Blog van Dick Dijs – Archief December 2018 (8)

(Vervolg op verhaaltje over soepmuis van 22-12-2918)

Ik vertel Fransen kennissen van de dooie muis in de vermicellipap…

Voor niks gaat de zon op

Sinds enige tijd vertel ik in dit forum over mijn belevenissen in dit ongetwijfeld ook door u gewaardeerde land. Gezien het aantal "klikken" en het aantal reacties worden die stukjes op prijs gesteld. Ik ben dan ook van plan om ermee door te gaan. Want niet alleen dit land maar ook dit forum wordt door mij zeer gewaardeerd. Evenals door de ruim 18.000 Nederlandse en Vlaamse leden die…

Buurman Henri is een onverbeterlijke pottenkijker. Van elke pan die ik op het gas of ’s winters op de houtkachel heb staan, licht hij nieuwsgierig en routineus het deksel. Ik doe dat ook maar eens bij hem, als er op zijn oliekachel een pan staat te pruttelen. Er zit soep in – soep zoals Henri die graag maakt, van veel soorten groenten, vlees en veel, heel…

Gele hesjes..... Op weg naar Nederland gaat het de eerste driehonderd kilometer goed. Hier en daar, tussen de resten van met latten en plastic in elkaar geflantste schuiltenten, rokende warmhoudvuurjes en stapels autobanden, zie ik nog twee of drie handenvol hesjes. Hun enthousiasme lijkt, net als die vuurtjes, zo goed als gedoofd. Ik heb een hesje onder mijn stoel liggen, voor als een blokkade me te lang gaat duren – dus echt voor nood. Als ik dat geel nu open en bloot op het dashboard zou…

Philippe, de laatste kroegbaas van Saint Paul-à-Champ, was vlak voor zijn 88ste verjaardag dan toch eindelijk maar eens overleden. Hij hoefde niet meer van zijn drankomzet te leven, maar hij had nog wel steeds schik in zijn werk. Want er kwamen mensen over de vloer, hij hoorde allerlei nieuwtjes en vooral ook de allerlaatste roddels en hij kon zonder…

Omdat het interieur maar weer eens moet worden gemoderniseerd, heeft Crédit Agricole voor haar gebouw een keet gezet, met in een zijgevel de geldautomaat, waarvan het scherm – slim-slim! – vol door de zon wordt beschenen.

Een bejaarde vrouw, ondanks de kou met blote en vreemd bevlekte benen in afgeslofte pantoffels, te dunne rok, een versleten en waarschijnlijk ooit zelf gebreid wollen vest plus een verwarde en wat dunne haardos, probeert de overbelichte…

Hier…

Soms moet je hier weleens een beetje toneel spelen. Ik zag hem in de supermarkt aan het andere einde van een rayon. Ken ik hem? Zijn gezicht kwam me vagelijk bekend voor. Maar kennen? Nou, néé.

“Bonjour, Diecke! Gaat alles nog goed, in Le Marchais?” Hij kent mij dus wel. Noemt zelfs de naam van de negorij waar ik woon. Ik graaf diep, héél diep, in mijn geheugen. Maar ik vind er geen houvast. “Die kippen van jou, hè, die zijn nou bij ons, al een heel poosje.” Och gut… Maar ik heb al…