Mijn ervaring geeft me in dat mensen die in het éne land niet gelukkig zijn, dat in het andere land óók niet zullen zijn. Nederlandse émigré's die iets wilden ontvluchten gingen doorgaans weer terug. Evenzo denk ik, dat als je in Frankrijk niet gelukkig bent, het zinloos is naar een ander land te emigreren: daar zal je al gauw hetzelfde ervaren.

Frankrijk is in veel opzichten niet beter dan Nederland, maar ook niet slechter: je geluk moet je ergens zelf vinden. Wel is Frankrijk véél meer "familie-ziek" dan Nederland: op feestdagen zit men vaak bij familie, en dan zijn de niet-verwante) vrienden soms bijzaak. 

Ik denk dat het slagen van 'n emigratie enerzijds te maken heeft met je eigen opstelling: hoe flexibel en open sta je tegenover dingen die anders werken of waar in je nieuwe land anders over gedacht wordt (cultuur/mentaliteitsverschil). Hoeveel energie ben je bereid te investeren (en/of tegenslagen te accepteren) om te slagen?

In hoeverre heb je je nieuwe land verheerlijkt en komen die overtroffen verwachtingen niet uit? In hoeverre ben je je bewust van wat je achterlaat en de moeilijkheden die je jezelf op de hals haalt (want na 'n eerste moeilijke periode vol strubbels blijft alles toch altijd nét iets ingewikkelder in je adoptieland dan in je geboorteland, hoe goed ingeburgerd je ook bent en hoe goed je de taal ook spreekt). Sommige mensen vluchten voor drukte, gebrek aan ruimte of klimaat. Die zullen dat in FR wel vinden, maar je geeft ongetwijfeld ook dingen op die je wel kunt waarderen van NL. Het paradijs op aarde bestaat niet. Ieder land z'n voors en tegens. Het is maar wat voor ieder persoonlijk het zwaarst weegt, welke achterliggende motivatie er is waarvan gehoopt wordt dat het nieuwe land dat wel biedt. Ik ben het niet met je eens, Hans. Je kunt wel dingen ontvluchten maar niet jezelf.

Ga je alleen of ga je met partner of gezin (kunnen kinderen aarden/vriendjes/school etc.). Alle combinaties hebben zo hun voors en tegens. Alleenstaanden zullen 't wellicht moeilijker hebben in het begin maar zullen ws. wel sneller/beter de taal leren en integreren. Jongeren zullen wellicht eerder integreren dan zij die 20 of 30 jaar ouder zijn. Stellen blijven misschien eerder op zichzelf. Gezinnen komen wellicht snel in contact met lokale ouders. Andere mensen doen geen moeite te integreren cq. de taal te leren en zoeken andere Nederlanders of buitenlandse communities op voor sociale contacten. Bijv. expats omdat ze niet verwachten lang in hetzelfde land te blijven.

Tevens denk ik dat het ook te maken heeft met hoe je op je nieuwe plek ontvangen wordt. Het ene land staat wellicht opener tegenover de vestiging van 'n Nederlander (of andere buitenlander) dan het andere De ene plek in datzelfde land (bijv. 'n stad waar je al aanwezigheid van andere nationaliteiten hebt, of 'n toeristisch gebied bijv.) is niet hetzelfde als 'n gehucht op het platteland. En daarna is het ook afhankelijk van persoonlijke ervaringen want de één treft 't misschien slecht terwijl de ander juist prachtige mensen tegenkomt.

Ik kwam van de week 'n Portugees tegen die in heel veel landen is geweest cq. gewoond heeft. Naar Portugal wil ie nooit meer terug. Over Engeland was ie goed te spreken, Spanje was ok, Nieuw-Zeeland was z'n favoriet. Maar ja, stel je voor dat ie 't slecht had getroffen in de UK of Nieuw-Zeeland. Dan waren die landen niet op nr 1 en 2 geëindigd. En voor iemand anders is of klinkt Portugal misschien als het paradijs...

Voor zover ik kan lezen vraagt Wim hier naar ervaringen van Nederlanders die gewoond hebben in verschillende landen. Niet naar ervaring met emigreren naar Frankrijk vanuit Nederland alleen. Waarom vind iemand het bv makkelijker om te leven in Portugal in plaats van Frankrijk. Of waarom is iemand vanuit Engeland naar Frankrijk gekomen? Aangezien ikzelf dit ook heel interessant vind wacht ik geduldig op zo'n ervaring.

Een interessante vraag. Maar blijkbaar is goed lezen hier een groter probleem

Wim schreef:  "Ik wil niet (opnieuw) een discussie aanzwengelen over de culture verschillen tussen Nederland en Frankrijk, die al vele malen zijn langs gekomen op dit forum."

Dus gingen vier van de zes reacties over de niet van toepassing zijnde culturele verschillen...

Onze zowel positieve als negatieve ervaring v.w.b. het wennen aan de cultuur in een land is sterk ingegeven door zeer plaatselijke omstandigheden. We zouden die micro ervaring niet ‘op landniveau durven te extrapoleren ’. Daarnaast zijn onze persoonlijke kennis en interesse sterk sturend (beheersing taal, waardering omgeving, waardering van tal van overige subjectieve zaken).

Het lijkt me op zijn zachts gezegd erg moeilijk dit onderwerp in een echt goede lijst vast te leggen. Dat zou een enorme internationale studie vergen. Wie gaat die betalen. En waarom? Wim, en het artikel zelf, stellen ook al vragen bij de causaliteit en de representativiteit van het opgestelde lijstje. 

Dus het blijft vermoedelijke gezellige borrelpraat met net zoveel ervaringen, als meningen als mensen. Mooi toch ;-).

Ik denk dat daar geen wetenschappelijke studie op los te laten is; ieder mens is anders en elke situatie is anders. Verder ben ik altijd uitgegaan van het motto: "er komt niemand vragen of ik buiten kom spelen, ik moet zelf in beweging komen. Ik heb als expat 5jr in Indonesie en 4jr in Polen gewoond (net na de val vd Berlijnse muur). In die landen mocht ik niet 'echt' werken en kon alleen vrijwilligerswerk doen. Ook goed. Maar het wonen en werken in Frankrijk vind ik persoonlijk wel prettiger.
De periode in Polen was enorm interessant, maar alle contacten waren moeizaam en wantrouwerig (begrijpelijk). Uiteraard was de taal in het begin een ding, maar ook later bleef het vaak beperkt tot een praatje 'mooi weer/geen weer'. Wel was het geweldig om mee te maken hoe graag jongeren vooruit wilden. Ik werd regelmatig op straat aangesproken of iemand even met me mee mocht lopen en dan engels wilde spreken. 
Frankrijk gaf me de kans om gewoon te werken waardoor je onderdeel wordt van een gemeenschap. Iedere gemeenschap discrimineert, of je nu nieuw komt te wonen in Emmen of in Cotignac. Maar achter de geraniums wegkruipen helpt ook in Emmen niet. 
Voor mij biedt Frankrijk, prachtige natuur, heerlijk eten, aardige, redelijk toegankelijke mensen met een prettig gevoel voor humor en ruimte om van dit alles te genieten. Natuurlijk heb ik ook mijn komische en soms irritante ervaringen, dat kan liggen aan cultuurverschil op gewoon aan mezelf. Ik heb niks tegen Ned maar ik voel me prima op mijn gemak in Frankrijk en dan met name in Bretagne.

Interessant onderwerp. Ik ben met een Française getrouwd in 1971. We hebben eerst 7 jaar in Nederland gewoond, dat is haar zeer goed bevallen en heeft zelfs zeer goed Nederlands leren praten en schrijven.

Toevallig viel ik op een Amerikaans bedrijf die in Frankrijk een bureau wilde openen, maar je moest verschillende talen spreken, hetgeen mijn geval was (NL, FR, D, EN). We zijn toen in 1978 naar Frankrijk verhuisd en … sedert die tijd altijd in Frankrijk gebleven. We hebben nooit moeilijkheden gehad met de wijze van leven, manier van reageren, enz. We hebben snel vrienden gehad en met mijn collega’s was er een zeer goeie relatie.

Ik heb dus in feite totaal geen moeilijkheden gehad met het Franse leven, manier van leven, manier van reageren, enz. In tegendeel het was cultureel gezien een zeer rijke ervaring.

Een verschil is dat als een afspraak maakt, dan zijn de Fransen vaak een beetje te laat. Hier in Anjou heet dat “le quart d’heure Angevin” hetgeen je het “morele recht” geeft om een kwartier “te laat” aan te komen.

Wij als Nederlanders zijn meer precies en we zijn altijd op tijd of zelfs 5 of 10 min eerder.

Ik krijg bijvoorbeeld altijd complimenten van de ouders van de studenten aan wie ik Engelse les geef, want ik ben altijd precies op tijd (of 5 min eerder) en dat valt hun op.

Ja, verder de Fransen zeggen altijd “U” en wij zeggen veel gauwer “je en jij”. Daar hebben ze moeite mee.  En … een leuke gewoonte is dat als je iemand ziet die je kent (buren, vrienden, collega’s, …) , altijd 2 of 4 kusjes geeft. Dat doen we niet in Nederland. En dan natuurlijk de Franse gastronomie met vaak volledige zalige en zeer complete maaltijden, ….. dit doen we vaker in Frankrijk dan in Nederland. En … altijd een glaasje goeie Franse wijn bij je eten. De echte Baguettes, en de zalige uitmuntende kaassoorten, slakken eten, …  !!

Groeten en een prettig Pinkster weekend !

Jean

Helemaal mee eens Helga. Je zou zelfs omgekeerd kunnen stellen dat de uitkomst van dergelijke onderzoekjes wat vertelt over  ‘Naar welke landen emigreren over het algemeen wat voor type mensen’. Dat is een net zo (weinig) valide hypothese. 

Wim,
Interessante vraag die je stelde.
Maar wat is emigreren en nog moeilijker begrip integreren. Is voor iedereen anders. Wij zeggen altijd ‘’Home is where the heart is’
Frankrijk is het zesde land waar we nu alweer 18 jaar met veel plezier wonen.
Woonde in mijn jeugd op een land weggetje buiten Delft ( Delft jou wel bekend) met veel ruimte, nu volgebouwd.
Zocht 50 jaaar geleden naar zelfde ruimte, een betaalbaar huis met grote tuin en schuur voor de hobbies en mijn vriendin/vrouw zag dat ook wel zitten
Trokken en lijn Assen -Roermond en zochten ten oosten naar werk, en ‘’emigreerde ‘’uiteindelijk naar Noord Limburg. Om daar te wonen en werken. Toen zei men al ‘’zou je dat wel doen, zo anders ?’’, en hebben dit heel ons leven gehoord.
Tussen door nog aan emigreren gedacht , o.a Canada Nieuw Zeeland. 50 jaar later 3 weken heel NZ rond getourd, schitterend land, maar eind van de wereld, eiland en 1 cultuur, te beperkt. Canada , Britisch Colombia, zou nu de voorkeur hebben , als ik jong was. Schandinavie zou ook nog een optie zijn,
Woonde en werkte al snel voor 2 jaar in USA, nog meer ruimte, schitterende natuur, alles was goedkoop, cultuur van barbequen met vrienden in de tuin, etc. sprak ons aan. Na terug keer willen en kunnen emigreren naar USA. Niet gedaan en zou er nu 50 jaar later niet willen wonen, cultuur zo veranderd

10 jaar later 3 jaar in UK gewoond/gewerkt, alles was veel duurder als Nederland, terwijl collega’s minder verdienden. Heel England verkend , en genoten van de oude dorpjes, theater en musea in London. Het rangen en standen verschil veel me op, management in de blauwe pakken. Groot verschil met USA. England niet mijn voorkeur , en zeker nu niet voor allerlei redenen

Was inmiddels 2 keer in Japan geweest voor enkele weken en dat land boeide me enorm, zo anders en we zeiden, al moeten we op een flatje wonen, daar willen we een keer wonen. En uiteindelijk kwam de kans, eerste keer 5 jaar met onze 2 kinderen. Tweede keer 4 jaar met zijn tweeen. Heel Japan verkend met de auto camperend met onze zonen, en nog meer op de motorfiets , tijdens tweede verblijf Lange dagen gedurende de week, maar weekend en vakantie de accu opladen in de schitterende natuur
Moeiljkste land om te wonen, werken , Veel aanpassing en studie moeten doen om te overleven, maar uiteindelijk een van de beste ervaringen uit ons leven geworden. Duur land, heel veel regeltjes, zeer veilig, zeer vriendelijke cultuur, maar voor nederlandse begrippen afstandelijk, Aanpassen aan hun regels is daar key . Zou ik er kunnen wonen en echt integreren, ja op het platteland, maar nee, te veel regeltjes als je echt moet integreren., b.v. door een huwelijk

Plan om in Frankrijk te gaan wonen met pensioen werd toentertijd gemaakt na veel afwegingen en hoorde opnieuw, moet je niet doen, mooi land , chauvinistisch, en alleen goed voor vakantie. Was er 1 keer 1 dag geweest op zakenreis, maar kon nooit erger zijn als zeer chauvinistisch Japan

Terug in nederland ging het slecht met de zaak , en de reis 4 jaar uitzitten viel me zwaar. Oude USA baas vroeg al Jaren of ik wilde veranderen, maar pensioen breuk hield dat tegen, Nu gaf de situatie een zetje en we woonde /werkte 4 jaar in China. Je zou denken , beetje zelfde cultuur als Japan, maar heel anders Alles was goedkoop, alles te regelen, als je maar betaald ,geen regeltjes .Afspraken moeten dagelijks opgevolgd worden, anders gebeurt er niets. Zeer hardwerkende en leergierige mensen Zou ik er kunnen wonen. Nee en China laatste 20 jaar erg veranderd, niet in het voordeel

En nu 18 jaar met pensioen in Frankrijk, gingen van 26 miljoen inwoners naar 16 in ons gehuchtje. En heeft ons elke dag bevallen . Zijn wij geintegreerd? Is maar hoe je het bekijkt. Wij genieten van de beleefde cultuur, de charmante taal, onze franse vrienden, de ruimte en natuur en nog vele andere zaken.

Hebben geleerd integreren is genieten van alles wat anders c.q. beter is (mijn broer zei eens (” jullie pikken de krenten uit de pap”) en had daar waarschijnlijk gelijk in. Stoor je niet aan alles wat minder leuk is, elk land heeft wel zo’n lijstje van plussen en minnen. Zoek maar mogelijkheden!
En per persoon zo verschillend wat je zoekt en waar je van geniet. Zeer belangrijk om te weten voordat je een stap maakt om van woonland te veranderen , en nog belangrijker wat is belangrijk voor de man en vrouw en evt kinderen en groot verschil moet je nog werken of voor pensioen

Samengevat, emigreren is houden van alles wat anders, uitdagender is, maar vergt veel inspanning om er wat van te maken. De kunst is om van die inspanning en het resultaaat te genieten!

Woon nu al enige jaren grote delen van mijn tijd in Frankrijk. Daarnaast woon ik ook in Turkije (voor sommigen ook in Europa gelegen) en heb daar ook gewerkt. Heb ook nog circa twee jaar in België (Brussel) gewoond en gewerkt. Het is onvergelijkbaar: in FR woon ik op het platteland en in TR en B in grote steden. Het de voet aan de grond krijgen, thuis voelen en vrienden maken in FR ging moeiteloos. De ervaringen in TR en B zijn in grote mate gekleurd door het werk. Zou ik het toch willen vergelijken dan staat FR op nummer 1.

Nou Wim ik voel mij fijn in Frankrijk alsof ik op vakantie ben. Ik heb natuurlijk jarenlang gestalt-trainingen gegeven in Frankrijk tijdens de vakantieperiodes. En ik heb erg positieve ervaringen ofwel fricties met de bureaucratie pak ik aan en dan komt alles op zijn pootjes. Heerlijk weer en prachtige natuur, de ruimte als je niet in de stad woont. 

Mijn ervaringen met wonen en werken in Thailand, Spanje en Italië zijn weliswaar positief: leuke mensen en prettige leefomstandigheden, maar mijn keuze werd toch Frankrijk vanwege de betere organisatie van de overheid. Onverwacht bleek het ook gemakkelijk om Franse vrienden te maken, dus in sociaal opzicht vinden wij het fijn leven in de Hérault.

Na het lezen van de titel van je bericht, vroeg ik me af: zou ik me nog/weer thuis voelen in Nederland? 

Ik heb nu in totaal 26 jaar in Frankrijk gewoond, 1 jaar terug naar Nederland. Eenmaal terug wilde ik zo gauw mogelijk weer weg uit Nederland. En dat is jaren geleden. Nu zou ik er nog minder kunnen aarden. Alles wat destijds tot mijn emigratie heeft geleid is 100x erger geworden.

Ik heb ook 1 jaar in Spanje gewoond maar net als bij Ad van Henk is die periode niet erg vergelijkbaar met met verblijf in Frankrijk. Ik woonde nabij Barcelona (Catalonië, wat toch niet hetzelfde is als "Spanje"), door werk, terwijl ik in Frankrijk altijd op het platteland gewoond heb. Massa-ontslagen bij bedrijf en crisis in Spanje leidden dat ik daar helaas niet kon blijven. Terug naar Frankrijk.

Als ik de 2 landen met elkaar vergelijk: Spanjaarden zijn veel optimistischer (ondanks die crisisperiode), en vriendelijker/behulpzamer bijv. in de middenstand/instanties. In Frankrijk is het altijd crisis: Fransen klagen. Het is aangenamer om te leven in 'n omgeving waar het glas half vol is. Spanjaarden flaneren 's avonds, zitten op 'n bankje op 't plein te kletsen, eten tapas op straat etc. Fransen zitten met de luiken dicht voor de tv (zal ook met het klimaat van doen hebben). In Frankrijk is het (vooral bij instanties) eerst nee en na veel aandringen/bewijs/papier toch schoorvoetend ja. Enorme bureaucratie, bergen papier voor 't minste of geringste, maar steeds meer kan gelukkig online nu. In Spanje is 't "ja hoor geen probleem", geen papier, maar vervolgens heb je geen bewijs en word je opgelicht. En al ben je 'n gewaarschuwd mens en neem je voorzorgsmaatregelen, of zelfs 'n advocaat (2x) dan komen ze er nog mee weg. Bij allerlei zaken: winkels, makelaar, huiseigenaar, telefoonaanbieder, overheid etc. De Spanjaarden hebben over het algemeen meer begrip en geduld als je de taal niet goed beheerst, vinden het interessant 'n buitenlander tegen te komen en doen hun best hun 3 woorden Engels te laten horen. Ik kreeg van de gemeente 'n brief die me welkom heette en een folder om gratis lessen Catalaans te volgen, maar dat heeft wellicht te doen met het sterk verankerde verlangen van 'n hoop Catalanen om zich af te scheiden van Spanje. In Frankrijk heb ik gemerkt (althans hier op het platteland) dat 'n goede beheersing van de taal (en cultuur) echt wel noodzakelijk is om in te burgeren. Hoe beter je die beheerst en over lokale zaken kunt meepraten hoe meer je geaccepteerd wordt.

Spanjaarden jij-en en jou-en zoals de Nederlanders (of zelfs nog meer/eerder), Fransen vousvoyeren en beschouwen tutoyeren al gauw als te familiair. Het kost veel tijd om aan te voelen wanneer je dat wel kunt doen. Op 'n Nederlander komt dat vousvoyeren afstandelijk en overbeleefd over. Overigens komen nu Nederlanders mij soms grof over. Fransen zijn veel beleefder, ingetogener. Spanjaarden komen soms als wat meer ordinair over (als ik dat zo mag zeggen).

Fransen hebben cultuur en hun geschiedenis hoog in het vandaal staan. Dat is in Nederland en Spanje minder. Iets waar ik echter nooit aan zal wennen is het Franse chauvinisme en de argwaan voor alles dat niet Frans is.

Ik heb niet zoveel problemen gehad om te wennen in Frankrijk. Mijn verblijf in Spanje was te kort, maar ik zou er graag nog wel weer naar terug willen. Ik heb in Spanje een hele hoop pech gehad, maar ik denk wel dat 't 'n aangenaam land is om te wonen. De leef/eet/werktijden bevallen me er beter, het optimisme ook.

Overigens, het artikel rekent Israël tot Europa, dus over Turkije zou ik niet vallen. En het is raar dat België, waarvan het Vlaamse deel nog tot 1830 bij het Nederlands koninkrijk hoorde, niet bovenaan de lijst staat. Een Nederlander, en zeker een Noord-Brabander, zou mijns inziens toch héél wat minder moeite hebben met het wennen aan Belgisch Vlaanderen dan aan Zweden, Finland of Noorwegen. Het is 'n vreemd onderzoek dat ik met 'n korreltje zout neem.

Als je niet goed in je vel zit, dan zit je in elk land dan ook in hetzelfde vel met grote mistroostigheid tot gevolg heb ik om mij heen gezien...

Mijn ervaring met de verschillende woon en werklanden is op hoofdzaak ten eerste dat in ene land beter dan het andere de bureaucratie is geregeld op de integriteit index.(corruptie) Ten tweede is in bijv Cambodja het moeilijker contact maken met plaatselijke bewoners dan in GB, Duitsland en of Frankrijk. En de laatste drie zijn vanzelfsprekend ook verschillend;

Daarnaast wordt voor mij Nederland maar steeds "kleiner" in de mate dat je jaren internationaal op pad bent geweest, ..Met de huidige Nederlandse leefsfeer.....? laat mij dan maar lekker hier werken en wonen....

De ruimte hebben letterlijk en figuurlijk juist omdat je niet 'local' bent...

even in EU statistiek gekeken zie afbeelding

Wij zijn in 1978 naar Frankrijk gekomen, eerst in de Parijse regio en sedert 2008 in de Anjou streek.

In 2008 hebben we de eerste week na onze aankomst een aperitiefje georganiseerd voor al onze buren. Dit zijn ze niet gewend in Frankrijk en is echt Nederlands.

Dit voorkomt dat ze allemaal zeggen: “wie zijn die nieuwe buren, hoe zijn ze, wie zijn ze,enz enz…”

Het grote voordeel was dat we dus gelijk kennis hebben gemaakt en gelijk op al hun vragen hebben geantwoord.

We hebben sedert die tijd gelijk met alle buren een zeer goede relatie die, ja inderdaad, ons toen ook op een aperitiefje uitnodigden. Sedert die tijd gebeurt dat dus zo af en toe “regelmatig” sedert 2008.

Dus zeer positief !

En woonde in Maleisië op het Oostelijke deel Sabah, dat was gewoon een avontuur dat ik nooit zal vergeten, maar werken met Maleiërs, Chinezen, Hindoes enz was natuurlijk niet te vergelijken met werken met Fransen, toch een kleine overeenkomst op geen van allen kon je echt aan! Ook nog in Nigeria in Jos Plateau State gewoond, daar wint Frankrijk het natuurlijk op alle vlakken van. Jaartje Parijs indertijd nog tussendoor. Maar alhoewel ik helemaal weg ben van de Gers (nu 23 jaar), kom ik nooit los van Nederland en dan Friesland in het bizonder, want wat is het daar ook aangenaam om te verblijven, op straat groeten de mensen je nog, in de winkels sturen ze de rekening achteraf omdat ze je kennen. (is in de Gers ook zo trouwens). Toch gaat mijn uiteindelijke voorkeur uit naar Fresland en niet naar Nederland/Frankrijk.  

Tja de Friezen snappen het nog steeds niet ha ha ....maar Friesland=Nederland

Robert, ik weet niet of jouw "niet goed in je vel zitten" een reactie was op mijn bericht en mijzelf, maar indien ja, dan heb ik ofwel mijn tekst niet goed geformuleerd ofwel heb jij hebt 'm verkeerd geïnterpreteerd.

Ik bedoelde aan te geven dat de Fransen het altijd hebben over crisis en altijd wel wat te klagen hebben, terwijl toen het echt crisis was in Spanje (na 2008) en de mensen hun werk verloren, hun huis verloren en families in moesten gaan wonen bij hun ouders, mensen de vuilnisbakken langsgingen op zoek naar schroot en andere verkoopbare zaken, ze evengoed de moed erin hielden, grapjes maakten en niet klaagden. Spanje komt derhalve vrolijker op mij over. Niet van die conversaties altijd in mineur die ik hier vaak meemaak.

Wij hebben in vele landen gewoond van MO en VO tot USA en UK. Wij voelden ons overal thuis in ons eigen plekje dat warm en vertrouwd was. (Dankzij inrichten door mijn vrouw). Of je je thuis voelt in een land hangt vooral af van de interactie met de naaste (werk) omgeving. De taal is daar een essentieel onderdeel van. Voor ons als Nederlanders was Engels vrijwel overal gebruikelijk. Dus hangt het geheel van jouw interactie met de lokale omgeving af en die bepaal je grotendeels zelf ook. En vergeet niet dat alles nieuws is en je dus de norm moet leren, en zeker in het begin ben je gast. 
totdat we weer in NL kwamen. Dat was de grootste culture shock. Dat komt nmm omdat het daar niet nieuw en spannend is maar omdat je verwacht dat alles nog net zo werkt en voelt als toen  je Nederland verliet. En je oude omgeving zit al helemaal niet te wachten op de onvermijdelijke vergelijkingen die de remigré trekt tussen daar en hier. We hadden het niet naar ons zin ……..
dus was Frankrijk vanwege weer, natuur de volgende woonplek maar nu wel met een taal barrière. En zelfs daarmee viel het wel mee omdat de meeste Fransen erg behulpzaam zijn als men merkt dat je je best doet en paar woorden Frans spreekt. En dan is alles weer nieuw, en spannend hangt het weer grotendeels van jezelf af of de directe omgeving  die zo nodig is om je thuis te voelen je accepteert.

warm aanvoelen, je thuis voelen is voornamelijk een reflectie van je eigen gedrag en opstelling

Wij wonen nu 18 jaar in FR, nu in Bretagne, wij hebben dit landje ons eigen gemaakt. Dit doe je dus zelf, anders gebeurt er niets. Wij zijn niet gevlucht maar zijn gewoon een soort van reiziger die het leven opzoekt. Vroeger woonden wij in British Columbia Canada, en toen was het daar op t platteland heerlijk toeven, je kende iedereen. Nog wel erover nagedacht, mar nu zou ik het nooit meer willen, maar het is zoóó mooi daar!

Nederland is een fijn gezellig landje, maar na al die jaren ons ontgroeit, het is druk, nog voller als toen en nu (voor ons) onbetaalbaar geworden.

Maar Bretagne is voor ons een landje waar wij ons thuis voelen, Een vooruitstrevende regio, waar (bijna) iedereen nog vriendelijk is naar een ander.

Dus voor ons is het Frankrijk!

Ik denk dat in de noordelijke landen beter Engels wordt gesproken. En de meeste Nederlanders spreken geen of nauwelijks Frans.

Iedereen dank voor de bijdragen. ik dacht na de opmerkingen over Friesland dat het wel klaar zou zijn, maar het pruttelde nog rustig voort (zou mooi uitgekomen zijn, ik kom net terug van het Oranjewoud Muziek Festival (was weer geweldig!).

Er lijkt (nog steeds) een hele grote behoefte aan een vergelijking tussen de Franse en Nederlandse cultuur en wat dat heeft gedaan met de persoonlijke emigratiebeslissing. De meeste bijdragers aan dit draadje konden het niet helpen (waar het hart van vol is....enz), ondanks mijn verzoek om dat niet te doen. Aarzel niet, begin een nieuwe discussie over dit onderwerp op dit forum. Er is grote belangstelling voor!

Een enkeling heeft wel gepoogd te antwoorden op mijn vraag (hartelijk dank daarvoor). Ook al was mijn vraag beperkt tot Europese landen, gingen verschillende deelnemers toch wereldwijd. Het heeft mij  niet geholpen om een plausibel antwoord te formuleren waarom Frankrijk op de 20ste (!) plaats staat van Europese landen als het gaat om waar Nederlandse emigranten zich het snelst thuis voelen.

Hartelijk dank voor jullie bereidwilligheid om mee te discussiëren en in sommige gevallen voor het blootleggen van jullie diepste gevoelens, maar ik ben niet opgeschoten met mijn vraag. Wie weet, pik ik toch nog wat mee uit die discussies over cultuurverschillen tussen Frankrijk en Nederland, die ongetwijfeld nog gaan komen op dit forum.

Wim

Ondanks dat aangegeven wordt dat taalbeheersing niet werd meegenomen in de uitslag is het opvallend dat in 11 van de 13 bovenste landen Scandinavisch, Engels of Duits gesproken wordt, talen die Nederlanders gemakkelijk leren. Dat zou een grote rol bij de inburgering gespeeld kunnen hebben.

Israel is een geval apart, voor Joden voelt dat als 'thuis komen' begrijp ik van meerdere vrienden.

De relatief hoge score van Tsjechië, Kroatië, Slovenië, Slowakije, Polen en Portugal zou te maken kunnen hebben met de vriendelijkheid van die volken tegenover Nederlanders.

Wim zoals je bekend is veel op internet te vinden..

Ik vermoed nog een andere ontwikkeling namelijk dat politiek en sfeer verrechts EU wijd in de diverse landen en dat ga je merken.... Ik denk dat emigreren mogelijk in ander licht komt te staan in de nabije toekomst....en hoe welkom heten we elkaar nog?

Zat vanmorgen de ploeg cantonniers hier koffie te drinken om 6.30u. Vertelt die dat die omgeven is door "toeristen"..Ik zeg maar die buren wonen daar toch permanent bij jou in de hameau? Ja maar het zijn een Duitser en verderop een Belg en een Nederlander en die zijn allemaal gepensioneerd en komen hier alleen maar halen, werken niet gaan naar ziekenhuis en dat kost enz ens.......ik adem inhouden. Deze streek stemt 92% extreem rechts...

Ik zeg: maar wij zijn toch dan ook toeristen, geef de koffie maar terug ha ha. Zegt die bloed serieus: Jullie werken hier dat is anders....

Ik dacht ff dadelijk zegt die " alle buitenlanders enz..."