Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!

|| PLAATS BERICHT || P LAATS ADVERTENTIE ||

Met hangende pootjes trugkeren

Met hangende pootjes terugkeren

Wie wil emigreren krijgt het nogal eens te horen:” Straks kom je met hangende pootjes terug” of “Ik ken er veel die met hangende pootjes zijn teruggekomen”.
Mensen die dit zeggen zijn dikwijls lieden die zelf graag zouden willen emigreren, maar het avontuur niet aandurven. Ze tonen, bewust of onbewust, daarbij weinig respect voor mensen die dat wel durven.

Het is natuurlijk zo dat veel mensen uiteindelijk terugkeren. Maar met hangende pootjes? Laat ik mezelf als voorbeeld nemen. Wij wonen nu bijna achttien jaar in Frankrijk en wonen hier met heel veel plezier. Toch hebben we de mogelijkheid van een terugkeer nooit uitgesloten. Wij willen hier graag samen oud worden, maar zijn er ons van bewust, dat er een kink in de kabel kan komen.

Wij merken het nu al, dat onze sociale kring ouder wordt. Mensen ontzien het rijden in het donker. Het aantal feesten en etentjes die er vroeger werden gegeven neemt langzaam af. Men begint het te ontzien. De afstanden zijn hier groot. Met de ouderdom komen de gebreken en menigeen krijgt problemen met het onderhoud van huis en tuin. Sommigen worden ziek of moeten, gedwongen door afnemende lichamelijke capaciteiten, afstand doen van hun grote oude huis met grote tuin. Dan staat men voor de keus om of hier een ander huis te kopen of terug te keren naar Nederland. Wil men uiteindelijk in een Frans tehuis belanden?

De dood is de enige zekerheid in het leven en daardoor blijft er van een stel bijna altijd één over. Eenzaamheid ligt dan op de loer. Als je hier met kinderen bent komen wonen, is de situatie heel anders dan als men na het pensioen hier naar toe is getrokken. Is het dan vreemd om terug te keren?

Wij hebben hier nu achttien gelukkige jaren achter de rug. Dat neemt niemand ons meer af. En als we terug moeten keren is dat zeker niet met hangende pootjes, maar vol met vreugdevolle herinneringen aan een prachtig avontuur.

Berichten in deze discussie

Permalink Antwoord van Hans van den Bos op 2 November 2023 op 11.25

Het gaat niet alleen om de zorg. Maar ook daar kun je kanttekeningen bij zetten. Ik hen hier mensen in een EHPQAD bezocht in omstandigheden die ik niet zou kunnen accepteren. En, net als in Nederland is de zorg op het platteland niet altijd gegarandeerd. Er zijn overal grote tekorten. Ook is een groot aantal medicijnen niet verkrijgbaar.
Ik ben 76 en mijn echtgenote 74. Wij zijn beiden nog goed ter been. Voor een mammografie is de wachttijd acht maanden! Voor de tandarts vijf maanden. Een mondhygiëniste kent men hier niet .

Maar op zich hebben wij niet echt te klagen. Maar we zien wel onze kennissenkring langzaam uitsterven. Toen wij hier kwamen was ik 53. De Nederlanders en Engelsen die mijn vrouw hier op Franse les tegenkwam waren allemaal een stuk ouder en die zijn nu ver in de tachtig. Ik spreek goed Frans en wij beiden kunnen goed met digitale middelen over weg. Ik heb nog Franse vrienden die dichtbij wonen en daar kom ik elke week. Verder hebben we vrienden via Engelse les. Daar kom je wel Fransen tegen; bij Franse les logischerwijs niet.

Vereenzaming ligt op de loer. Onze Nederlandse vrienden die hier vroeger veel kwamen zijn van onze leeftijd en zien op tegen de reis van 800 km. Ik heb hier zes jaar in de gemeenteraad gezeten en daar heb ik veel mensen leren kennen. Maar de mensen hier zijn behoorlijk afstandelijk.

Wij voelen ons hier thuis en in Nederland is een woning nauwelijks verkrijgbaar. Zeker niet voor een betaalbare prijs. Zo lang wij ons hier kunnen redden, blijven we hier. Maar ik vertik het om hier naar een EHPAD te gaan. Dan maar naar Nederland.

Permalink Antwoord van Brittany op 3 November 2023 op 21.24

@ Hans,

je hebt groot gelijk, ik zal ook nooit in een EHPAD gaan, maar er is een hele goede tussenweg en dat zijn de "rédidences services Seniors. Er zijn er honderden en overal in Frankrijk.

Je huurt of je koopt,(maar waarom zou je kopen ) alles aangepast en behoorlijk ruim. Alles is er kapper retaurant zwembad, gym, ruimte voor allerlei activiteiten, winkels dichtbij, evenals de dokter, apotheek etc. . Er zijn appartementen voor 1 persoon of voor 2 personen. Je hebt alles wat je nodig hebt Er is personeel aanwezig om schoon te maken of om eventueel te helpen met de administratie, de medicijnen etc. Er ispersoneel 24 uur per dag. . Ik ben nog te goed om mezelf te behelpen , maar ik heb wel al enkel van die résidences uitgezocht. Je kunt zelfs komen om het uit te proberen. Voor een maand bijvoorbeeld, om te kijken of het bevalt. Lost ook meteen het probleem eenzaamheid op. En de prijzen zijn zeker schappelijk. Zeker als je je eigen huis verkoopt. Reken tussen 1200 en 1500 Euro per maand.

Permalink Antwoord van A.L. Longayroux op 3 November 2023 op 22.40

Beste Brittany en Hans.

De Résidences seniors zoals Brittany beschrijft, lijken een mooie oplossing om oud in Frankrijk te blijven en er mogelijk te sterven.

Samen beheersen wij aardig de Franse taal, maar om oud te worden tussen Oude Franse mensen met een andere achtergrond lijkt mij toch problemen te geven.

Een ander punt is dat je als echtpaar te maken kan krijgen met het uitvallen van één van beiden. Ook zo'n situatie lijkt niet prettig, zelfs in zo'n Franse résidence.

Je zou het wellicht kunnen vergelijken met Marokkanen op leeftijd in een Nederlandse opvang.

Wij verkeren in de luxe twee onderkomens te bezitten .In Nederland én in Frankrijk.

Het op en neer reizen naar onze residenties valt mij als chauffeur steeds zwaarder.

Ook het onderhoud van twee woningen en de kosten gaan steeds zwaarder vallen.

Het ziet er naar uit dat wij uiteindelijk voor de Nederlandse versie gaan kiezen en de sprong, hoe mooi ook voorgesteld, in de Franse ouderenzorg niet nemen.

Merkwaardig is dat ik Franse kennissen van de bovengenoemde residences nooit heb horen praten, Sommige van onze Franse kennissen stierven eenzaam en alleen in hun huis.

Nederland is, evenals Frankrijk, geen Walhalla als het om de zorg betreft. Ik moet met hevige kiespijn al maanden wachten op een behandeling bij een Franse tandarts. Dat gaat onze terugkeer dit maal versnellen De huisarts heeft als oplossing een zware antibioticakuur voorgeschreven, die mijn stofwisseling zo'n beet je heeft gemold.

Als je een septictank hebt ,is het doen van je behoefte ( in een geplaatste plastic zak) een worsteling.

Gezond en vief blijven is voor langdurig een verblijf in Frankrijk wel een cruciale voorwaarde.

Nous maintiendrons

Permalink Antwoord van Brittany op 5 November 2023 op 15.27

Ja, A.L.Longayroux,

Iedere situatie is een persoonlijke. Jullie zijn met zijn tween en staan nog half in Nederland, Ik heb net 9 maanden in een Franse kliniek doorgebracht met alleen Fransen en die ook nog allemaal een handicap hadden.. Nou ik heb het overleefd hoor.

Ik ben al meer dan 50 jaar weg uit Nederland en zie me niet oud worden tussen Nederlanders. Daarbij ben ik al 14 jaar alleen.

Maar toch fijn te weten dat deze vorm van oud worden bestaat. Ik ga het misschien volgende zomer proberen als een soort vakantie. Daarna zal ik je verslag doen.

Fijne zondag.

Permalink Antwoord van Hans van den Bos op 5 November 2023 op 16.36

A.L.Longayroux

Eenzaamheid is een moeilijk te definiëren begrip. Het is ook heel persoonlijk Een residentie lijkt heel mooi, maar is ook kostbaar. Daarom ook niet voor iedereen een oplossing. Bovendien lost het de eenzaamheid niet op.
De een heeft geen probleem met alleen zijn, de ander moet altijd mensen om zich heen hebben. Als ik de berichten over eenzaamheid onder ouderen in Nederland lees, word ik daar niet vrolijk van.
Jullie hebben in Nederland nog een onderkomen, maar denk niet dat je je daar weer onmiddellijk kun nestelen in de vroegere kennissenkring. Een deel is in de loop der tijd verhuisd, is overleden, maar ook, omdat die niet op jou zitten te wachten.
Wij zitten nu 23 jaar in Frankrijk. Waar vinden we een huis in Nederland?? En voor welke prijs?; Wie kan er zo maar vijf ton ophoesten?
Dit hier is thuis geworden. Om vele redenen . Ik heb zo veel zelf aan huis en tuin veranderd, dat het bijna een deel van mezelf is. Het is niet eenvoudig om op onze leeftijd een nieuwe sociale omgeving op te bouwen. En de kinderen? Daar kun je ook niet elke week terecht.

Voorlopig blijven we dus hier.

Permalink Antwoord van Brittany op 5 November 2023 op 19.03

Niet helemaal met je eens Hans,

Ik kreeg steeds meer moeite met mijn Rheuma. Kon niet meer tegen het klimaat.

Na de dood van mijn man heb ik ondanks dat heel anders zou worden, alles opgegeven en ben verhuisd 1200 km noordelijker.

Ik kende hier een echtpaar en verder niemand, maar wist dat het klimaat veel beter voor me wazs. Heb een appartement gehuurd op de begane grond, zodat ik makkelijker naar buiten kon en nog kan. Dat is nu 11 jaar geleden.

Door deze vrienden leerde ik al gauw andere vrienden kennen en doordat ik honden had die hier heerlijk door het bos, de duinen en over het stand konden hollen maakte ik al snel veel mer vrienden.

Ik ben nu 11 jaar verder: Alle honden zijn overleden door ouderdom, Veel vrienden zijn terug naar hun land en zie ik zo nu en dan als ze komen. Maar ik heb nog steeds veel telefonisch contact met iedereen en met mijn vrienden uit het zuiden niet te vergeten.

Omdat ik in een leuke badplaats woon, komen er vaak familie vrienden logeren en mijn kinderen en kleinkinderen slaan geen zomer over.

Daarbij werk ik nog een beetje zo nu en dan.

De dagen zijn soms te kort, ik verveel me nooit.

Als ik al naar een residentie zou gaan omdat ik echt niet meer voor mezelf kan zorgen ( nou daarvoor moet er heel wat gebeuren) het enige dat ik me in kan denken is dat ik volledig blind zou worden. maak ik in die residentie vast ook wel weer vrienden. Er wonen er ongeveer 100. En er zijn er veel waarvan de prijs zeker te betalen is . Vergeet niet dat alles all in is. ook de electriciteit en het water bijvoorbeeld.

Ik denk dat zoals metalles, waar een wil is is een weg.