Ik heb vergissing gemaakt in het verhaal. Mijn hond is er niet meer sinds Januari 2019. 1 jaar geleden dus.

De tranen sprongen in mijn ogen toen ik de voorlaatste alinea las, Marielle. Vreslijk hè, zo'n beslissing te moeten nemen. Maar wel het beste voor het arme dier.

Bedankt voor je onroerende verhaal.

Altijd onwerkelijk, dat je als mens moet beslissen over het leven van een dier, niet fijn.

Een aandoenlijk verhaal van een échte dierenvriend. 
veel plezier met de nieuwe ‘Leukerd ‘ :)

Ontroerend verhaal! Wij moesten deze maand 3 jaar geleden afscheid nemen van onze Duitse herder, maar ik kan er nog steeds om huilen. Als je overweegt weer een hond te nemen wacht dan niet te lang......zo’n maatje is zó belangrijk.

Een hond verliezen is even erg als een vriend,ouder of kind verliezen.  Mensen die geen dieren hebben snappen dat vaak niet en vinden dat maar overdreven. Nou vergeet het maar. De eerste die ik verloor in 2004 was Freddy de eerste Cocker die ik had  hij was "Bleu rouen" zwart en wit doorelkaar (hij werd 14 jaar) in 2007 verloor ik Indra. het eerste vrouwtje, moeder van  16 puppys tussen 1995 en 2002. (Blanche et orange) Zij had een encephalitis en ondanks alle  zorg van mijn vreselijk lieve dierenarts, heeft ze het niet overleefd. Ik heb zelf nog hartmassage toegepast bij de dierenarts en haar hartje klopte weer, maar ze was te lang zonder zuurstof geweest en we hebben haar uiteindelijk laten gaan. (zij werd maar 12 jaar) in datzelfde jaar eind december heb ik Gavroche in laten slapen. Gavroche werd 17, maar op een morgen hing hij met zijn kopje in zijn waterbak en wist niet meer hoe hij daaruit moest komen. De dierenarts heeft hem bij mij thuis in laten slapen. Ik kan nog huilen als ik denk aan zijn laatste blik naar mij. 'In de trant van " ik heb mijn taak volbracht" Hij was  tientallen keren kampioen van Frankrijk en ook internationaal  Hij was gek op duiven jagen.  Hij was volledig zwart.  Daarna volgden Octave, in 2010, hij was de zoon van Freddy en Indra. Hij was blind en doof maar had een geweldige flair.  Hij was als zijn vader bleu rouen en hij werd 12 jaar , daarna overleed in 2012 Roetje Poetje  Hij heette Ugarou, maar was een klein scharminkeltje die een ernstige huidziekte had toen ik heb bij mij opnam. Heel mager en vol uitslag. We hebben hem kunnen verzorgen met producten die men gebruikt voor paarden  maar dus wel hele kleine doses.  En hij heeft twee maanden lang in het verband gezeten( net een mannetje michelin) Hij was zo mooi op het laatst en zo aanhankelijk. Hij werd maar 10 jaar want een mevrouw die in haar handtas rommelde en dus niet naar de weg keek, heeft hem overreden op het zebrapad vlak voor de deur. En in  januari 2018 is Twiggy overleden. Zij kwam van een organisatie "Cani-Seniors, die hele oude honden opneemt om te voor de laatste jaren van hun leven nog in een gezin te plaatsen. Ze was 10 toen ze bij mij kwam kwam van een nederlandse fokkerij  en was  zandkleur.  Volledig doof en blind maar zij had ook een geweldige flair tot ze een kankergezwel had aan haar verhemelte en dus haar flair kwijt was. Ze was toen volledig de kluts kwijt en voor haar ook hebben we besloten haar te laten inslapen. 

Ik heb nu nog 2 Cockers  Brittany (zie mijn foto) zibeline van kleur die nu 14 is  en Chelsea Chocola et feu  die nu 13 is  Ze worden natuurlijk ook geen 100 maar zijn allebei nog levendig  en behoorlijk gezond. Maar er zullen binnen afzienbare tijd best nog wel wat tranen gaan rollen. En sinds juli heb ik dus Charlie een kleine Bichon maltais waarvan het baasje naar een bejaardenhuis is nu . Ik weet dus hoe moeilijk het is honden te verliezen, maar ik zou echt niet helemaal zonder honden kunnen. €n denk niet dat je eraan went als je er zo veel hebt moeten laten gaan. Ieder afscheid is even erg. 

Al gaf mijn staart zijn laatste groet………….

Als ik eens broos en zwak zal zijn

En niet meer slapen kan van pijn,

Doe dan wat nodig is, want och,

Die laatste dag verliest men toch...

Ik weet dat het je droef zal maken,

Dwing toch jezelf niet te verzaken:

Dán, meer dan enig andere dag

Blijkt wat je liefde écht vermag.

Wij hadden het jaren lang zó goed;

Dat geeft ons ook die laatste moed.

Jij wilt toch óók niet dat ik lijd?

Laat mij dus gaan te rechter tijd.

Vandaag voor het laatst

Groet ik je met mijn hondenstaart….

Wat jij liet doen, deed jij voor mij.

Je hebt me nog meer pijn bespaard

Voor zinloos lijden mij bewaard.

Al gaf mijn staart zijn laatste groet,

Ik lijd niet meer en dat is goed.

Je weet, al is het later pas,

Dat dit heus voor mijn bestwil was.

Wij waren toch elkaar zo na!

Laat dat je troost zijn als ik ga……

Uit: “Our dogs”      Vert. mevr. H.M. Barkman vd Weel

Bij elk afscheid van een trouwe viervoeter draai ik deze:

https://www.youtube.com/watch?v=lVexlnUT2Aw

Verdrietig, maar voor mij helpt het.......

Prachtig verhaal en ik kan mij goed voorstellen dat er een gemis is. Zeker met de wandelingen1

Ik wandel niet meer omdat ik toch een hond mis. Heb nu 7 katten, die op mijn pad zijn gekomen, dus er komt geen hond meer.

De asiels zitten vol met lieve honden die een lief baasje willen. ik heb mijn honden altijd op gevoel genomen en dat is goed gegaan. Honden uit een asiel zijn ontzettend dankbaar als ze worden geadopteerd!! Sterkte ermee!

@Peter Hootsen Wat bijzonder dit gedicht tegen te komen: mevrouw Barkman is de oermoeder van ons ras, de Hollandse Smous. En het geeft inderdaad akelig goed weer hoe erg het is je hond te verliezen, dat heb je mooi beschreven, Marielle!

Als twee bruine ogen je vragen, Help mij, want ik voel me niet fijn. Mag je dan, omdat je voelt 'dit is het einde', Egoïstisch zijn? Als je van de dierenarts hoort, Dit komt nooit meer goed en hij krijgt steeds meer pijn. Mag je dan, omdat je hem niet kunt missen, Egoïstisch zijn? Als twee bruine ogen zich sluiten voorgoed, En je zonder hem naar huis toe moet, Met een halsband in je hand en een hart vol pijn, Dan probeer je jezelf te overtuigen, Ik mocht niet egoïstisch zijn. Al die tijd met zijn tweetjes, Elke dag samen was een feest. En in al die tijd samen, Is hij nooit een keer egoïstisch geweest... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ Tarzan, Mitsi,Simba, Kalief,Kazan, Uma ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ Ze zijn inderdaad, in hun hele leven niet één keer egoïstisch,geweest!

3jaar geleden ...2 januari mijn laatste lieve trouwe Herder Uma. Dit gedichtje had ik gevonden.

De dierenarts had ik thuis laten komen.

Bedankt mensen , voor al deze mooie herinneringen aan onze viervoetertjes.

Lieve Marielle, ik vind het een heel mooi verhaal en kreeg weer een heel groot blok in mijn keel ... Ons kleine hondje, een fox Terrier, moesten wij ook laten inslapen, na jaren lang het zonnetje in huis te zijn geweest. Dat was in October, en nog steeds betrap ik mezelf er op dat ik haar zoek om te zien wat ze aan het doen is ... Maar wat nu ? Een "nieuw" hondje een tehuis geven, of niet ? Hebben anderen dit ook mee gemaakt, en wat was hun beslissing ? Want ja, huis dieren leven nu eenmaal niet zo lang als wij mensen, en dat verdriet kun je dus weer verwachten ...

Uma Haha,....binnen zonder bellen, buiten zonder ballen.

Wat een mooie en ontroerende verhalen en zo herkenbaar. Na ruim 35 jaar katten te hebben gehad, kwam 14 jaar geleden Rozie in ons leven, halve griffon/labrador en ik moet zeggen dat zij, buiten ons gezin, het beste is wat ons is overkomen.Op een avond was onze kat niet teruggekomen van zijn dagelijkse uitstapjes en in onze onnozelheid hebben wij overal briefjes opgehangen en in brievenbussen gedaan, maar helaas is hij nooit teruggevonden. Toen er iemand uit het dorp langskwam en zei,mijn zoon heeft jonge hondjes, je kan altijd even gaan kijken, nou dat hebben we geweten, uit de schuur kwamen 2 schattige zwarte bolletjes aangelopen en mijn hart maakte meteen een sprongetje, ik zei tegen mijn man, oh.....ik wil ze allebei waarop mijn man zei:1 of geen! Het ene hondje kwam meteen heel enthousiast op ons afrennen en de andere maakte een wat bange afwachtende indruk, je begrijpt het al, ik koos voor de afwachtende, voor het eerst in ons leven hadden we een hond, ik wist niet veel van honden behalve dat ik ze altijd heel leuk vond. Toen begon het opvoeden en dat heb ik geheel op gevoel gedaan en er veel tijd in gestopt want ik wilde een goed gesocialiseerde hond die lief was voor kinderen en andere honden en ik mag zeggen dat dat goed gelukt is. Iedereen is dol op onze lieverd.Maar ook voor haar komt het einde eraan en ik heb nooit geweten dat dat zo verschrikkelijk zou zijn.Als ik naar haar kijk en zie dat het steeds moeilijker gaat breekt dat mijn hart, maar wanneer neem je de beslissing dat het goed geweest is, wij zijn er nog niet aan toe maar ik vraag me af of je dat ooit bent, ik heb er slapeloze nachten van. Maar het gaat natuurlijk niet alleen om ons, het gaat om haar, is er nog voldoende kwaliteit en kun je dat wel objectief beoordelen? Heel moeilijk allemaal, maar als ik dan naar haar kijk en de liefde en blijdschap in haar ogen zie dan kan ik gewoon nog niet beslissen. Echte hondenmensen begrijpen dit. Soms lees ik het boekje weer van Hugo van Duijn: “Zijn we niet te vroeg” dat geeft wat steun, maar moeilijk blijft het.

Charles van Hemert, , mijn Frans Bulldogje is nu 9 jaar, ik hoop dus dat we nog enige jaren te goed hebben......

Maar dan ( later dus) zou ik geen pupje meer nemen , maar een hondje uit een asiel!

Het mag zelfs dan al wat ouder zijn, hihi , vermits ik dit jaar ook 77 jaar word,

Echt ik persoonlijk zou me mijn leven zonder de veranwoording over een woefke  niet kunnen voorstellen.

Een mooie verhaal Marielle! Met aansluitend mooie reacties.
Ik wens je nog vele mooie komende momenten met je Serviër!

Verdriet is er echter niet alleen bij de baasjes.

In een ander topic vertelde ik dat ik twee 'Fauves' had.
Met een leeftijdsverschil van exact 1 jaar hebben zij 9 jaar als ware kameraden geleefd.
Onafscheidelijk en als het nodig was voor elkaar in de bres springen.
Hoe groot de tegenstander ook was.

Helaas is de oudste, Toetje, zijn stamboomnaam Passe Partout, inmiddels bijna twee jaar geleden zeer plotseling overleden.
Daan die overbleef heeft een daaropvolgende rouwperiode gekend van ruim twee maanden.
Zeer slecht eten en spelen was er bijna niet meer bij. De uitgebreide wandelingen waren voor alle partijen niet meer zoals voorheen was.
Zelfs de lievelingsplekken die er waren zoals de modderpoel en het water van de beek in het nabijgelegen bos werden genegeerd.
Totdat Daan zelf het initiatief nam. Alsof hij dacht zo is het leven niet leuk meer, dus kom op baas we gaan weer als vanouds. Op de wandelingen niet meer achterom kijken waar zijn makker bleef en de beek werd weer een poedelplek. Lekker als vanouds!

Toet is gecremeerd en staat in de huiskamer te wachten. Tot de tijd voor Daan is gekomen.
Na crematie gaan ze samen naar 'hun' plekken.
Ik hoop dat het nog geruime tijd zal duren. Maar een ding staat voor ons vast: er komt absoluut weer een 'nieuwe', want een leven zonder hond(en) is voor ons ondenkbaar.
En voor als het geval 'dat' is hebben wij reeds afspraken met de kinderen gemaakt.

Wat een mooi verhaal en leuke reacties. Ik heb Bo als pup geadopteerd uit een gastgezin, via de SPA. Er zijn regelmatig pups in de asiels. Soms worden er complete nesten gebracht. 

Wat een lief verhaal Marielle. En zo herkenbaar. Een hond is je maatje, je vriendje, een steun. Ook ik heb destijds veel tranen gelaten. Dagenlang gehuild, weken, maanden lang getreurd. Veel geschreven ook, net als jij, in een klein dagboekje. Dat hielp. En dan komt er toch- na maanden-  weer een nieuw hondje. Natuurlijk! En je ervaart, het is weer zo mooi, je bent weer zo blij. Maar je weet, ook dat gaat weer voorbij. Ooit. Weer. Steeds weer. En weer. Niet aan denken. Geniet. Van nu.

Ik ken dit verdriet zoals elke hondenliefhebber dat kent. Honden worden helaas niet zo oud. In 2013 lieten wij onze Bordercollie Andor inslapen. De dag erna gingen wij op vakantie. Op de camping in Apt aangekomen, vroeg het meisje aan de balie onmiddellijk:"Waar is de hond?" We kwamen er al voor de derde keer. Toen schoten wij allebei even vol. Tijdens het wandelen vroeg mijn vrouw:" Waarom loop je toch steeds met je hand in je zak?" Maar aan die kant liet Andor altijd met me mee. We hadden afgesproken geen hond meer te nemen. Hoewel mijn vrouw dol op Andor was, is zij nooit een huisdierenmens geweest. Na een half jaar hield ik het niet meer uit. Ik miste die vriend waarmee ik elke dag twaalf tot vijftien kilometer liep.

Andor

Ik zie je nog

Ik zie je nog, dravend langs de weg, stokken in je bek. Ik zie je nog!

Ik voel je nog. Mijn handen door je warme pels, je kop onder mijn kin, je koude neus in mijn hals. Ik voel je nog.

Ik hoor je nog. Je vrolijke geblaf na een korte afwezigheid. Je vrolijke gegrom bij een spel trekkertje trek. Ik hoor je nog.

Ik ruik je nog!  Die warme hondengeur die altijd om je heen hing en waarvan het huis was doortrokken.  Ik ruik je nog.

Ik mis je nog, na een jaar zonder jou mis ik je nog.
Ik mis die poot op mij knie. Ik mis die warme gele ogen die me zo trouw aankeken. Ik mis het bedelen om een koekje bij het vrouwtje bij de koffie. Ik mis je ongedurige wachten op de velletjes als het vrouwtje kip kookte. Ik kan mijn schilletjes van de appel niet meer bij je kwijt.

Ik mis je bij het wakker worden, ik mis je bij het slapen gaan.
Ik mis vooral je warme trouw, je liefde en je aanhankelijkheid. Ik mis het bedelen om aandacht van het vrouwtje, ik mis je teleurstelling als ze je afwees. Ik mis het stokken gooien en het balletje balletje. De tussenstops tijdens de tochten naar Nederland zijn leeg. Geen ongeduldig wachten op het stukje worst van het vrouwtje. Geen plasje doen met het baasje. Geen blaffen meer bij de tol.

Ik mis je om alles wat je was.
De tuin is leeg zonder jou. Wandelingen zijn zinloos geworden. Mijn hand mist de riem die mij met jou verbond. Jouw plekje op de bank is leeg.

Ik zou nog eens zo graag je weer op mijn schoot voelen kruipen. Mijn benen doortrokken van je warmte. Ik zou weer zo graag naast je willen zitten: mijn armen om je heen gevouwen. Ik zou nog zo graag die trouwe blik in je ogen willen zien. Jouw plaats was naast mij; naast mijn stoel. Zonder na te denken streelde ik je, gedachteloos met je verbonden. Ik hoefde je nooit te roepen; je was er al.

De dag dat we je weg brachten staat in mijn geheugen gegrift. Je had pijn in je neus. Het ademhalen werd steeds moeilijker. Ik stond er machteloos bij. Ik wilde je lijden niet, ook al zou je trouw dat lijden voor ons hebben gedragen. De auto vertrok vol van jou. Nog steeds blij omdat je met de baas en het vrouwtje mee mocht. Leeg kwam hij terug. Ik haat die lege kofferruimte; ik haat die lege plek op de achterbank. Ik heb je uit liefde weggebracht, maar een stukje van mij is met jou meegegaan.  Het vrouwtje huilde hartverscheurend om jou. Zij hield van je; ik twijfelde er aan, maar jij wist het wel.

Nu, na een jaar, mis ik je nog steeds vriend. Maar meer dan ooit besef ik de waarde van wat je mij hebt gegeven. Je gaf zonder te vragen, alles wat je had. Nu pas, besef ik de waarde ervan.
Dank je vriend.

Zo verdrietig altijd, een huisdier verliezen! Fijn dat je nu klaar bent voor een nieuwe vreugde. Ik heb zelf alleen maar ervaring met katten, maar zou ook wel heel graag een hondje erbij willen (denkt man anders over). Mooi, ontroerend verhaal.

Hans, wat een ontroerende ontboezeming. Mooier dan het mooiste gedicht! Dankjewel dat je deze gevoelens met ons wilde delen.

Beste Forumvolgers,

Hartelijk dank voor al Uw reacties en mooie gedichten. Hartverwarmend voor hondenbezitters die op één of andere manier afscheid hebben moeten nemen van hun viervoeter.

Naast droeve en treurige voorvallen moeten we vooral terugdenken aan de leuke dingen zoals:

graven en begraven van voedsel, eetgedrag, defecatie en plassen, drekrollen en stinkend thuiskomen, ronddraaien voor het gaan liggen, gras eten ( en de gevolgen)oriëntatievermogen,

blaffen en waakzaamheid, slim iets wegpikken, hun 6e zintuig, snurken en janken, wegrennen en soms uren wegblijven. Ja voor de zorg hebben de hondenbezitters toch veel aardigheid en hondenliefde teruggekregen.

Ik had niet gedacht dat dit item zoveel zou losmaken maar voor mij is het heel herkenbaar. Gedeelde smart is Halve smart.

Nogmaals dank voor zoveel empathie 

Mogelijk kunnen we ook de kat eens aan een nader gedragsonderzoek onderwerpen.

Zelf raakte ik in Frankrijk onze 'Gijs' kwijt, een prachtige hoog op de poten staande Siamees veel mauwpratende, choclat point. Vermoedelijk door een vos gegrepen :( want nooit meer teruggevonden)

Beste Forumleden,

Ook in het wild komen familieleden van onze huiskat in Frankrijk voor.

Wat is naam van het katachtige dier hier afgebeeld en in Frankrijk gevonden:

A. ringstaart kat

B. geringde kat

C. genetkat

D. genânte kat 

Dode kat?

Beste Edward,

Bijna naamgenoot van de befaamde componist :)

De foto toont geen dode (huis)kat, maar zie de mogelijkheden van de meerkeuzevraag !

één letter is al voldoende als antwoord ! 

Let op, het is een katachtige die in het wild in Frankrijk voorkomt. Helaas hier een aangereden exemplaar. De dieren zijn nu zeldzaam door o.a felle jacht in het verleden.

Beste Jan,

Ik verklap nog even niet de juiste naam van het afgebeelde dier

Wel kan ik zeggen dat de geurklieren van het dier in het verleden een gezocht element waren in de parfumindustrie. In de 17e eeuw werden ze op zolders in Amsterdam gehouden om aan het bijzondere ingrediënt te komen.

Waarde forumvolgers,

Ik wel het item ‘Honden in Frankrijk’ toch opmeten vrolijke manier afsluiten.

Ik dank u allen voor de medewerking.

Gedicht naar Staring “ Het Hondengevecht”

Bereisde Ton zag op zijn tochten, geweldig veel! Twee bullebijters vochten
voor het wijnhuis in een kleine Franse stad, terwijl hij juist aan het venster zat.

Zulk vechten,menschen-ze verslonden malkander letterlijk! Met iedereen hap ging oor of poot er af

-en glad als vet erdoor.  Ons scheiden kwam te laat!
Het restjen -op mijn eer,

De staarten ,en niets meer

Groet Ton L.