De berichten van Dick Dijs (56)

Het zondagse mooiweerritje met de lelijke eend zit er bijna op. In een naburige dorp fleurt een met geraniums volgestouwde ouwe boerenkar de dorpsingang op.

Waarom zou ik daar voor mijn verzameling alledaagse Franse-beelden geen foto van maken? Het kost niet veel tijd, maar de nasleep ervan des te meer. Als ik de sleutel omdraai, ratelt de startmotor naar behoren en daar blijft het bij. Is de benzine al op? Zou kunnen, want de meternaald van dit ouwe besie blijft wel eens meer hangen…

Als reactie op de bijdrage "Weg van de stress" van Dorine van der Marel:

Mijn alleen op weg zijnde vrouw wil, zoals gewoonlijk, op een péage de almaar stijgende honger van de automatische tolgaarder stillen met haar Rabobank pas. Tevergeefs! Terwijl er, zeker weten, voldoende saldo op haar rekening staat.

Dan maar met de creditcard proberen.

Weer geen reactie!

Behalve dan die van een Engelsman die voor haar staat en net het voor hem…

Een x aantal jaren geleden werd ik verrast door een keten rupsen – niet wetend dat dat de, nu beruchte en spraak veroorzakende, processierupsen waren. Ik publiceerde toen onderstaand stukje. Vanwege de actualiteit en alle rimram daarover die nu Nederland  overspoelt, hieronder een herpublicatie.

 ==================================================================

Er trekt een rupsensnoer door de bostuin van een Franse kennis: een goed acht meter lang en levend…

De kersenbomen zijn dit jaar eens niet door voorjaars-ochtendvorst geteisterd en de spreeuwen hebben zich tamelijk rustig gedragen, dus er zijn ruim voldoende coeurs de pigeon, bigareaux Napoléon en nog wat rassen voorhanden om ze in hun geheel te wekken, ze alcoholisch te conserveren of om er jam van te maken.

Voor de weckflessen koop ik een zakje rubberen ringen - “rondelles traditions pour conserves”. De maat is goed, maar hoe staat het met al het andere? Voor de zekerheid toch…

Weest gerust: dit is geen kritiek op Frankrijk, slechts een simpele ervaring.

Ik had al een paar dagen het idee dat er iets in mijn gehoorgang zat. Ik hoorde wat minder en er knelde iets. Dus op naar de dorpsarts. Ik vertel hem wat er mis lijkt te zijn. Hij komt onmiddellijk in actie. Ik moet op de behandeltafel gaan liggen; hij pakt zijn stethoscoop en  beluistert mijn hart en mijn longen; hij neemt mijn bloeddruk op; hij schijnt met een…

In 2000 schreef ik dit artikeltje, dat ik vanwege de actualiteit nu voor u nogmaals publiceer.

 Hoe beschaafd is Frankrijk? De twintigjarige Vincent Humbert heeft, helaas!, het verkeersongeluk overleefd. In Rouen hebben artsen hem daarvoor drie dagen gereanimeerd. Zijn moeder voorzag een lange, lange lijdensweg en verzocht de artsen met klem de reanimatie te stoppen. Maar dat is er hier niet bij.…

We stonden met tien auto’s voor het stoplicht. Vijftig meter verderop mochten  negen auto’s doorrijden. Vlak voor de mijne haast een gendarme zich met een paar grote stappen naar het midden van de weg. Met een resoluut gebaar word ik naar de kant gedirigeerd. Foute boel! Als ik ben uitgestapt, vraag ik op vriendelijke, maar wel wat pesterige toon èn in het Nederlands of meneer Nederlands spreekt. Dat blijkt niet…

Frankrijk heeft meer robots dan je als eerzaam burger vermoedt, ook bij de gendarmerie.

Hij zag me de rotonde afdraaien, liep naar het midden van de weg en wees gebiedend dat-ie mij moest hebben – de robotmotoragent.

Een fatsoenlijk stopteken was er niet bij. Je arm opsteken is, zeker als die nog gehandschoend is, te vermoeiend. Met die intimiderende motorhelm nog op zijn kop, de doorzichtige beschermkap weliswaar omhoog geklapt, kwam-ie heerszuchtig op me afstappen.

Ik…

Nou, daar gaan we dan maar weer, in de hoop dat er  geen 'zelfplagiaat' wordt gepleegd - wat niet kan worden gegarandeerd, want je weet maar nooit....

Charles is op-en-top de klassieke gérant in restaurant La Boule d’Or: hij begroet de gasten, vraagt wat zij wensen, begeleidt hen naar hun tafel, deelt met sierlijke gebaren de menukaarten uit, weet instinctmatig wie de wijnkaart toekomt en…

Een vraagje: hoe gaat het met u allen?

(Vervolg op verhaaltje over soepmuis van 22-12-2918)

Ik vertel Fransen kennissen van de dooie muis in de vermicellipap…

Voor niks gaat de zon op

Sinds enige tijd vertel ik in dit forum over mijn belevenissen in dit ongetwijfeld ook door u gewaardeerde land. Gezien het aantal "klikken" en het aantal reacties worden die stukjes op prijs gesteld. Ik ben dan ook van plan om ermee door te gaan. Want niet alleen dit land maar ook dit forum wordt door mij zeer gewaardeerd. Evenals door de ruim 18.000 Nederlandse en Vlaamse leden die…

Buurman Henri is een onverbeterlijke pottenkijker. Van elke pan die ik op het gas of ’s winters op de houtkachel heb staan, licht hij nieuwsgierig en routineus het deksel. Ik doe dat ook maar eens bij hem, als er op zijn oliekachel een pan staat te pruttelen. Er zit soep in – soep zoals Henri die graag maakt, van veel soorten groenten, vlees en veel, heel…

Gele hesjes..... Op weg naar Nederland gaat het de eerste driehonderd kilometer goed. Hier en daar, tussen de resten van met latten en plastic in elkaar geflantste schuiltenten, rokende warmhoudvuurjes en stapels autobanden, zie ik nog twee of drie handenvol hesjes. Hun enthousiasme lijkt, net als die vuurtjes, zo goed als gedoofd. Ik heb een hesje onder mijn stoel liggen, voor als een blokkade me te lang gaat duren – dus echt voor nood. Als ik dat geel nu open en bloot op het dashboard zou…

Philippe, de laatste kroegbaas van Saint Paul-à-Champ, was vlak voor zijn 88ste verjaardag dan toch eindelijk maar eens overleden. Hij hoefde niet meer van zijn drankomzet te leven, maar hij had nog wel steeds schik in zijn werk. Want er kwamen mensen over de vloer, hij hoorde allerlei nieuwtjes en vooral ook de allerlaatste roddels en hij kon zonder…

Omdat het interieur maar weer eens moet worden gemoderniseerd, heeft Crédit Agricole voor haar gebouw een keet gezet, met in een zijgevel de geldautomaat, waarvan het scherm – slim-slim! – vol door de zon wordt beschenen.

Een bejaarde vrouw, ondanks de kou met blote en vreemd bevlekte benen in afgeslofte pantoffels, te dunne rok, een versleten en waarschijnlijk ooit zelf gebreid wollen vest plus een verwarde en wat dunne haardos, probeert de overbelichte…

Hier…

Soms moet je hier weleens een beetje toneel spelen. Ik zag hem in de supermarkt aan het andere einde van een rayon. Ken ik hem? Zijn gezicht kwam me vagelijk bekend voor. Maar kennen? Nou, néé.

“Bonjour, Diecke! Gaat alles nog goed, in Le Marchais?” Hij kent mij dus wel. Noemt zelfs de naam van de negorij waar ik woon. Ik graaf diep, héél diep, in mijn geheugen. Maar ik vind er geen houvast. “Die kippen van jou, hè, die zijn nou bij ons, al een heel poosje.” Och gut… Maar ik heb al…

François wordt nogal eens gepest met een overmaat aan haar op zijn armen. Dan beginnen ze over apenarmen of ze vragen hem waarom hij met dat warme weer nog steeds zijn trui aan heeft.

Op een dag is hij òf dat gepest òf die hoeveelheid haar, en waarschijnlijk allebei, goed zat. Van een harskuur of van epileren heeft hij nog nooit gehoord en dan nòg - dat zou toch allemaal maar gedoe zijn. François heeft een veel doelmatiger methode. Hij giet onaangekondigd, terwijl zijn drinkmakkers…

-Dick, hoe oud is dat Franse huis van jou?

-Heel oud.

-Já, dat weet ik. Ik vroeg: hóé oud?

-Een deel is in 1634 gebouwd, het jaar waarin Rembrandt met Saskia trouwde. Volgens kenners is het andere deel nog wat ouder.

-En hoe is de staat? Ik bedoel de staat van onderhoud?

-Redelijk. De muren zijn dertig tot vijftig centimeter dik, dus die kunnen wel tegen een windvlaag.

-En het dak. Lekt…