Ik ben inmiddels 20 jaar met mijn echtgenoot getrouwd en dat schijnt een mirakel te zijn. Dat was tenminste de bescheiden mening van een stel klanten van hem die zich op de leer van Feng Shui hebben gestort. Ik ben blijkbaar door mijn geboortejaar een ‘oost-type’ en echtgenoot juist een ‘west-type’ en dat geeft een hoop tegenstrijdigheid, alleen al in huis. Hij moet bijvoorbeeld met zijn hoofd richting het westen slapen om echt uitgerust wakker te worden en ik juist richting het oosten, om maar iets onhandigs te noemen. Niet heel romantisch om ‘s avonds tegen de voeten van je ega aan te kruipen. Eerlijk gezegd heb ik verder weinig kennis van het wonen en leven volgens Feng Shui, maar het gevoel dat als ik de ene kant op wil, hij dan liever de andere, komt me ook niet helemaal onbekend voor. 

Toch hebben we menig ultieme relatietest samen doorstaan. Zwanger kamperen in een klein tentje op een dun matje met snertweer bijvoorbeeld of met een gammele camper, twee klapbanden, een kleuter, een peuter en een baby aan de borst in de vrieskou langs de autoroute overnachten. We hebben samen meer dan eens in de Ikea gewinkeld tegelijk met nog een miljoen anderen die ook toevallig net dáár moesten zijn en we hebben zelfs de kasten, bedden en schoenenrekjes van deze winkelketen samen in elkaar gezet. We zijn minstens negen keer verhuisd, hebben eindeloos verbouwd en schurkten met enige regelmaat zij aan zij langs de financiële afgrond. Allemaal potentiële breukmomenten, maar overleefd ondanks ons oost-westconflict.

Overmoedig geraakt stapten wij vorige week samen in een kajak.

Ons gezin was bij uitzondering weer eens compleet inclusief de vriendin van mijn oudste zoon en dus wilden we iets gezelligs doen met elkaar. Dat is op zich al vrij ingewikkeld met al die verschillende windrichtingen, maar kajakken leken we allemaal wel leuk te vinden. Met een busje werden we een paar kilometer stroomopwaarts gereden vanwaar we met drie kajakken ons weer terug omlaag mochten laten stromen. Ik begon samen met dochter in een kajak die zo stevig was opgepompt dat ik met mijn bilpartij nauwelijks in de boot paste en het gevoel had dat het bloed langzaam uit mijn benen geknepen werd. Mijn zwemvest werd omhoog geduwd tot ver boven mijn schouders en slokte mijn kin op, terwijl mijn helm mijn oren dubbelklapte. Ik voelde me net een stevig ingebonden rollade. 

Al snel ontdeed ik mij, geheel onverantwoord, van helm en zwemvest en wisselde met zoon van kajak. Zo kwam ik bevrijd uit mijn inbakering achter echtgenoot te zitten die elke anderhalve seconde streng naar achter riep: “STUREN!” Ik was ‘stuur’ omdat ik achter zat en echtgenoot die voor zat was ‘motor,’ zo werkt dat met kajakken, maar echtgenoot kon het natuurlijk niet laten ook mee te sturen en ik moet toegeven dat het even duurde voordat ik door had aan welke kant ik ook alweer die peddel dwars op het water moest zetten om oostwaarts of westwaarts te gaan. Toch hadden we veel lol met zijn allen. 

Toen gebeurde er een paar onverwachte dingen.

Niet ver van onze eindbestemming is een waterval op de route, waar je door middel van een soort glijbaan met de kajak vanaf moet. Mijn oudste zoon is fotograaf in spe en wilde ons vastleggen op het moment dat we samen naar beneden roetsjten. We moesten dus bovenaan wachten op een gil van hem en dat deden we gedwee. Na een klein momentje wachten hoorden we inderdaad een gil en stortten we ons naar beneden om daar rakelings langs de stomverbaasde fotograaf te zeilen die halverwege was zijn camera te installeren. Het geluid dat wij gehoord dachten te hebben was duidelijk niet van hem geweest. De anderen stonden langs de kant te wachten en schreeuwden naar ons dat we ook moesten stoppen om het nog een keer over te doen. Je kan daar namelijk vrij gemakkelijk de kant op en een stukje terug naar boven lopen met de boot. Ik wilde daar best aan meewerken, maar al stuur je nog zo knap en zet je de spaan precies aan de goeie kant dwars op het water, als de ‘motor’ dienst weigert heeft dat geen enkel effect. Echtgenoot bleef doofstom voor zich uit staren met de dubbele peddel bewegingsloos op schoot, terwijl ik opgefokt en zonder succes de kant probeerde te bereiken door zowel ‘stuur’ als ‘motor’ te zijn. De kinderen keken ons verwonderd na. Toen we een paar honderd meter verderop eindelijk tot stilstand kwamen zagen we mokkend toe hoe de rest van de familie dan ook maar achter ons aan kwam. Fotozoon en vriendin als laatste, want hij moest eerst zijn camera ongebruikt weer terug in de waterdichte ton opbergen. 

Gelukkig bestaat zo’n ton en goddank waren zij wel zo verstandig geweest hun zwemvest en helm aan en op te houden, want door een noodlottige combinatie van rots en stroming sloegen ze plotseling om en lagen opeens ondersteboven. Geschrokken zagen we ze al snel weer boven water komen en gelukkig kon je daar staan, maar hun kajak dreef wel langzaam bij ze vandaan. Ik duwde ons van de kant af om de lege boot te onderscheppen, maar had even geen rekening gehouden met mijn echtgenoot die daar met zijn westfocus natuurlijk geen heil in zag en terug bij de oever probeerde te komen. Kibbelend kwamen we een tiental meter stroomafwaarts aan de andere oever terecht en had zoon zelf de kajak al te pakken gekregen. Toen ik vervolgens een peddel zag langsdrijven bedacht ik mij geen moment, liet mijn westelijke wederhelft los en sprong met oostelijke dramatiek zonder zwemvest uit de boot. Het was aardig diep, ik kon daar niet staan, maar deed een paar slagen en kreeg wel de riem te pakken. Echtgenoot schrok zich wild van deze onbezonnen actie en zag nu wèl reden om in beweging te komen. Ik moet bekennen dat de stroom sterker was dan ik had verwacht, maar dankzij dochter die inmiddels ook om één of andere reden te water lag en de schakel vormde tussen de boot met echtgenoot en de peddel waar ik aan hing werd ik niet met de stroom meegesleurd. We kwamen in rustiger vaarwater aan de kant en iedereen kon weer aan boord. Ook zoon en vriendin waren ondertussen heel rustig buiten onze strubbelingen om weer veilig in hun schuitje geklommen. 

Na deze hele toestand moesten we wel even bij zinnen komen met zijn allen, maar daarna trokken we braaf allemaal onze zwemvesten aan, zetten de helmen op en meerden met ons meest onschuldige gezicht drijfnat bij de kanoclub aan. Alles helemaal goed gegaan, kajakken, peddels en gezin nog compleet.

Oost en west samen in een kajak, bezint eer ge begint.