Update terugkeer naar Nederland

Op verzoek en omdat ik het leuk vind om met jullie te delen hier een update met hoe het gaat nu we weer terug zijn in Nederland. In juni zijn we, na 15 jaar in Frankrijk te hebben gewoond, met pijn in ons hart weer teruggegaan naar Nederland. We hebben een zoon Liam. Liam is 13 jaar en heeft autisme met verstandelijke beperking. In Frankrijk liepen we vast en zou Liam zonder perspectief thuis komen te zitten. We hebben echt alles geprobeerd om een plekje voor hem te vinden, maar dit is niet gelukt. Afgelopen december hebben we de knoop doorgehakt en zijn we weer begonnen met onze terugkeer. Dit betekende natuurlijk heel veel regelwerk. Ik heb alle franse verslagen in het Nederlands vertaald en heb vanuit Frankrijk de wlz aanvraag ingediend. Dit is nog niet zo makkelijk aangezien deze in principe is bedoeld voor volwassen. Kinderen kunnen hier alleen voor in aanmerking komen als hun handicap dusdanig groot is dat al op jongere leeftijd duidelijk is dat t kind de rest van zijn leven heel veel ondersteuningsvraag nodig zal hebben. De wlz is toegekend en daarbij hoort een budget. Met dit budget kunnen we de zorg inkopen die nodig is voor Liam. We zijn 1 juni jaar Nederland gegaan en Liam is drie ochtenden in de week gestart in de zorgklas ( voor kinderen met een grote zorgvraag en ondersteunings behoefte) van een ZMLK ( zeer moeilijk lerende kinderen) school. De start was zoals te verwachten was heel moeilijk. Liam was zijn veilige gevoel kwijt en had moeite met zijn draai te vinden. Hetgeen resulteerde in veel gillen en slaan en slecht slapen en dus ook vermoeid zijn. De eerste periode sprak de juf van de school haar twijfels uit of deze plek wel de goede plek was voor Liam. Dit gaf me heel veel stress, aangezien we hiervoor toch teruggegaan waren. Wat als Liam in Nederland ook thuis zou komen te zitten. Echter bleek na een maandje dat Liam steeds beter zijn draai kon vinden. Hij ging met plezier naar school en ook de andere kinderen begonnen aan hem te wennen. Daarop volgde een drukke en pittige zomervakantie. We moesten terug naar Frankrijk om het huis leeg te halen en we hadden nog geen ondersteunen voor Liam. Tijdens de zomervakantie hebben we twee zzpers gevonden die aan t einde van de zomer konden komen om ons te ontlasten. Na de zomer kon Liam ook drie middagen 3 uur lang naar de speciale buitenschoolse opvang. Ook na de zomer ging Liam nog 3 ochtenden naar school. We moesten het oordeel van de commissie afwachten.
Halverwege september is te toelaatbaarheidsverklaring voor school afgegeven. Toen zijn we begonnen met uitbreiden van de tijden. Liam ging toen 3 hele dagen naar school. En vanaf deze week mag Liam de volle 5 dagen naar school. Inmiddels hebben we ook een aangepaste logeeropvang gevonden waar hij al een keertje een dagje is geweest. Hij sluit heel goed aan bij de groep en hij en een andere jongen zijn onafscheidelijk. In de klas of op de buitenschoolse opvang heeft hij het enorm naar zijn zin en er is altijd wel een kind dat hem wil helpen als dat nodig is.
ik heb een heel vrolijke jongen in huis die met een grote glimlach naar zijn volle planning zit te kijken.
de ergothérapeut van de school gaat een prikkelverwerkings onderzoek bij Liam doen en de logopedist gaat kijken naar de mogelijkheden voor alternatieve communicatie en misschien zelfs een spraakcomputer. We hebben al een eerste afspraak bij de kinderarts gehad. Die gaat ons ook doorverwijzen naar een gespecialiseerde tandarts. We hebben een afspraak met een continentie verpleegkundige om ons te helpen bij de zindelijkheidstraining en er is een aanvraag voor een duofiets gedaan. Heel erg veel dus in slechts een paar maanden tijd. Wat een schril contrast is dat met Frankrijk waar hij al 6 jaar op de wachtlijst stond voor een plekje zonder enkel zicht op een plek. We hebben inmiddels ook een leuk huis gevonden en we krijgen 1 november de sleutel en ik heb mijn eerste contacten gelegd. Ik heb twee vrouwen ontmoet op een terras, waar ik inmiddels al 3 keer mee ben gaan eten. Zij hebben me geïntroduceerd in een grotere groep vrouwen. Ik heb een speciale groep voor moeders met kinderen met autisme gevonden en heb inmiddels de twee bijeenkomst gehad. En ik heb een bijeenkomst gehad van ouders met kinderen met een intensieve ondersteuningsvraag. Verder kent inmiddels de middenstand ons wel. Met Liam naast je ga je niet anoniem over straat, maar dat zorgt ook weer voor leuke gesprekjes. Al met al zijn we blij dat we de stap hebben genomen. Ik kijk niet met weemoed terug maar reikhalzend vooruit.
en Frankrijk zal natuurlijk altijd een speciaal plekje in ons hart houden. Maar regelmatig teruggaan.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20210918, Kinderen, Migratie

Reactie van 99maaike op 29 September 2021 op 0.02: Lieve Natascha,

Fijn dat je dit met ons deelt. Ik kikkerde er echt van op. Ben zo blij voor jullie en zeker ook voor Liam.

Klink raar maar mijn nichtje(nou ja -tje, ik kon er minstens 2 x in en ben echt niet mager) was ook ernstig autistisch met beperkingen.

Zo enorm ingrijpend voor jullie ouders en verdere familie.

Judith was een van de eerste die deze als erkend ziekte benoemd kreeg, en toen als oudste autist in Nederland gestorven, ruim 50 jaar (misschien 15 jaar geleden, precies ben ik vergeten)

De laatste 25 jaar van haar leven woonde ze in een tehuis vlak bij Eindhoven en mocht/kon ze werken, Heel erg naar haar zin. Dat zo een grote opluchting naar al die jaren gesleep en gezoek en verkeerde medicatie. Gelukkig als ik jou zo lees is dat enorm verbetert. Daarom ben ik zo blij voor jou en je familie. Heb je verder nog kinderen? Bewaak dat.

Gelukkig zijn de tijden veranderd in Nederland nu Frankrijk (en andere landen) nog.

Je hebt helemaal gelijk over de toestand hier. Hopeloos.

Hebben jullie veel plezier en geniet van je lieve speciale zoon.

Maaike

Reactie van Natascha Terpstra op 30 September 2021 op 14.25: Lieve mensen. Hartelijk bedankt voor de lieve reacties. Ik vraag me af of iemand weet hoe t met Theodora is. Zij was altijd heel betrokken bij ons en meestal is ze ook heel actief op dit forum, dus verbaasd t me dat ze niet heeft gereageerd. Ik hoop dat alles goed met haar gaat

Reactie van Janny O. op 30 September 2021 op 17.37: Natascha ze heeft het vast gemist. Ze is nu online. Ik hoop dat ze door mijn berichtje ziet dat je naar haar vroeg

Overleden Reactie van Theodora Besse op 1 Oktober 2021 op 7.13: Dag Natascha, alles gaat goed, maar ik had je artikel gemist, had het erg druk van de week. Dankzij Maria, die mij een herinnering stuurde (het berichtje van Janny heb ik nooit ontvangen) heb ik het nu opgezocht en alsnog gelezen.

Wat geweldig voor jullie dat het zó goed met Liam gaat! En logisch dat je na 15 jaar Frankrijk, waarin je uiteraard veel mensen hebt leren kennen in dezelfde situatie, medelijden hebt met degenen die niet in de gelegenheid zijn om naar Nederland te verhuizen. Zij blijven zonder uitzicht op de ellenlange wachtlijsten in Frankrijk staan of moeten hun kind naar een internaat in België sturen, wanneer ze daar het geld voor hebben.

Maar met jullie gaat het dus geweldig en ook met Liam! Dat is het voornaamste. Nu nog verhuizen, wat ook wel een hele verandering voor Liam zal betekenen! Maar mede met behulp van zijn inmiddels boezemvriendje zal het zeker goed gaan!

Wat een prachtig terugkeerverhaal! Dankjewel voor je verslag van een zeer geslaagde remigratie! Met plezier gelezen, zij het iets later.

Reactie van Natascha Terpstra op 1 Oktober 2021 op 7.34: Blij te lezen dat alles goed met je gaat Theodora.
Ik voel me zo gelukkig de laatste dagen. De eerste fulltime week voor Liam verloopt goed. Hij is wel moe, maar dat is logisch, maar hij is elke dag blij om naar school te gaan en ook blij met de andere dingen.
Nu ik me zo blij en “licht”voel merk ik eigenlijk pas hoe ongelukkig ik me eigenlijk gevoeld heb en hoe zwaar ik t eigenlijk vond. Dit is veel beter voor hem. Nu kan hij zich maximaal ontwikkelen. En wat kan hij nog veel leren. Zo knap van hem hoe hij zich heeft aangepast. Ik zie een blij kind. Een beetje moe maar wel blij.
Gelukkig hebben we de stap genomen. Het pakt beter uit dan ik had durven wensen.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 1 Oktober 2021 op 8.36: Ook die vermoeidheid zal vanzelf weer overgaan, Natascha, wanneer hij eenmaal écht is gewend en jullie eenmaal zijn verhuisd. Ik hoop op nóg een verslag, wanneer jullie verhuizing eenmaal achter de rug is.

Reactie van wilma op 13 Mei 2022 op 10.47: Hallo allemaal,

Wie kan mij helpen? Graag zou ik de Nederlandse aanpak, organisaties als 'Humanitas, Philadelphia,

Amerspoort, huis van Tomas enz enz exporteren naar Frankrijk. Maar waar te beginnen?

Heeft iemand tip's? Ik woon in het midden van Frankrijk (41000 - Loire et Cher, Blois, locaal kennen ze mij nu wel want ik probeer echt een soort van 'comming out 'voor onze kinderen te organiseren.De Franse regering focused zich heel erg op inclusie maar dat zie je in de media nog niet zo terug helaas en niet ieder kind is geschikt voor inclusie.Nederland mag echt trots zijn op hun progressive aanpak als 'iedereen doet mee' bijvoorbeeld .Als wij naast Vlees, aardappelen en tomaten ook onze humane, nette aanpak jegens beperkten kunnen exporteren zou dat echt een pre, een trots zijn voor ons land;

Is er een fonds dat burger initiatieven buiten Nederland helpt, bekostigd, stimuleerd?

Benader ik niet de juiste personen ?(la Maire de ville ?l'ARS? le CAF? le MDPH? departement regionale?)

Alle tips zijn welkom! vriendelijke groet, Wilma (*note, terug keren naar Nederland zit er voor mij niet in.Onze dochter heeft een relatie, mijn man is Frans de 2 andere kinderen studeren en woonruimte in Nederland (ik wil dan terug naar de Heuvelrug, Utrecht) is onmogelijk. Dus nu....'de berg naar Mozes brengen'