De Cocorico op Corsica

Eind 1987 hadden we een Kerstvakantie op Corsica geplant. Met zijn vieren en Bouvier Ben, een weekje op dat mooie eiland zagen we wel zitten. Helaas ging de Honda Civic, waarmee we zouden reizen, een weekje daarvoor kapot. Wat nu, vakantie afzeggen?

Nee, de 2CV bracht uitkomst. Nou ja, dat had nog wel wat voeten in de aarde, 2 volwassenen, twee dochters van 9 en 14 jaar, en de Bouvier! Kon dat allemaal wel in de 2CV met bagage? Ben nam alleen al de hele kofferbak in beslag met zijn grote lijf, hij woog bijna 40 kilogram. Dus naar de Citroën garage, “bestaat er ook een imperiaal voor de 2CV?”. Inderdaad, die bestaat. Dan kun je dak weliswaar niet opendoen, maar dat was voor de reis met Kerst ook niet nodig, dachten we! Imperiaal besteld en zowaar, die kwam 2 dagen voor vertrek aan. Monteren was nog wel even een ding, maar uiteindelijk zat het gevaarte op het dak en konden we de bagage erop sjorren.

Gelukkig hoefden we niet zo ver naar de boot in Nice, zo’n imperiaal met bagage maakt de eend wel een beetje tuitelig. Bij de boot aangekomen, waren we een bezienswaardigheid, vooral toen de achterklep openging en daar ons kolossaal beest uitkwam.

Op Corsica hoefden we ook maar een klein stuk te rijden, maar wel vanuit Ajaccio bergop, met al dat gewicht ging dat wel een beetje traag en hadden we wat ongeduldige Corsicanen achter ons aan. Af en toe maar even aan de kant gegaan om niet te veel irritatie op te wekken en de vakantie rustig te beginnen.

Eind 1987 zaten de mensen op het strand en in het water, zo warm was het. Dus dat dak moet toch maar weer open. Hup, imperiaal eraf en pas weer geplaatst toen we teruggingen. Wat een perfecte auto is de 2CV voor de Corsicaanse wegen, je schommelt heerlijk van links naar rechts en omgekeerd, door de bochten langs de kust en door de bergen.

En waarom heet deze 2CV Cocorico? Ik heb er twee verhalen over gehoord, de eerste is dat deze 2CV, in de kleuren van de Franse vlag, gemaakt is toen Frankrijk in de kwartfinale tegen Brazilië speelde en won door strafschoppen. De 1000 exemplaren die ervan gemaakt zijn, moesten de voetballers aanzetten om tot in de finale te komen en die te winnen. Helaas gooide West-Duitsland in de halve finale roet in het eten. Ze moesten wachten tot 1998!

Het tweede verhaal werd door de verkoper verteld, het zou iets met de herdenking van de Franse Revolutie te maken hebben. Denk dat dat wellicht niet klopte, dat werd pas in 1989 herdacht, dus ik verwijs dat naar het land der verkoper-fabeltjes!  

Hebben we de 2CV nog? Nee, maar dat is een ander verhaal, die nog op de plank ligt. “Watch This Space”.  

Direct nadat ik 18 was haalde ik mijn rijbewijs en kocht mijn eerste felgroene lelijke eend, per jaar reed ik er zo'n 35.000 km mee en de eerste keer toen ik, na 1 jaar, de groene voor een iets minder fel groene inruilde, betaalde ik Hfl. 1300,-- bij. Er volgen nog een rode en een blauwe en een witte Dyane voordat ik op Renaultjes 4 overging.

Ieder jaar reed ik met die autootjes wel 2 of 3 x per jaar naar vrienden in de Ariege, zo ook eens een keer met een vriendin en we sliepen, wat toen nog kon, op een P-plaats, aan wat toen ook nog kon, de N 20  richting Toulouse. We sliepen dus achter in die lelijke eend en midden in de nacht hoorden we mensen om onze eend heen lopen en ze klopten op de ramen, wij waren doodsbenauwd en deden natuurlijk net of we sliepen en we dachten dat wij in koelen bloede vermoord zouden worden. Bij het wakker worden konden we zien dat een camper op basis van een Citroën HY (zo'n bestelbus waarvan de wielen helemaal op de 4 uiterste hoeken staan en die is gemaakt van golfplaten zeg maar). Voor ons met 2 wielen in een greppel was terecht gekomen, die mensen werden ook net waker en ik denk dat die nog slechter hebben geslapen als wij in onze eend, zij in hun hellende camper. Met andere P-plaats overnachters hebben we met vereende krachten de Citroën HY weer op het goede pad gekregen.

Nog steeds ben ik eenden fanaat en verzamel ze zelfs, deze week komt er een prachtige witte bij de collectie, ze is van 1970! De rest van de eenden groep is maar wát nieuwsgierig naar de 'nieuwe witte' want die zal heel wat te vertellen hebben na 51 jaar op deze aardbol rondgereden te hebben om daarna volledig afgedankt te worden. Én door een wonder weer uit de bijna-dood-ervaring herrezen is. 

Deze wacht nog op de Contrôle Technique om daarna aan de eenden stal op En Laurenc  toegevoegd te kunnen worden!

En voor restauratie vinden we ze vaak in een oude schuur of onder een afdak zoals deze hierboven op de foto. 

Onze bedrijfs auto. Zelf gemaakt  party restaurant de Schaapjes. 1979.  Haaren nbr. 

Staat te koop 58170.  

In 1976 kocht ik mijn eerste auto, die de voorgangers zou moeten doen vergeten. Ik begon met  een kever uit 1965, zo rot als een mispel, gevolgd door een Daf 55, die ik zelf in de kleuren van de Marathon versies spoot. Ook zo rot als enz.

Daarna kocht ik als min of meer rijke student ( dank aan het Philips vd Willigenfonds) een recente voiture: een 2CV6.  Mooi lichtblauw en met meer peekaas dan de simpele 2CV4. Mijn liefde voor kaas begon dus 

In Den Haag, Leiden en omstreken was destijds een studentenuitzendbureau (3x WW) met de naam BAS en hun slogan was Bel Bas.  De medewerkers (h/f)  reden in 2CV's met stickers Bel Bas op de portieren en achterklep. Studenten met een 2CV konden geld verdienen als ze rond wilden rijden met de stickers. Dat leverde 25 gulden per maand op mits benzinebonnen werden overlegd. Een mooie subsidie dus.

Het werd voor mij nog mooier toen een vakantiefotowedstrijd (3×WW) werd uitgeschreven. Voorwaarden waren: 2CV met Bel Bas stickers en het ultime vakantiegevoel. 

De vakantie met mijn studievriend, die mij nu 50 jaar zeer dierbaar is, ontaardde in een drankgelag annex vuilnisbakkenzoekerij. Er waren in die tijd immers geen glasbakken. 

Het resultaat is te zien op de achterklep van mijn 2CV. Ik schat in dat we in de drie weken vakantie wel wat gedronken hebben, maar pas in de laatste week kwam de fotowedstrijd weer in beeld.  Vandaar de zoektocht in vuilnisbakken, etiketten losweken en op de klep plakken.

Ik heb uiteindelijk de wedstrijd gewonnen. De prijs bestond uit 2 kratten Heineken en een geldbedrag.  De leuke herinnering en foto's blijven.

Gemaakt door Forchino.    Genummerd en gesigneerd   .com, ! 

Gewoon even leuk om een foto van onze DeuDeuche te posten. Hij is uit 1984 heeft toen rondgereden in Frankrijk als "gewone" Eend.

Later vertrokken naar Duitsland en omgebouwd als Hoffmann Eend. Later naar NL vertrokken. Daar vond ik hem te koop in 2009.

Ben er nog steeds heel blij mee.

Ik kocht mijn eerste eend in 1972, rode splikspinternieuwe 2cv, voor Hfl 5000, kenteken 66-80-RX bij Roggeveen en Van Zwienen in Cappele a/d IJssel. Ik reed wat af in die tijd met vakantie naar Joegoslavie en Griekenland. Kocht elk jaar een nieuwe, de inruilwaarde was fameus. Hll 800 - 900 bij betalen en je reed weer nieuw. Overstap gemaakt naar 2cv6 en daarna Dyanne. Totaal heb ik er 7 gehad. Uiteindelijk kreeg ik een auto van mijn werk een Opel Rekord 2,3D en zo werd dat hoofdstuk afgesloten. Een mooie gerestaureerd exemplaar kost tegenwoordig zo rond € 15000 - € 20000. Ik heb er vaak over nagedacht maar daar is het tot nu toe bij gebleven

Misschien ook wel leuk om te weten. Succesvolle Nederlandse onderneming, wel zojuist verkocht. Erg creatieve oplossingen om oude eenden weer te verjongen!

Zie:

burtoncar.com

Er stonden jaren 70 beneden het flatgebouw aardig wat 2 CV's tussen de Kevers, de Mini's en de R4's. In mistige- herfstige vroege ochtenden hoorde je nog heerlijk warm in bed liggend de één na de andere moeizaam starten of helemaal niet.

Hoe was het toch mogelijk dat die van mij het altijd meteen deed? Nou-kijk Citroën had bedacht dat de bougiekabels echt- heuswel halverwege zomaar met een tiewrapje aan het stuk chassis waar de koplampen aanzitten gebonden konden worden. Ja misschien in een ver land waar de zon altijd schijnt.

Na eerst zelf 3x te laat op m'n werk aangekomen te zijn de bougiekabels vanaf de bobine door een stuk tuinslang geschoven en die halverwege net als het origineel aan hetzelfde stuk frame bevestigd. Het geheim van 'Starten = Lopen!' ging als een lopend vuurtje rond na voor iedereen die dat wenste de motorkap op een kiertje te hebben gezet.

Mijn 2e Eend was er een met een sterkere motor, dat mocht ook wel, want het was een 'Hoge Besteldeend'. Een lange weg tegen de harde wind in ging nog wel eens helemaal in de 3e versnelling, maar je kon hem met een beetje inschikken als een mini campertje gebruiken en zo vierden we vakanties door Engeland, Wales, Schotland en in heel Frankrijk. 

*** Mijn schuur ligt vol 2 CV-onderdelen, ook van de allereerste modellen zoals bijv. een stuur met stuurstang, verder aandrijfassen, remmen, complete achterbruggen, delen van motortjes, versnellingsbakken, suïcide deurtjes etc etc. allemaal in autosloperij conditie en daarom is alles voor de liefhebber gratis mee te nemen. (79290)

Citroën MEHARI:

Nu kan ik misschien gebruik maken van de gelegenheid om de forumleden te vragen of iemand nog een wrak of aftandse MEHARI weet te staan? Mijn 'eendenopknapmannetje' zoekt er namelijk eentje. (dat laatste woord is echt toeval)

Door mijn Deudeuche ben ik Frankrijk gaan wonen.....

Als jongste dochter van een garagehouder, reed ik vroeger meestal in een auto, die naar een paar maanden toch weer verkocht werd ( er moest geld verdient worden)of in de auto van mijn moeder. Want ja zo ging dat bij mij thuis vroeger. Totdat ik er genoeg van kreeg en mijn eigen autootje wilde. Mijn vader, in die tijd Simca dealer, zou uitkijken of hij een 2CV oftewel in argot 'Deudeuche' tegen zou komen, want het was de hippietijd en als pseudohippie wilde ik ook graag een Eendje. Ondertussen was ik studente verpleegkunde en woonde ook niet meer bij mijn ouders thuis. En ja op een dag stond hij er die blauwgrijze Eend, met ronde koplampen en een  open schuifbaar dak (dat was geen bijbetaalde optie in die tijd!!). ,
Na een paar maanden zou ik op vakantie gaan met een vriendin naar Frankrijk en wel naar Bretagne, Saint Malo. Dakje open, klapraampje open en daar gingen we in de maand Augustus, richting Frankrijk. De eerste nacht verbleven we in een rustiek hoteltje in de omgeving van 'Dole de Bretagne'. Het was een hotel met restaurant waar ook nog de heerlijke goedkope maaltijden werden verzorgd voor een goede prijs. U kent ze vast wel, een menu met koffie na en een glas wijn voor  een ongelooflijke prijs. Met mijn vriendin , een echte Hollandse met zeer blond haar en blauwe ogen (ik heb namelijk meer een Frans uiterlijk) , viel daar uiteraard op bij wat mannen en zij begonnen een gesprek met ons. We spraken wel wat Frans, maar meer de zinnetje uit het boek van 'Le chat est sur le piano'. Toen ze ons vroegen hoe wij ons verplaatsten, antwoorden wij : 'avec deux chevaux'. Heel serieus vroegen ze ons waar die twee paarden dan wel stonden en hoe wij dat deden. Wij, heel verontwaardigd, hebben ze uit moeten leggen dat onze 2 paarden een auto was...O d'accord, un 2CV vous voulez dire....Oui messieurs, pas des animaux...

De volgende dag gingen we verder met de Eend en kwamen aan in Saint Malo, waar we op een camping bij het strand een plaatsje vonden. Hier op deze camping, vielen we waarschijnlijk ook op. Twee Hollandse meiden met een 2CV. We kregen al snel contact met een groepje leuke Franse jongens en één daarvan vond ik wel erg leuk en tja 'we vielen op elkaar' . Aan het eind van deze vakantie had ik een probleem met de uitlaat van mijn  trouwe Eend en door de geliefde jonge man werd er een ijzeren kabeltje aan gebonden zodat hij niet meer vlak over de grond sleurde. Nou op de terugweg heeft de uitlaat het goed gehouden en kon ik hem naar de ouderlijke garage brengen, war hij gerepareerd werd. De geliefde jonge man en ik zijn gaan corresponderen , hebben elkaar verschillende malen bezocht, totdat ik na mijn eindexamen naar Frankrijk ben gegaan en wij samen zijn gaan wonen en 30 jaar getrouwd zijn geweest. Mijn 2CV heeft het uitgehouden tot aan mijn trouwen en ik heb hem toen in Nederland verkocht voor 500Gld. Wat een heerlijk autootje was het geweest. Ik heb nooit meer een Eend gehad, mijn geliefde werkte bij Renault, dus werd het Reanult tot een paar jaar geleden ik een Berlingo gekocht heb. Na 40 jaar eindelijk weer een Citroën!

Son en Marielle: 12 points voor jullie mooie verhalen. Maar wat ik toch nog even kwijt wil en wat eigenlijk niemand weet, behalve mensen die meer dan één eend bezitten, is dat ze onderling kunnen praten. Dát ontdekte ik een paar jaar geleden toen ik ongemerkt de loods in kwam waar ze allemaal onder een kleedje lekker warm staan nóg ouder te worden dan dat ze al zijn. Ze hadden namelijk ruzie over wie er naast wie mocht staan en de 2 blauwe vonden dat de rode eend eigenlijk maar een over het paard getilt ding was omdat zij wél kompleet nieuwe spatborden had gekregen bij de restauratie en de 2 blauwe het met plamuur opgelapte dingen moesten doen. 

Zo heb ik ook deze week de komst van de witte (zie eerder verhaaltje) uit moeten stellen, het lijkt wel of die gewoon niet deze kant op wil komen omdat ze via de 'eendentamtam' heeft gehoord dat ze niet welkom is bij de roedel. Gisteren zou ze door de Contrôle Technique hebben gemoeten, maar Madame had het voor elkaar gekregen om een bijna onvindbare kortsluiting in haar draadjes gestel te veroorzaken waardoor de numerbord verlichting het niet meer doet. Dus wij nu naarstig op zoek naar de faille en moeten weer een nieuwe afspraak maken bij de CT natuurlijk. Het kán ook gewoon aandacht trekkerij zijn natuurlijk, omdat 'de witte' wel weet dat zij uiteindelijk de mooiste van allemaal is.

Wat een heerlijke verhalen.    Graag meer ook over andere citroen’s  dank. 

Vier eendjes gehad. Teveel verhalen om hier te schrijven: liefde, leed, pech onderweg, reizen naar Griekenland, Turkije, Spanje enzovoort. Je was student en je reed in een eend. En je had eeuwen de tijd, zo leek.

Autorijles gehad en afgereden bij Rijschool De Eend, De Clercqstraat, A dam.

Een mede-student had een piano gekocht en vroeg mij te helpen bij het transport. Zo leerde ik zijn geweldige 2CV pas echt kennen. De voor- en achterbank waren zo uit te nemen. De achterklep schuif je naar opzij en de daarboven gelegen stang zat met een paar schroeven vast, zodat je meteen de hele kap kon verwijderen. Na tien minuten lag de halve eend op de stoep en stond de piano erin. Het was gelukkig niet erg ver, want rijden vanaf de pianokruk was wel even behelpen. Zelf reed ik mijn hele studietijd een degelijke 30pk Volkswagen, bouwjaar 1956. Na mijn afstuderen in 1972 maakten wij plannen voor onze bruiloft en huwelijksreis, natuurlijk met ons kevertje. Helaas liep de motor vast en kochten we 3 weken voor de reis een rode 2CV6. Ik was nog nooit in Frankrijk geweest (kende alleen het keurige Zwitserland), maar mijn Monique kwam als kind al elke zomer met haar ouders naar Zuid-Frankrijk. In drie weken reden we heel Frankrijk door. Van dorpje naar dorpje, hotelletje naar hotelletje, 8000km. Toen ben ik pas echt voor Frankrijk gevallen.

Een aantal jaren later kreeg ik een zwager die een melkvee-bedrijf had in de Gers (32). Op het erf stond nog een oude 2CV van begin jaren 50. Ribbelkapje, deurtjes verkeerd, canvas dak tot aan de bumper, alleen geleverd in grijs. We kregen het motortje zowaar aan de praat. Alleen de startmotor was volledig "mort". 's Morgens duwde ik hem naar de aflopende toegangsweg en met een beetje geluk sloeg de motor onder aan de helling aan. Zo reed ik dan naar het dorp dat op de volgende heuvel lag. Voor de boulangerie pakte ik de twee stenen van de bank en plaatste er een op het gaspedalen de hoop dat de motor niet zou afslaan. De andere goede ik achter het voorwiel, want ook de handrem had ooit betere tijden gekend. Een heerlijk Frans plattelands avontuur.                                

 Zo'n twintig jaar geleden verhuisden we naar Zuid-Frankrijk. In ons Provencaalse dorpje woonde een hoogbejaard echtpaar. Zij hadden hun grijze 2CV in 1955 nieuw gekocht. Ze genoten van hun wekelijkse ritjes naar de supermarkt. Alain met zijn witte snorretje, zwarte alpinopet in zijn "bleu de travail" en Colette in haar bloemetjes-schort met strohoedje en de boodschappenmand op haar schoot. Als ze toevallig voor je reden had je pech. Verder als de tweede versnelling kwam hij meestal niet. Maar och, het was een heerlijk gezicht. En "haast hebben" leren ze een gestresste Hollander in de Provence heel snel af. Voor mij hoort de 2CV echt helemaal bij la douce France.

Een verhaal uit de 2e hand: Wij van de oude autoclub waren uitgenodigd door een echte- oude Baronesse die in een eveneens echt middeleeuws kasteel woonde. Ze heette ons hartelijk welkom en toonde zich verheugd dat er ook een paar 2 CV's bij waren want: 

Ze vertelde over haar reizen door Tibet en Buthan in de jaren 60; waar de beste Amerikaanse Jeeps het af lieten weten, dat hun trouwe 'Deuce' ongehinderd voortging!

- 300 jaar na mijn 2 CV-avonturen in NL hier aangekomen waren ze in ons- en omliggende dorpen niet meer te vinden, wel via via vernomen dat een oude dame haar huis wilde verkopen en dat de kelder-garage waar deze Ami 6 Break met slechts 63.000 op de teller, die daar al jaren op platte banden stof stond te verzamelen eerst weg moest. We werden het snel eens over de prijs, de chef CT minder snel tot het uiteindelijk voor het wegverkeer weer veilig genoeg geacht werd. Heb er sinds die tijd veel plezier van- en bekijks mee!   

Zie hoe mooi de 1e zomerdag vandaag begon.

Nog een leuk, waar gebeurt, verhaal uit Angola. Een boer was door de oorlog alles kwijtgeraakt en had zich, noodgedwongen, met zijn familie in de hoofdstad Luanda terug getrokken. Toen de oorlog zo'n beetje over was besloot hij in het weekend te gaan kijken of er nog iets van zijn mooie boerderij over was. Zo gezegd zo gedaan, hij en zijn vrouw reden de ongeveer 150 km naar waar ooit hun boerderij stond. Én ja hoor die stond er nog, wel behoorlijk beschadigd natuurlijk. 

Heel tevreden reden de boer en zijn vrouw terug naar Luanda,daar aangekomen vertelden ze een buurman over hun avontuur. Die buurman kende de situatie een beetje en vroeg hoe zij in hemelsnaam daar hadden kunnen komen want de weg erheen lag nog vol met mijnen. In een lelijke eend zei de boer, die was dus zo licht geweest dat de mijnen niet waren af gegaan.

De HY kwam heel even in het vizier: een zijsprong naar een onverwachte ontmoeting op een Zuid-Hollandse polderdijk langs de Lek en Nieuwe Maas: twee stuks en zelfs nog een exemplaar met een Frans nummerbord.

Behalve natuurlijk de Ami vond ik destijds de GS ook heel mooi. Beetje Panhard. Maar die GS bleek niet zo goed tegen roest te kunnen?

Die HY- busjes Rob rijden hier nog veelvuldig rond met -zo te zien- de eerste kopers ervan.

Op de eerste plaats: Wat leuk @ Kees om zoveel enthousiasme tegen te komen voor een 2CV.

Ik schreef gisteren over mijn 2 CV. Vandaag over mijn Citroën C4. Nee, niet over het model dat rond de laatste eeuwwisseling werd aangeboden , maar over een verre voorvader of moeder. Een voiture is immers vrouwelijk. 

Ik heb een jaar of vijf geleden een jongensdroom waargemaakt en een echte " avant-guerre" gekocht als vervanging van een moderne cabriolet waar ik eigenlijk niet goed paste.

Mijn eerste gedachten gingen uit naar een Traction Avant, maar mijn conseillers waren falikant tegen:  dit soort auto's werden gebruikt door de Gestapo en daarna waren het gangsters die er graag in reden.  Wat dan? Zoek iets vroeger en dan krijg je de Rosalie of... de C4 of  C6. De C6 bleek zeer bekend door de prestaties Paris- Beijing en dat begin jaren 30. Een rallye door de onbekende wereld, ook bekend als La croisière jaune https://www.youtube.com/watch?v=lMtVSHhCzKg&ab_channel=DocsIntr...√

Met de grote broer C6 met aandrijving via rupsbanden achter...

Terug naar mijn C4. Ze slaapt veel in de garage onder haar zwarte peignoir. Maar wordt vaak wakker gemaakt om boodschappen te doen, zomaar een beetje te rijden of soms een beetje veel. In octobre gaan we samen op pad om een rallye te rijden. Ongeveer 150 km rond Nogaro, hier niet ver vandaan. Zwaar werk voor ons allebei: zwaar sturen, koppeling en veel herrie. Je waant je in andere tijden. Tot voor kort ging ik er 's zondags mee op stap om een dorp verder oesters te halen. De zeer beperkte plek voor en een onwillig linkerbeen maken zelf rijden voorlopig onmogelijk. Maar liefhebbers genoeg in de buurt die graag het stuur overnemen. Zelf stap ik dan achterin, waar ik met gestrekte benen kan plaatsnemen.

Ik heb in het verleden wat bruidsparen vervoerd. De leukste ervaring was met een stel, wier ouders hadden geregeld dat we een rondje circuit konden rijden. De motoren werden door de veiligheidsauto's van de baan gehaald, waarna Mathilde (de C4) met een sliert auto's van andere gasten een rondje circuit mochten maken. 

Hier zijn wat foto's van mijn schicht (naar Ollie B Bommel). 

Ergens in een paar schoenendozen moet ik nog wat foto's hebben van mijn 2CV en in een gereedschapskist kwam ik dit jaar nog een speciale dubbele, gebogen ringsleutel tegen die ik ooit voor een reparatie nodig had. Maar voordat we door liefde bevangen een roze bril opzetten en de lelijke eend in de bloemetjes gaan zetten, toch blijft onderhoud en oplettendheid, weten wat de zwakke punten zijn, noodzakelijk. Zie bijvoorbeeld deze uitzending van de Rijdende Rechter met als titel: "De geknakte eend."

Uh-ja, en dan is er naturlijk ook de AC4: Op mijn 1e wandeling met de hond toen ik hier pas neergestreken was over de kleine landweggetjes een oud verlaten (inmiddels al lang opgeruimd helaas) autokerkhof tegengekomen in het struikgewas waar een totaal verroeste op het oog A-Ford stond. Het bleek een Citroën AC4 te zijn waar ooit de cabine half van afgesneden was om er een pick-up achtig vrachtwagentje van te maken. De onderste foto.

De eigenaar van het terrein vertelde dat het op die manier nog tot ver in de jaren 70 dienst gedaan had en daarna terug naar de natuur was gegaan. Voor een redelijk prijsje mocht ik hem kopen, maar het chassis was in de loop van de jaren totaal doorgeroest. Na het wrak ontdaan te hebben van de versleten motor, de goede versnellingsbak, motorkap, spatborden, voor- en achtertrein voor onderdelen. De motor is inmiddels gereviseerd en in een andere gezet die nog wat afwerkpuntjes behoeft.

Kort daarna deze hele mooie aangeschaft die van A tot Z gerestaureerd was en in blakende conditie verkeerde. En daarmee val je van de ene in de andere trouwpartij, buren, bruidsparen via via kennissen en de allermooiste was een zigeunerbruiloft, echt met alles er op en er aan. 

Ook van dit type van '28 t/m '32 is er in de loop der jaren een flinke hoeveelheid onderdelen ontstaan die voor de ware liefhebben voor een zacht prijsje beschikbaar zijn. (79290)

Dapper om aan zo'n restauratieproject te beginnen....

Mijn Mathilde is officieel een AC4f.  De serie C4 en C6 is de eerste die op de lopende band werd vervaardigd. Na een bezoek aan de Ford fabrieken in de VS lanceerde  André Citroën dit in Frankrijk. Hij was echter vergeten dat de T Ford 1 model was in 1 kleur. De C serie bestond uit bijna 20 verschillende modellen, met lange en korte chassis en ook verschillende breedtes.  Het werd bijna de ondergang van het merk.

@ Peter Jan; Ja pfffff, neem alleen het basistype 1930. Bij de ene zit de startmotor links, bij de ander, rechts.Gewoon een simpele waterpomp kent wel 10 verschillende modellen door de jaren heen. Dan heb je de ouderwetse verticale carburateur en de iets modernere horizontale, die kunnen van brons zijn, of van gietijzer. De bobine kan van merk X zijn, maar ook van Y. De remkabels van de '30 zijn heel anders dan die van de '32 en zo kunnen we nog wel even doorgaan om te besluiten met de ene heeft 4 wielbouten op het wiel, d'ander 5.

En dan terecht zoals jij zegt, plus al die verschillende modellen!

Aan de 2CV is veel geknutseld:   LINK

Mijn moment of glorie!

@Juna, ja laat ik nog eens een 2CV verhaaltje vertellen.

Zoals in de eerste eigen reactie op mijn oproep al door mij werd uitgelegd, mijn vrouw Jenny had een 2CV Cocorico. Ik reed daar ook af en toe wel eens in, als bijvoorbeeld mijn eigen auto naar de garage moest. Onze dochters bracht ik 'morgens naar de Intrernationale School, hier in Sophia Antipolis, het CIV. Op een dag dat ik de 2CV gebruikte, haalde ik onze oudste dochter van school. De volgende dag kwam ze met een mooi verhaal. Één van de onderwijzeressen had haar gisteren gezien toen ik haar ophaalde en vroeg "Zo Priscilla heb je een nieuwe vriend met een 2CV!". Dat was ik dus, en al ruim in de veertig op dat moment, kon mijn dag niet meer stuk! 

Wat ik nog aan dit verhaal wil toevoegen is een foto van twee cocorico's, een collega van mij kocht ook een 2CV en dat was dus ook zo'n blue/blanc/rouge geval! Tijdens een vergadering in St.Paul de Vence, hebben we ze samen op de foto gezet. Geen idee of ze beiden nog ergens rondrijden. Ik denk eigenlijk van niet. Deze 2CV's werden in Portugal (meen ik) gemaakt, en waren zeer gevoelig voor roest, zelfs hier in de Côte d'Azur!