hoe mensen op zouden kijken als ze misschien wel over honderd jaar deze zogenaamde schat zouden vinden.

Bij de bouwmarkt had ik  een paar pakketten vloerdelen gehaald om de slechtste gedeelten te vervangen.

Waarschijnlijk heb ik daarmee het paard van Troje in huis gehaald, want al na korte tijd begon zich tussen de naden van de nieuwe planken een hardnekkige schimmel te ontwikkelen.

Telkens als we een paar weken niet in het huis geweest waren, had de schimmel zich meer en meer uitgebreid. Op een gegeven moment lag het als een deken over de vloer en kroop tegen de muren omhoog. Hoewel we de meest agressieve bestrijdingsmiddelen hebben ingezet, het mocht niet baten.

Toen we op een keer het huis binnen kwamen lag er over de hele beneden verdieping een laag van sporen. Het leek wel of er een ontploffing had plaats gevonden.

Het was wel duidelijk, dat er nu toch echt iets moest gebeuren. We besloten de houten vloer er uit te halen en een betonnen vloer te storten.

Bij het slopen van de vloer kwam ik het door mij verborgen kistje tegen. Het briefje dat er in zat was al een beetje door vocht aan getast.

De door mijzelf geschreven tekst was nog goed te lezen:

Een schat kunnen wij U helaas niet geven.

Maar wij wensen U een lang en gelukkig leven!