Emigratie naar Frankrijk is van alle tijden

Wat verscholen tussen bossen en velden staat een eind buiten Sainte-Catherine-de-Fierbois (Indre-et-Loire) aan een doodlopende weg een bescheiden protestants kerkje. Op de deur een bordje met Communauté protestante franco-néerlandaise. Dat maakt nieuwsgierig…
In de naoorlogse jaren trokken veel Nederlanders naar den vreemde. Je denkt daarbij meteen aan Canada of Australië, maar deze landverhuizers emigreerden ook naar Frankrijk. Daar was het platteland niet meer in trek, en veel landbouwgrond lag braak te wachten op nieuwe boeren.
‘Mijn grootouders kwamen met de trein in Noyant-de-Touraine aan, met landbouwmaterieel, meubels, koeien, paarden en vijf kinderen. Te voet gingen ze naar hun nieuwe boerderij in Bossée,’ getuigt een nakomeling. Een veertigtal Nederlandse en Belgische gezinnen, bijna allemaal protestants kwamen in dit deel van de Touraine terecht, binnen een straal van dertig kilometer. Taal en godsdienst verenigden hen, en al gauw voelden zij de behoefte aan een eigen kerkgebouw, dat in 1958 werd ingewijd. Ruim 65 jaar later staat het er nog steeds.

Uit: Thuis in Frankrijk. Het ultieme handboek voor emigranten en tweede-huiseigenaren. Meer weten? Kijk op https://uitgeverijseptember.nl/product/thuis-in-frankrijk/. Ook verkrijgbaar bij je eigen (online) boekhandel.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20241103, Migratie

Reactie van Henri Bik op 3 November 2024 op 15.48: Inderdaad zijn Nederlanders vaker naar Frankrijk verhuisd. Een neef van mijn moeder verhuisde in 1935 met vrouw en acht kinderen naar Saint-Mesmes in Seine-et-Marne en begon daar een vlasverwerkingsbedrijf. Zijn omvangrijke nageslacht is grotendeels in Frankrijk gebleven. Ook zij bouwden mee aan een bloeiende protestantse kerkgemeente. Dat was belangrijk als sociaal bindmiddel omdat een grote angst van hen was dat hun kinderen met een katholieke Fransoos zouden trouwen. Die opzet slaagde want de meeste nazaten trouwden met nazaten van eveneens geîmmigreerde Nederlanders. Een fenomeen dat zich ook voordeed onder mijn familieleden die naar de USA emigreerden.

Reactie van Ingrid de Eerste op 3 November 2024 op 18.01: Mooi verhaal Jeroen ; Ik vind de protestantse geschiedenis in Frankrijk erg interessant. Laten we wel wezen, zo een klein wereldje van protestanten in een enorm bolwerk van katholieken. De Fransen noemden de protestantse kerk 'temple'. Ik houd van protestante kerkjes omdat zij mooi ingetogen, sober, helder zijn. En vaak de mooiste orgels. Inmiddels ben ik van mijn protestantse geloof gevallen maar ik ben een groot liefhebber van JS Bach (de familie is wat saai). Het alfa en omega van de muziek.

Reactie van Jeannette op 4 November 2024 op 6.45: Wat bedoel je precies met “ de familie is wat saai” ??

Reactie van Ingrid de Eerste op 4 November 2024 op 9.06: De zonen van JS Bach.

Reactie van Jeannette op 4 November 2024 op 10.27: Ah, maar CPE Bach heeft nu juist stukken geschreven die van bijzondere schoonheid zijn, wat gevoeliger en virtuozer dan vader JS! Er zijn mensen die zijn werk beter waarderen dat dat van de vader. Maar ja, smaken verschillen maar saai kun je de muziek van CPE niet noemen, toch nog eens proberen misschien?

Jeroen: ik heb net je boek ontvangen en heb het alleen nog wat doorgebladerd maar het ziet er super goed uit! Heel compleet en het zal zeker niet teleurstellen. Voor iedereen een aanrader dus!

Reactie van Rob van der Meulen op 4 November 2024 op 10.44: @ Jeannette, het zou aardig zijn om te weten wat vader Bach, hier nog jong, er van zou hebben gevonden. Zijn orgel, het origineel in het museum van Arnstadt, heeft het als door een wonder al die jaren overleefd.

Reactie van Rob van der Meulen op 4 November 2024 op 11.19: @ Jeroen, ook in mijn familie emigratieverhalen, naar Canada en de VS. En immigratieverhalen, ik heb nog een beetje Frans Hugenotenbloed in de aderen stromen. Meestal ligt het accent op Franse invloeden in Nederland en bijvoorbeeld de Franse school. Omgekeerd herinner ik me hoe in Nederlandse protestantse boerenfamilies steevast een exemplaar van "Boerin in Frankrijk" in de boekenkast stond.

Een buurvrouw hier in Frankrijk herinnert zich nog goed hoe op het Château waar haar vader in dienst was begin jaren vijftig een Nederlandse boerenfamilie een deel van de landerijen ging exploiteren. Verbazing over de enorme hoeveelheden melk die de paar meegebrachte koeien wisten te produceren en over het continue opruimen en schoonmaken van alles en nog wat, ook het meubilair ging één keer per maand naar buiten voor een grote schoonmaak. Cultuur verschillen. In La Courtine hadden ze er in de jaren vijftig weken werk aan om de kazernes waar de Nederlandse dienstplichtigen hun intrek zouden nemen een beetje op orde te krijgen. In de buurt van de keuken wemelde het van de ratten.

Reactie van Jeroen Sweijen op donderdag: @ Allen

Ik was er even niet, maar ik las met plezier jullie reacties - en andere oude migratieverhalen, waarvoor mij dank. Kleurrijk, dat is het, al die kleur van persoonlijke ervaringen is altijd weer interessant om te lezen, en om de verschillen te koesteren !