Dit doet mij denken aan de oude Limburgse klassieker "Daarboven in de toren". Nee, hier luidt men de klokken niet bij het overlijden van een dorpsgenoot. Het oude romaanse kerkje ligt er verlaten bij. Missen zijn er nauwelijks. Een enkele keer een begrafenis. Wij hebben ook geen last van de klokken omdat we twee kilometer van de kerk af wonen. En klokken kunnen overlast geven. In mijn tijd was onze HBS in Dongen in een oud gebouw naast de koepelkerk (rijksmonument gebouwd door Kuipers) gelegen. Als de klokken luidden kon je de les wel vergeten. En als er een begrafenis was duurde dat best een poosje. De hele tocht naar het kerkhof werd er geluid. Deze oude Roomse traditie is gelukkig een beetje weggeëbd. Er zijn mensen die van carillonmuziek houden. Ik vind het verschrikkelijk. 

Wat een leuk berichtje Peter Jan. In antwoord op je vraag: ja, in ons dorpje (Frans- Catalonië) wordt bij overlijden van prominente dorpsbewoners ook de klok geluid. De klok is anders dan de klok die gewoonlijk luidt. In ons dorp gaat het om de grootste en de zwaarste klok van het kerkje. Met een hele lage toon, alsof het een diepe bas betreft. Boem Boem, met lange tussenpoze, tot ca 5 seconden. Het stemt erg droevig. Maar het is ook heel mooi, het ontroert.

:" rijksmonument gebouwd door Kuipers" .  Bedoelt u misschien niet Cuypers ?  (CS + Rijksmuseum Amsterdam & vele RK kerken)

Cuypers, Joseph en Pierre https://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Laurentiuskerk_(Dongen)

Niets af te willen doen aan een leuk authentiek verhaal van jou Peter-Jan, maar ik mis toch weer een kritische noot hierbij, want waarom :

" Vrouw: men luidt tweemaal per klok, beginnend met de kleinste en dat drie keer."

  "Man: men luidt driemaal per klok, beginnend met de grootste, ook drie keer."

Leg mij eens uit, eeuwige katholieke kerk, waarom een vrouw kennelijk weer iets minder belangrijk is dan een man???  Verklaar u, niet weer in "godsnaam'" maar gewoon in menselijke naam, nader s.v.p.

Bij ons in het dorp in de Noordelijke Meuse luidt men ook de klokken bij een overlijden. Vorig jaar overleed er een bewoner van een tweede huis en ook voor hem werd er geluid. Ik heb het luiden opgenomen met mijn telefoon en naar de familie in Nord, Pas de Calais gestuurd. Het was heel ontroerend. Het doet wat.

Je vraagt me een oud gebruik uit te leggen Guy. En helaas denk ik dat tot voor kort de vrouw minder belangrijk werd geacht dan de man. Dat is al eeuwenlang zo en sommige zaken zijn zelfs vandaag de dag niet opgelost, waarbij ik bijvoorbeeld denk aan het grote verschil in inkomen tussen beiden. Het kiesrecht voor vrouwen werd pas in 1944 verleend hier in Frankrijk en het recht om een bankrekening te openen zonder toestemming van de echtgenoot al in 1964...  Ik ben bang dat je mij teveel eer toedicht als ik de gewoontes van de RK kerk kan verklaren, laat staan beargumenteren.

En jawel Ingrid, ik ben na een lang verblijf in ziekenhuis en revalidatiecentrum in Lyon weer terug in de Gers. En mijn opnieuw en voor de zoveelste keer gerepareerde knie en been geven hoop op betere tijden. 

Uit de verhalen blijkt dat het luiden van " le bourdon" ( de zwaarste van de meestal 4 klokken / oorsprong carillon ) voor "le glas" ( luiden van de doodsklok) per streek sterk verschilt. In de Aveyron luidt de bourdon evenveel slagen als het aantal jaren iemand geleefd heeft. Omdat de mensen daar vaak meer dan 100 jaar worden lijkt het soms of er aan het atavistisch gebeier nimmer een einde komt.

carillon (Etymologisch Woordenboek)
Nnl. carillon, kariljon 'klokkenspel' [1824; Weiland].
Ontleend aan Frans carillon 'klokkenspel, het spel der klokken' [1345; Rey], eerder al quarillon [voor 1240; Rey], variant met een ander achtervoegsel van quaregnon [1190; Rey] < vulgair Latijn *quadriniō, een jongere vorming (naar analogie van vele woorden met quadri-) op basis van Laatlatijn quaterniō 'groep van vier; in vieren gevouwen stuk perkament' (zie ook katern, carré), hier meer bepaald 'groep van vier klokken'. Dit woord gaat terug op Latijn quaternī 'telkens vier', een afleiding van quattuor 'vier' (verwant met vier).
Een vergelijkbare vorm is vulgair Latijn *triniō 'groep van drie dingen', waaruit Oudprovençaals trinho(n) 'klokkenspel'.
Literatuur: A. Greimas (1979) Dictionnaire de l'ancien français, Paris
Fries: kariljon

@Guy De Reformatie had ook een groot effect op vrouwen. Het was/is niet alleen de "eeuwige Katholieke kerk" die de degradatie van vrouwen tot de rol van 'de tweede sekse' bewerkstelligde. Luther en Calvijn konden er ook wat van!

Cultuurhistorica Jamina Ramirez heeft vorig jaar een boek uitgebracht waarin ze de vergeten geschiedenis van vrouwen in de Middeleeuwen bericht. Het heet 'Femina'. 

Ik heb het voor Kerst gekregen van mijn 89-jarige vader, die zich ook nog steeds kan blijven verbazen over de de vaak ondergeschikte rol van vrouwen in kerk en samenleving........

In "mijn" dorp wordt de klok geluid als er een notabele is overleden. Er wonen enige adellijke lieden in het dorp en na het overlijden van een adellijk persoon wordt gedurende drie dagen tussen 17.30u en 18.30u de klok geluid. Tot aan de dag van de begrafenis. Een stevige klus die door drie mannen wordt uitgevoerd. 

Wel een mooi zicht. Het klokkentouw wordt via de ingang helemaal naar buiten getrokken tijdens het luiden. Voor de meer eenvoudige stervelingen heb ik nog nimmer de klok horen luiden. 

Jeroen B 62

Wat leuk om terug te lezen dat elders ook nog oude gebruiken over zijn gebleven.

Ikzelf heb, toen ik er net woonde iets te snel voorgesteld om de klok om 12 uur even te laten luiden. Als de klokkenstoel in orde is, dan is het een overzienbare investering. Over mijn idee is even gesproken, maar het schooltje neemt bijna alle tijd van de gemeenteraad. 

De werklui bij mij kwamen net van een grote klus, vlak naast een kathedraal. En jawel om 12 uur ging het er dan op los. Het goede moment om te stoppen en te gaan eten. Zij misten de klokken. Helaas moest de telefoon de eeuwenoude taak van de klok overnemen. 

De  klokken van Notre Dame de Paris zijn werkelijk een lust voor het oog. En de klokkentorens zijn gelukkig niet verloren gegaan.

Dank Alexander, Peter-Jan, en J(o)an voor jullie chique en respectvolle reactie en aanvulling op mijn (nog) ingetogen boosheid.