Veertig jaar een hondenleven !

Leuk, een dieren forum te hebben gevonden op Nederlanders.fr , waar je even van gedachten kan wisselen met mensen die het niet gek vinden dat je tegen je hond praat ! Begrijpen dat ze je soms troosten als je eens een traan moet laten en ze blaffen en kwispelen met hun staart als ze blij zijn !
We hebben ze altijd gehad , ze zijn er altijd geweest , gelukkig maar , want als je ouder wordt en je leert het leven kennen ga je steeds meer van je hond houden denk ik wel eens !
Nu mijn vingers het toetsenbord deze woorden doen schrijven over ons hondenleven denk ik terug aan die ,, eerste keer “ dat we een hondje in huis namen , lang , heel lang geleden !

,, Papa, mag ik dat hondje houden” en zie dat mijn zoontje van amper 4 jaar een wit bolletje in zijn armen heeft geklemd !
Ik zie een krullige haardos , staartje naar boven , het koppetje hangt naar beneden onder zijn armpje uit en een piepje doet mij vermoeden dat het inderdaad een levend wezen is.
Voorzichtig bevrijd ik het bolletje uit z’n armpjes en zet het op de keukenvloer, inderdaad het is een hondje , slechts een paar weken oud , het leeft en kijkt mij aan met zijn rode oogjes op een manier van ,,baasje mag ik blijven ? “
Moeizaam dien ik nog een motie van wantrouwen in bij mijn Vro’tje en mijn zoontje , het zou de eerste keer zijn dat wij een hondje in het gezin zouden gaan opnemen.
Want in een flits komen die beelden voorbij van , pootje optillen en tegen de bank plassen , poepje doen en kwijlend vragen als je wat zit te eten !
Het is een teefje constateert mijn echtgenote, ongegeneerd met haar hand tussen de achterpootjes voelend ,dus geen pootje optillen is een geruststelling.
Buiten op het terras inspecteer ik het bolletje wol aan een nadere expertise en terwijl ik haar neerzet zakt het arme dier pardoes door de achterpootjes ……………….. enkele seconden later een grote plas achterlatend pal tussen mijn schoenen.
Maar ik krijg een beetje respect voor haar reeds aanwezig gevoel van zindelijkheid waarna ik het hondje , een vermoedelijk kruising tussen volgens mij niet bestaande hondenrassen keur alsof ik al jaren in die handel zit’

,, Papa , die mijnheer wilden het hondje zwemmen leren en toen vroeg ik of ik hem mocht hebben “ waardoor ik begreep welke zwemles die mijnheer voornemens was te geven aan de pub van enkele weken oud.
Mijn motie van wantrouwen haalde geen meerderheid , dus werd besloten dat de bol wol mocht blijven.
Ik pakte haar op en kreeg gelijk een lik op mijn wang vermoedelijk uit dankbaarheid dat ze niet nog eens zwemles zou krijgen !
De eerste keer een hondje in huis dus natuurlijk direct goede afspraken maken met de betrokkene als , uitlaten voor en na de kleuterschool , eten geven en ………….. nooit op bed !!!!!
Natuurlijk was ons zoontje direct akkoord, maar het was voor ons ook de eerste keer om een dier een naam te geven , en terwijl de bol wol zich behaaglijk in een mandje installeerde werden er namen op papier gezet.
Naamlootjes werden gemaakt met koosnaampjes , troetelnaampjes , namen alsof het om een uitermate gevaarlijke hond zou gaan als ,,Tarzan” en velen die de verbeelding aanspraken.
,, Lief klein hondje “ zei ons zoontje de richting van het mandje uitkijkend en beseften plotseling dat die bol wol nooit groter zou worden dan een paar turven hoog !

,,Diana” werd het , waarom weten we niet meer maar naarmate de weken verstreken vervaagden ook de afspraken.
En ach, toen al op het platteland wonende was het uitlaten niet zo belangrijk ,,Diana “ vroeg gewoon even om naar buiten te mogen, snuffelde even langs de zandweg en kroop weer in haar mandje.
Met etenstijd keek ze verlangend naar mijn echtgenote dus daar was zoonlief ook weer vanaf maar was wel zijn speelmaatje.
Voordat wij naar bed gingen keken we altijd even bij ons zoontje , heerlijk in dromenland lag hij dan en Diana lag dan in zijn armen ………. en niet op bed had ik nog zo gezegd !

Diana werd een deel van het gezin, toonde volgens ons voortdurend dankbaarheid dat we haar van de zwemles hadden gered , ze ging overal mee naar toe en maakte lange wandelingen in de jaren die volgde.
In die tijd was het de eerste keer dat we een dier niet als een dier zagen maar als een stukje van het gezin , iets waar je aandacht en verzorging aan moet besteden , maar veel kregen we er voor terug een vriend , een maatje !
Blijheid als ze mee mocht ,begrip als je het wel eens moeilijk had en je troost door haar kopje op je been te leggen en je aan te kijken op een manier van ,, we komen er wel samen uit baasje ! “

De jaren verstreken , we zagen tijdens onze wandelingen prachtige honden waarbij Diane zich beschamend achter ons verstopte , een pluizenbol was het , de haren groeide alle kanten op en uit het model waren de ouders absoluut niet te achterhalen maar trouw aan het gezin die haar had opgenomen.
Nooit gesleep naar een dieren arts voor een kwaaltje , weglopen deed ze niet aan en paste zich volkomen aan onze leef omstandigheden.

Die eerste keer weten we nog heel goed toen ze ziek werd , ze at minder en wanneer je thuis kwam sprong ze niet van blijdschap tegen je op maar kwispelde met haar staartje zo van ,, ik ben wel blij baas maar het gaat wat minder met me “
Ze was toen al 18 jaar geworden en de belangstelling voor dat extra lekkere hapje was er niet meer maar stond vreemd te kijken naar de inrichting toen ze de eerst keer de dierenarts praktijk binnen kwam.
Ze is oud was de diagnose, en toch droegen we haar weer naar huis naar dat veilige comfortabele mandje.
Met een krakerig blafje gaf ze dan te kennen ,, ik moet naar buiten “want ze heeft haar belofte gehouden , nooit een plasje in huis gedaan !
Maar op een dag, ze was zowat 19 jaar was het de eerste keer dat we een plasje vonden naast haar mand , vermoedelijk alle moeite gedaan zich uit haar mand te slepen keek ze ons met schuldige ogen aan.
Het gaat niet meer wisten we , en de eerste keer begrijpen wat een dier voelt wanneer het einde daar is en haar over de kop aaiend kijkt ze me aan , net als toen ze keek om ons wel eens te troosten maar nu met een blijk van ,, baas … we hebben een fijne tijd gehad ! “

Voorzichtig tillen we haar op , en voor de eerste keer weet je dat het een laatste rit zal en wanneer ze in de praktijk ruimte op tafel wordt neergelegd kijkt ze ons nogmaals aan met een blijk van ,, het is goed zo baasjes “
Het kalmeringsmiddel doet zijn werking en terwijl we haar dicht tegen ons aanhouden , net als die allereerste keer en we beseffen wat zo’n hondje voor ons heeft betekend.
We laten een traan, nee we huilen erom en waarom niet , de eerste keer afscheid nemen doet besst veel pijn en we houden haar vast terwijl de arts een einde aan haar leven maakt !
Ze slaapt rustig in en dragen haar terug naar de auto want afscheid nemen maak je na zoveel jaren volledig af .
We leggen haar neer zoals ze al die jaren in haar mandje lag , kopje op de rand , de ogen zoals altijd naar ons gericht en zo ziet ze ons nog bij de deur van het crematorium de aller … allerlaatste keer terwijl wij voor de allereerste keer naar huis gaan zonder Diana .
Er zal wel weer een hond komen, als vriend , als maatje maar ……………. het zal nooit meer een eerste keer zijn!

Nu ruim veertig verder , na Diane zijn er altijd honden in ons gezin gebleven maar helaas we hebben nog vele malen die deur van een dieren crematorium moet sluiten , het went nooit , geloof me !
We wonen alweer ruim 12 jaar in Frankrijk , onze hond Tamara , een Berner Senner kwam in 2003 uit het stadse leven mee naar ons plekje !
Maar ver van de bewoonde wereld gaan wonen was niet meer dagelijks even dollen met honden in park en geen kontje ruiken !
Dus er kwam snel een tweede Berner bij !
Alleen de mysterieuze Berner ziekte wereld wijd met een levens verwachting van +/- 5 jaar heeft de onze ook getroffen !
Nu geen crematorium maar met een mooie plek op terrein blijven ze een beetje thuis.

Onze oudste Berner nu 7 jaar en vijf maanden blijft hopelijk gevrijwaard van de ziekte en dagelijks nog spelen, wandelen en waken met haar ruim 5 jaar oude maatje een Berger de Brie ofwel Briard over ons plekje.
Ze rennen achter onze kippen aan en kijken verveeld naar de vele grote parkieten in de voliere en schrikken niet meer van het gekrijs als de kolonie Lorries even tekeer gaat.
Nee we kunnen niet zonder dieren , dat hebben we ruim veertig jaar geleden ontdekt !

Kort geleden zijn er twee dwerggeitjes bij gekomen , Sientje en Hanna want ach ……… voor elk nieuw dier moet het een eerste keer zijn nietwaar ?