Nederlanders.fr

Hèt netwerk van, voor en door Nederlandstaligen in Frankrijk - zegt het voort!

||  PLAATS BERICHT  ||  PLAATS ADVERTENTIE   || 

Ik wil net de eerste hap van mijn carpaccio de bœuf nemen als ik zoon aan de lijn krijg. Hij is helemaal over de rooie. Hij wil een rekening met creditcard openen bij een bank, maar omdat hij nog geen 18 is, moeten zowel vader als moeder daarbij aanwezig zijn.
“Beláchelijk.”
Bovendien is de bank in het weekend alleen op zaterdagochtend open.
“Ze snappen toch wel dat hij in Montpellier op school zit en dus met zijn ouders niet anders dan op zaterdagmiddag of zondag langs kan komen??”
Voorzichtig begin ik uit te leggen dat dat redelijk normaal is voor een bank, maar voor ik mijn zin af kan maken moppert hij al geërgerd dat ik het ook echt áltijd voor de ander moet opnemen.
Vermoeid hangt hij op, "laat maar."

Een beetje beduusd hervat ik mijn lunch. 

Tegen het eind van de middag zwaai ik echtgenoot uit die richting de Dordogne vertrekt voor een werkbezoek de volgende ochtend. Onderweg zal hij nog even langs dochter in Toulouse rijden om bij haar een tweepersoons matras af te leveren. Samen hebben we het stugge ding opgerold tot een hanteerbaar geheel dat, gevangen in sjorbandjes, zo achter in zijn nieuwe Citroën Cactus kon worden geschoven.

Na anderhalf uur komt er een sms’je, echtgenoot staat met zijn auto met matras in de winkelstraat voor de deur van dochter, die geen thuis geeft. Hij baalt er van. 
“Ga lekker een hapje eten,” stel ik voor, wetende dat lekker eten vaak een verzoenende werking heeft en als je èrgens gezellig kan eten is het wel in Toulouse.
Maar dat gaat helaas niet. Hij kan de auto niet in die winkelstraat achterlaten, want "hij wil niet wéér een bekeuring krijgen," zo sms’t hij somber. Hij blijft in zijn Cactus zitten en eet een klef broodje tonijn uit de supermarkt.

Dochter is ondertussen een beetje vertraagd, omdat ze een half gevuld aquarium van scheepskist-formaat met twee Axolotls aan het verhuizen is. Axolotls zijn wittige visachtigen met pootjes en rode oortjes en een heel schattig snoetje. Maar pas op ..., elke siervis die gezellig in het aquarium wordt bijgezet zal op gruwelijke wijze door deze vismonsters worden verslonden, zo ontdekte dochter tot haar grote ontsteltenis. De twee betreffende Axolotls zijn onderdeel van een boedelscheiding die wegens een gedeeltelijk op de klippen gelopen vrijzinnige relatie het huis uit moesten. Laat ik het daar maar op houden. In ieder geval zijn de Axolotls dus weer eens het kind van de rekening.

Zo komt het dat dochter nu samen met de wettige eigenaar van de monsters een loodzwaar aquarium door Toulouse loopt te slepen en echtgenoot ongeduldig met een foutgeparkeerde auto en een opgerolde matras voor haar deur staat te wachten. 
“Ik ben er helemaal klaar mee,” krijg ik op de sms. 
En na een paar minuten: “Beetje zoutloos ding, dat broodje tonijn.”
Ik hou dit keer wijselijk mijn relativerende woorden voor me en mopper begripvol mee. Eindelijk arriveert dochter dan toch met haar aquarium en nadat echtgenoot nog even heeft geholpen het zware ding en de matras drie verdiepingen naar boven te sjouwen, kan hij zijn weg weer vervolgen. Al gauw licht mijn iPhone weer op.
“File.”
“Nooit meer rond spitstijd naar Toulouse.”
“Wat een hel.”

De avond verloopt verder redelijk geruisloos, echtgenoot komt goed aan in zijn hotel en ik schenk mijzelf nog een lekker glaasje whiskey in voor ik naar bed ga, mijn onmisbare dagelijkse slaapmutsje. Dan wordt toch nog de rust verstoord door dochter, die belt. De Axolotls staan op hun plek, daar gaat het niet over, maar ze is zich nu op de valreep (de laatste avond voor sluiting) aan het inschrijven voor haar eindexamens. Daar moet je nooit te vroeg mee beginnen. Ze ratelt door de telefoon alsof ze een hele liter koffie achter de kiezen heeft, maar het zou ook best kunnen dat je hyper wordt van twee Axolotls die je de hele avond zitten aan te staren. Ik ben erg blij met mijn aaibare katten op schoot en hou de telefoon een eindje van mijn oor. Ze wil graag mijn mening weten over een eventueel extra vak waar ze zich voor zou kunnen inschrijven en dus geef ik haar mijn mening. 
“Waaróóm niet??” klinkt zij helemaal verontwaardigd. 
Na een heleboel ge-argumenteer en ge-ja-maar geef ik mij over.
“Dan doe je het toch lekker wèl, schat, als je dat graag wilt.”
 …
“Nou, ik zoek het zelf wel uit, doeiii.”

De whiskey is op, ik mag naar bed. Mijn apparaten gaan op stil. 

Zeiklijn gesloten.

Weergaven: 2034

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180930, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Reactie van Michiel Terwindt op 1 Oktober 2018 op 9.36

Hoe een telefoon onze dag kan verpesten ! Je kunt hem tegenwoordig niet meer missen , maar soms zou ik hem willen weggooien.

Mooi beschreven Dorien !


Overleden
Reactie van Boudewijn Bolderheij op 1 Oktober 2018 op 9.42
.
Fijn verhaal. / Die van mij heeft een uitknop.
Reactie van mburg op 1 Oktober 2018 op 10.01
Leuk geschreven..

Overleden
Reactie van Susan op 1 Oktober 2018 op 12.46

ik heb geen bereik hier lekker rustig, iedereen mailt mij dus beantwoord ik die wanneer ik wil.


Overleden
Reactie van Koos Dulfer op 1 Oktober 2018 op 13.49
Mooi verhaald en grappig beestje! Over de mobiele telefoon? De zeiklijn? In NL was ik één van de eersten die een draagbare telefoon met zich meedroeg. Het ding, ook wel 'koelkast' genoemd was loodzwaar, kostte 6000 Gulden, had een uitklapbare antenne en was héél status verhogend. Hier gaat de zoveelste generatie daarvan, slimmer en kleiner, gekocht bij de onvolprezen Emmaüsgangers voor 15 Euro, ook al haast antiek verklaard door m'n jeugdige omgeving, alleen mee op lange autoritten en staat UIT, thuis ook. Het apparaatje staat soms hele maanden achter elkaar uit. Communicatie verloopt via de vaste lijn thuis, per email of FB. Zó héérlijk rustig!
Reactie van joke vloemans op 1 Oktober 2018 op 14.18
soms helpt het anderen, vn de kinderen om alleen maar te luisteren en te beamen.
Reactie van Brigit Sack op 1 Oktober 2018 op 16.16
Wat een geinig visje, lijkt heel lief!
Reactie van Sequoia op 1 Oktober 2018 op 16.39

Goed verhaal Dorine! Kleine kanttekening, de axolotl is een salamander en een carnivoor... eet alles wat levend is...

Reactie van Dorine van der Marel op 1 Oktober 2018 op 19.28
Hartelijk dank Sequoia, dat wist ik niet en, helaas voor de siervissen, wist mijn dochter het ook niet. Wij dachten werkelijk dat het een visachtige was, maar dat had ik even moeten checken!
Reactie van Dirk Troost op 1 Oktober 2018 op 23.13

En de 'rode oortjes' zijn uitwendige 'longen'. 

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels. 

Je moet lid zijn van Nederlanders.fr om reacties te kunnen toevoegen!

Wordt lid van Nederlanders.fr

GA DIRECT NAAR:

Laatste nieuws uit Frankrijk

© 2024   Gemaakt door: Anton Noë, beheerder en gastheer.   Verzorgd door

Banners  |  Een probleem rapporteren?  |  Privacybeleid  |  Algemene voorwaarden