Ik ben een nogal bezig mannetje. Op mijn werk betitelde men mij wel eens als een workaholic. Maar goed, ik heb mijn werk altijd met heel veel plezier gedaan en zag niet op tegen wat overwerk. Nu ja, op zee zijn werkdagen van 16 uur geen uitzondering. En als je er toch bent waarom dan niet doorwerken in plaats van elke avond aan de bar te hangen.

Toen wij na een jaar of vier in Frankrijk de grootste klussen achter de rug hadden, ben ik ongemerkt dingen gaan doen voor de “commune”; eerst de bibliotheek, toen de site van de gemeente, daarna ook het werk als  raadslid. Tegelijkertijd deed ook nogal wat werk voor Raad & Daad, bezoek ik elke week een mede raadslid dat onlangs voor de derde keer aan darmkanker is geopereerd, enzovoorts.

Totdat ik me vorig jaar realiseerde dat ik wel weer heel veel van huis was of boven achter mijn computer zat. En we waren juist naar Frankrijk verhuisd opdat we meer samen zouden zijn. Ik ben toen eerst gestopt met Raad & Daad. Dat werk kostte me bijna twee dagen per week en heel veel kilometers rijden. Maar dat “stoppen” blijkt niet zo gemakkelijk. Mensen hebben je adres en telefoonnummer dus komen ze terug met de vraag of je “even” een brief wilt schrijven of iets wilt uitzoeken. En als je iemand helpt die hulpbehoevend is, valt het niet mee om na de hulp waarom gevraagd is, die mens daarna aan zijn of haar lot over te laten. Hij of zij blijft hulpbehoevend! Het zijn hulpvragen met een open einde. Zo ben ik nu al bijna anderhalve dag per week bezig met zo’n open einde hulpvraag.

Het stoppen met Facebook hielp ook. Maar het was niet gemakkelijk. Ik had weer oude schoolvrienden en vriendinnen opnieuw leren kennen en dan is het best moeilijk om op te houden. Dat is waar Facebook ook bewust mee werkt. Maar dat is gelukt. Nu zijn er volgend jaar weer gemeenteraadsverkiezingen. Na veel aarzelen heb ik onze burgemeester verteld dat ik er echt mee ophoud; ook met de site. Na het einde van dit mandaat ben ik 73 en ik heb geen zin om tot mijn 79^e door te gaan.

ik ben twee jaar  geleden geopereerd aan prostaatkanker en hoewel het nu erg goed gaat, realiseer je je dan beter dat het leven eindig is.  Als we nog samen leuke dingen willen doen, moeten we het nu doen, nu we nog in goede conditie zijn.

En als ik heel eerlijk ben, merk ik ook best dat ik ouder wordt. Ik kan geen weken meer tien uur per dag beulswerk verrichten. Ik doe het nog steeds met veel plezier, maar na een uur of zes stop ik er mee. En een oud huis en grote tuin geven veel werk. Werk dat ik overigens met heel veel plezier doe. Werk waar ik straks wat meer tijd voor zal hebben. En ik zal ook meer tijd hebben voor Dinie.
Tijd dus voor een stapje terug.