De berichten van Leo Pauw (15)

Onlangs was ik weer een paar dagen in Amsterdam. En hoewel het aardige van een grote stad is dat je zelden een bekende tegenkomt, gebeurt me dat de laatste tijd toch regelmatig. Zo ook nu, notabene in de wachtkamer bij de dermatoloog. Nu kunt u zich afvragen: wat doet die man bij een Amsterdamse dermatoloog? Moet hij niet in…

We hebben sinds vorige zomer een poes, Bibi. Een elegante, frêle Franse dame. Adorabel, maar ook een jager. Poezen eigen. Haar eerste zomer was ze niets anders dan een juweel van een kitten. Een hoopje dons met grote oren. Maar dit jaar ontdekt ze de geneugten van het leven op het platteland, met name vanaf het moment dat het weer…

Al twee keer eerder berichtte ik over de avonturen met onze kippen. Nu dan toch ook maar de epiloog. Een korte samenvatting van het voorafgaande. Het begon vorige zomer, met onze drie dames. Zwart waren ze, met gouden veren in hun hals. Ze deden elke dag braaf hun plicht: een ei leggen, waarna ze vervolgens de hele dag lekker…

Twee weken geleden de kraanvogels. Vorige week een koppel gele kwikstaarten. Allemaal terug uit het warme zuiden. Lente op komst. Einde van de grauwe regentijd. En dan komt onverwacht het bericht van het overlijden van Frans de Waal binnen. Vijfenzeventig jaar geworden. Veel te vroeg. Soms zijn er mensen die je eeuwig om je heen wilt hebben. Van wie je (vrijwel) alle boeken hebt gelezen. Die je inzichten hebben gegeven. Door wie de wereld er anders is gaan…

Een tijdje terug schreef ik over onze kippen. Pas aangeschaft, en wij dus nog vol verwondering over wat een bijzondere dieren dat eigenlijk zijn. Er waren lezers die benieuwd waren naar het vervolg. Onze drie kippen kregen wel erg veel ruimte om zelf te bepalen hoe hun ideale leven eruit…

Kippen horen niet op de kop, oordeelde de rechter onlangs. (Ik betwijfel of dat correct Nederlands is: op z’n kop, op hun kop? Maar dat terzijde.) Stichting Wakker Dier had een zaak aangespannen en kreeg gelijk. Als kippen worden gevangen om in de vrachtwagens te worden gezet richting slachterij, worden ze steevast met drie tegelijk aan hun poten of vleugels opgepakt, waarna ze op hun kop in boxen worden gegooid. In strijd met de Europese Transportwet, oordeelde de…

Half mei. Alles knalgroen buiten, dankzij de overvloedige regen die ook vandaag de toon zet. Het is zo’n dag dat je zin hebt om te schrijven, maar je weet zo gauw niet waarover. Niet nog eens over de wielewaal die zojuist is teruggekeerd uit zijn Afrikaanse overwintering. Niet weer over de puttertjes in de kersenboom, het nestje van de gele kwikstaart op twee meter van dat van de roodstaart, allemaal daar onder de dakgoot. Eventueel over de twee vechtende…

Wanhoppig, zou je bijna zeggen. Maar dat is inderdaad een iets te flauwe woordspeling. Toch klinkt het nu al wekenlang: hop, hop, hóp. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. De wanhopige roep om een partner. Het lijkt erop dat het goed gaat met de hop. Althans in de streek waar wij wonen, het grensgebied van de…

Het begon natuurlijk allemaal op 24 mei 1995, in dat stadion in Wenen. Patrick Kluivert - negentien jaar oud - had in de 85e minuut Ajax op 1-0 gezet in de finale van de Champions League. Hij rende naar de zijlijn, wurmde ondertussen zijn armen uit zijn mouwen, draaide zijn shirt om, zodat zijn naam in het volle zicht kwam van publiek en camera’s. “Kijk mij, IK ben het. KLUIVERT!” In plaats van bescheiden te wijzen naar zijn teamgenoten die ervoor hadden gezorgd dat Ajax voor het laatst in…

Niet alleen onze koning mag weer knallen, in ‘zijn’ Kroondomein. Ook hier in de Haute-Vienne is afgelopen zondag het jachtseizoen begonnen. Overal in de bossen om ons heen klonk plots het opgewonden gehuil van de eindelijk vrijgelaten honden. Het was de dag na de twintigjarige herdenking van 9/11. Deze keer geen onschuldige burgers als doelwit, maar onschuldige dieren. Arme reeën, vossen, konijnen, fazanten, dassen, marters, patrijzen, edelherten. Hun rust is weer voorbij, het komend half…

Het moest er een keer van komen, altijd gevreesd, nooit gebeurd. Maar nu, een nieuwe keuken aan het bouwen, einde van de dag, moe na uren klussen, bijna donker, nog even een gaatje boren, om een steun aan te brengen voor het keukenblad dat ik er morgen op zou leggen. Ik pakte mijn Makita klopboormachine, zette er een 6 mm steenboortje in, en toen ging het mis.

 De boor schoot door het muurtje heen - was het gipsplaat of een soort pleisterwerk? - en raakte iets hards. Ik zette aan om…

December. Het vriest ’s nachts en de eerste sneeuwvlokken zijn al gevallen. De eerste kerstbomen zijn ook alweer tegen de gevels gekwakt. Men heeft hier een eigenaardige vorm van kerstversiering in de straten. Waar ze vandaan komen weet ik niet, maar ik denk gewoon uit het bos: opeens hangen er verfomfaaide sparretjes tegen de regenpijpen, met een touwtje vastgebonden. Ze worden niet in de grond bevestigd of van een voet voorzien, nee, ze leunen schots en scheef als een hangjongere tegen de…

Van de week zijn we ’s nachts toch maar uit bed gekropen en half aangekleed het bos ingelopen, bijgelicht door het schamele schijnsel van de zaklampfunctie op onze iPhone. We hadden de paarden als een gek horen galopperen en briesen, en werden te ongerust. Eenmaal buiten zagen we echter niets onheilspellends. En toen we het bos inkwamen met onze lichtgevende telefoons schrokken de paarden zich de pleuris en denderden weg. Dat was dan wel weer geruststellend, aangestoken als we waren door de…

Een paar dagen terug zat ik op mijn nieuw getimmerde bankje aan de rand van het meer, starend naar de heuvels aan de overkant, waar het bruin van de drie paarden stemmig kleurde bij het gelige gras van hun wei. Ik zat een lange tijd onbeweeglijk en nam de omgeving in mij op. De jonge wielewalen die aan de overkant hun vluchtoefeningen deden. Het geluid van de buizerd hoog boven mij. De rimpeling in het water, mogelijk veroorzaakt door een ringslang. Zo zat ik daar met al mijn zintuigen open.…

Dwars door de geschiedenis loop je hier. Vandaag maakten we een lange wandeltocht door de bossen van Fayat. Een uitgestrekt heuvelachtig, dicht bebost gebied, waarin af en toe verscholen in het woud kleine meertjes opduiken. En waar je soms langs eeuwenoude paden loopt, met langs de kant nog enorme keien uit de Romeinse tijd. Diep in een donker deel van het bos stuitten we op een mysterieus gehuchtje, een verzameling huisjes rondom een klein kasteel, dat zich grotendeels schuilhield achter…